Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Μετά τη διαγραφή του από τη Ν.Δ. -επειδή αρνήθηκε ψήφο στη δανειακή σύμβαση- σύστησε το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. Από εκεί κι έπειτα, κάθε φορά που παίρνει το λόγο στο Κοινοβούλιο, η χυδαιότητα κρύβεται από την ντροπή της για τις ύβρεις που εκτοξεύει εναντίον του κόμματος που τον έκανε «νοματαίο»…

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 συνεργάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα. Δικαιολογήθηκε ότι έπρεπε να συγκροτηθεί κυβέρνηση για να καταργήσει το Μνημόνιο, να αποσύρει τον ΕΝΦΙΑ. Οσοι κάθονταν στα πρώτα έδρανα, τον Ιούνιο 2015, είδαν τον Τσίπρα να εκφράζει την ευαρέσκειά του στον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ. για την αποστροφή στην αγόρευσή του ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, πεσμένη στα «τέσσερα, υπέγραψε το Μνημόνιο. Στη συνέχεια, ο σφόδρα αντιμνημονιακός Καμμένος όχι μόνον ψήφισε το πρώτο μνημόνιο Τσίπρα, αλλά και το δεύτερο, με τα δυο του χέρια. Το χείριστο.

Στους είκοσι δύο μήνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Οι πολίτες δυστυχούν. Οι συνταξιούχοι πεινούν. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να συντηρήσουν τις επιχειρήσεις τους. Η ανεργία αυξάνει. Επενδύσεις δεν έρχονται στο αφιλόξενο πολιτικό τοπίο. Η παραγωγική βάση συρρικνούται. Η Παιδεία καταστρέφεται. Οι υποσχέσεις του προς ενστόλους έμειναν γράμμα κενό. Οι δηλώσεις του περί Ερντογάν και Τουρκία δεν συγκινούν. Τα Μνημόνια πλέον διαδέχονται το ένα το άλλο και ο Καμμένος αθλείται «στα τέσσερα»…

Την ημέρα που η Αθήνα κήδευε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Πάνος Καμμένος εμφανίστηκε στην πλατεία της Μητροπόλεως, όπου χιλιάδες πολίτες περίμεναν να αποδώσουν στον επίτιμο πρόεδρο της Ν.Δ. το τελευταίο χειροκρότημα. Νόμιζε ότι οι νεοδημοκράτες θα του έδιναν συγχωροχάρτι για την πολιτεία του; Το γιουχάισμα που του επιφύλαξαν ήταν εξίσου δυνατό με εκείνο του Τσίπρα. Είμαι βέβαιη ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν θα ενέκρινε αυτή τη συμπεριφορά. Απαιτούσε σεβασμό για τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Ομως, ο Πάνος Καμμένος αφομοιώθηκε τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον έχει αναλάβει εργολαβικά και τη βρόμικη δουλειά εναντίον της Νέας Δημοκρατίας. Εμφανίστηκε στο πολιτικό μνημόσυνο της Βουλής ασεβής προς τη μνήμη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που πίστευε στη συναίνεση. Με διχαστικό λόγο επιχείρησε να εμβολίσει την ομοψυχία του κόμματος. Πίστευε ότι θα γινόταν αρεστός στον Κυριάκο ή ότι έτσι άνοιγε την πόρτα της επιστροφής; Το ηχηρό μήνυμα των νεοδημοκρατών στη Μητρόπολη δεν το κατάλαβε. Τουλάχιστον, ας κοίταζε το πρόσωπο του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, όταν τόλμησε από βήματος Βουλής να ασεβήσει στη μνήμη του μεγάλου ηγέτη… Του τα έλεγε όλα!

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου