Η ιδιαιτερότητα τους επαγγέλματός τους αλλά και όλοι οι μύθοι και οι ιστορίες που συνοδεύουν τη φύση του καθιστούν κάθε τους απόφαση, κάθε τους κίνηση εκ των προτέρων «ύποπτη». Τι δουλειά έχουν οι αστυνομικοί να κατεβαίνουν σε πορείες, λένε ακόμα πολλοί, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας. Ισως γιατί τότε που πρωτοεπιχειρήθηκε να συσταθεί το συνδικαλιστικό κίνημα στις τάξεις τους, κάπου στις αρχές του ’80, οι πρωτεργάτες του κινήματος αντιμετωπίστηκαν αρνητικά, κυρίως από τους κυβερνώντες. «Τι τα θέλετε αυτά; Κομμουνιστές είστε;», ήταν η ατάκα που έγραψε παραπολιτική ιστορία.

Τα χρόνια πέρασαν και πλέον συνηθίσαμε στην ιδέα του αστυνομικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλά συνηθίσαμε να τους βλέπουμε μόνο όταν διαμαρτύρονται για το συνταξιοδοτικό τους και δεν «ανεχόμαστε» την παρουσία τους σε θέματα που αφορούν την κοινωνία. Στην πρόσφατη παρέλαση Athens Pride, για παράδειγμα, μια ομάδα αστυνομικών συμμετείχε με παρρησία, δηλώνοντας πως το κάνουν για να δηλώσουν την αντίθεσή τους σε κάθε μορφής ρατσισμού. Και όμως βρέθηκαν αρκετοί, οι οποίοι δυσανασχέτησαν με την παρουσία τους και ζήτησαν -παραδόξως- την αποχώρησή τους.

Η υπόθεση των Εξαρχείων είναι αρκετά διαφορετική και περισσότερο πολύπλοκη. Η βούληση της ΠΟΑΣΥ να διαμαρτυρηθεί στο πιο φημισμένο «γκέτο της πόλης» συνάντησε πολλές αντιδράσεις και προκάλεσε πόλεμο μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η διαταγή απαγόρευσης από την πρώτη φορά Αριστερή κυβέρνηση, για λόγους ασφαλείας, απέδειξε πως η πλατεία Εξαρχείων είναι ένα ιδιόμορφο άβατο, το οποίο δεν μπορεί να ελεγχθεί από το οργανωμένο κράτος. Ταυτόχρονα, όμως, καταπατά το δικαίωμα στην ελεύθερη διαμαρτυρία που έχουν όλοι οι πολίτες, είτε ως φυσικά πρόσωπα είτε ως μετέχοντα σε κάποια ομάδα, συνδικαλιστική ή μη. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να απαγορεύσει αυτό το δικαίωμα; Ποιος μπορεί να απαγορεύσει στους αστυνομικούς να μετέχουν σε αυτή την κοινωνία ισότιμα με τους συμπολίτες τους;

Το οξύμωρο είναι πως ενώ από τη μια θέλουμε μια πιο ανθρώπινη Αστυνομία, που να είναι δίπλα στον πολίτη και όχι απέναντί του, όταν τελικά κάνει την υπέρβαση, αντιδρούμε. Με το ίδιο στρεβλωμένο σκεπτικό κολλάμε την ταμπέλα του ρατσιστή και του επίορκου σε 50.000 άντρες και γυναίκες της Ελληνικής Αστυνομίας. Ισως επειδή βολεύει τα εθνικά μας στερεότυπα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου