Γράφει ο Γιώργος Κύρτσος*

Από τότε έχουν περάσει δεκαετίες στη διάρκεια των οποίων είχα την ευκαιρία να αναλάβω σημαντικές θέσεις, όπως του εκδότη – διευθυντή του συγκροτήματος του Ελεύθερου Τύπου, και να αναπτύξω σημαντικές πρωτοβουλίες.
Πηγαίνοντας πίσω στην πορεία μου στο δημόσιο βίο δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η πιο δημιουργική περίοδος της ζωής μου ήταν οι περίπου 19 μήνες στη διάρκεια των οποίων ήμουν ο άτυπος πολιτικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όταν ήταν πρωθυπουργός.

Η γνωριμία μας έγινε μέσω του ζεύγους Βουδούρη, οι οποίοι ανέπτυξαν την ισχυρότερη μητσοτακική εφημερίδα της περιόδου, τον Ελεύθερο Τύπο, αλλά και του Παύλου Μπακογιάννη και της Ντόρας Μπακογιάννη, που ήταν πάντα κοντά στο ζεύγος Βουδούρη. Μέσα από τη γνωριμία μου με τον «Ψηλό» ήρθε η εξαιρετικά τιμητική για εμένα πρόταση αργότερα, όταν είχε φύγει πρόωρα το ζεύγος Βουδούρη και ήμουν ήδη διευθυντής του Τύπου της Κυριακής, να γίνω πολιτικός του σύμβουλος.

Δέχτηκα με ευχαρίστηση, αλλά, επειδή υπήρχε προφανές επαγγελματικό ασυμβίβαστο και ήθελα να προστατεύσω, στο μέτρο του δυνατού, τη δημοσιογραφική μου αξιοπιστία, του ζήτησα και συμφώνησε να μην έχω επίσημη ιδιότητα και να βρισκόμαστε οι δυο μας για να υπάρχει απόλυτη εμπιστευτικότητα.

Απάντησε θετικά και έτσι ξεκίνησε η πιο συναρπαστική περίοδος της παρουσίας μου στα κοινά, η οποία τελείωσε όταν αποφάσισε να δημιουργήσει το λεγόμενο «πρωινό καφέ» για να αξιοποιήσει το ταλέντο και τις γνώσεις περισσότερων ικανών ανθρώπων. Εβαλα τότε τέλος στη συνεργασία μας, γιατί ήταν φανερό ότι ο «πρωινός καφές» δεν μπορούσε να είχε το βαθμό της εμπιστευτικότητας που είχε η μεταξύ μας συνεργασία και η συμμετοχή μου σε αυτόν θα με εξέθετε επαγγελματικά.

Η ρουτίνα που ακολουθήσαμε ήταν η εξής, πήγαινα στις 06.30 το πρωί στο υπόγειο του Μαξίμου για να προετοιμάσω τη συνάντηση έχοντας φυσικά πλήρη γνώση της επικαιρότητας ως διευθυντής του Τύπου της Κυριακής και σύμβουλος έκδοσης του ημερήσιου Ελεύθερου Τύπου. Η ρουτίνα μου στον Ελεύθερο Τύπο ήταν σκληρή, ξεκινούσε από τις 11.00 το πρωί και τελείωνε στη 01.00 το άλλο πρωί, ήταν όμως τέτοια η επιθυμία μου να συνεργαστώ με τον «Ψηλό», ώστε δεν είχα πρόβλημα να σηκώνομαι στις 05.30 το πρωί και να βρίσκομαι σε πλήρη δράση στις 06.30 το πρωί.

Ο πρωθυπουργός με δεχόταν με ακρίβεια ελβετικού τρένου στις 07.45 και η συνεργασία μας τελείωνε ακριβώς στις 08.30. Τον αντιμετώπιζα με δέος και μου συμπεριφερόταν, όπως σε όλους τους συνεργάτες του, με σεβασμό.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του συνομιλητή μου ήταν τα εξής:

Πρώτον, ήταν εργασιομανής και ακολουθούσε μια εντατική διοικητική, πολιτική ρουτίνα από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.

Δεύτερον, είχε εντυπωσιακές γνώσεις σε όλα σχεδόν τα ζητήματα και μια φοβερή δίψα για μάθηση. Ανέλυε με εντυπωσιακή άνεση την πολιτική κατάσταση στη Γερμανία, τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, τα ελληνοτουρκικά, τα προβλήματα του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας στης Ελλάδα, τα ζητήματα της δημόσιας διοίκησης και εγώ, παρά το γεγονός ότι ήμουν καλά εκπαιδευμένος και ήδη ώριμος επαγγελματίας, δυσκολευόμουν πολλές φορές να τον παρακολουθήσω λόγω έλλειψης επαρκών γνώσεων.

Τρίτον, είχε πάντα άψογη κοινωνική συμπεριφορά προς εμένα και σε όλους τους συνεργάτες του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι άργησε μία φορά πέντε λεπτά στη συνάντησή μας και μου ζητούσε συγγνώμη επί εβδομάδες. Τον άκουσα να σηκώνει τον τόνο της φωνής του απευθυνόμενος σε συνεργάτες του τους οποίους έπαιρνε στο τηλέφωνο για να δώσει οδηγίες ή να ζητήσει εξηγήσεις με βάση όσα συζητούσαμε, δεν τον άκουσα όμως ποτέ να τους μιλάει άσχημα.

Η αξιοπρεπής στάση του αφορούσε και στους πολιτικούς του αντιπάλους και ιδιαίτερα τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον οποίο τον χώριζαν αγεφύρωτες πολιτικές αντιθέσεις, ποτέ όμως δεν μίλησε απαξιωτικά γι’ αυτόν μαζί μου ή σε άλλες συναντήσεις σε κλειστό κύκλο συνεργατών.

Τέταρτον, ακολουθούσε έναν ειδικό τρόπο ζωής, ο οποίος συμπλήρωνε τον πολιτικό πρωταθλητισμό του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ένα πρωί μοιράστηκα μαζί του την ωμή αγκινάρα που έτρωγε, γιατί μου ζήτησε να τη δοκιμάσω, ενώ πάντα έβρισκε χρόνο για ένα μεσημεριανό ύπνο, ο οποίος του έδινε τη δυνατότητα να συνεχίσει την προσπάθεια μέχρι αργά το βράδυ.

Πέμπτον, πίσω από την εικόνα του ακατάβλητου πολιτικού ηγέτη υπήρχε ένας τρυφερός οικογενειάρχης και ένας συναισθηματικός άνθρωπος. Τον βασάνιζε η οικογενειακή δοκιμασία μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, ενώ αρκετά συχνά διέκοπτε τη συνομιλία μας ή την τηλεφωνική επικοινωνία με τα κυβερνητικά στελέχη για να ασχοληθεί με το προσωπικό πρόβλημα ενός απλού συμπολίτη του ή το πρόβλημα υγείας ενός καπετάνιου του ΕΛΑΣ τον οποίο γνώριζε από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης.

Ηταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία για εμένα που με δίδαξε πολλά και μου επέτρεψε να αξιολογήσω από κοντά αυτόν που τώρα σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν.

* Ο Γιώργος Κύρτσος είναι ευρωβουλευτής της Ν.Δ.