Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΥΠΑΡΧΕΙ άλλο ευρωπαϊκό κράτος που να διαθέτει εγχώρια τρομοκρατία; Και βέβαια όχι, αν εξαιρεθούν δύο τρία εθνικιστικά αυτονομιστικά κινήματα. Η τρομοκρατική επίθεση κατά του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου αποτελεί άλλο ένα δείγμα της παρακμής που βιώνει η χώρα. Και δεν είναι μόνο η τρομοκρατία που το αποδεικνύει.

ΖΟΥΜΕ σε μια χώρα που θέλει να ανήκει στην Ευρώπη αλλά το κέντρο της πρωτεύουσας, τα Εξάρχεια τελούν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας στο οποίο «κυβερνούν» μπαχαλάκηδες. Την ίδια ώρα διάφορες συμμορίες ποινικών όπως οι «ληστές χρηματοκιβωτίων» ληστεύουν κατά βούληση εταιρείες, ενώ εδώ και χρόνια ο περιβόητος ληστής Παλαιοκώστας είναι άφαντος. Το κράτος δεν μπορεί να συλλάβει εδώ και μήνες τον καταζητούμενο Αρτέμη Σώρρα. Τα ποδοσφαιρικά γήπεδα είναι άδεια, καθώς κυριαρχούν οι χούλιγκαν. Αυτά όσον αφορά στην ασφάλεια.

ΣΕ ΟΛΟΥΣ όμως τους τομείς της καθημερινότητας κυριαρχεί το μπάχαλο και όχι οι κανόνες. Η παραοικονομία μέσω της φοροδιαφυγής κυριαρχεί των φορολογικών νόμων. Η παραπαιδεία μέσω των φροντιστηρίων έχει αντικαταστήσει την εκπαίδευση. Σε πόλεις και χωριά έχουν χτιστεί πάνω από ένα εκατομμύριο αυθαίρετα σπίτια. Η χώρα δεν διαθέτει καν κτηματολόγιο. Στα νοσοκομεία κανόνας είναι το φακελάκι και εξυπηρέτηση σημαίνει… ράντζο. Στον ιδιωτικό τομέα ζουν και βασιλεύουν κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Η Δικαιοσύνη λειτουργεί με απίστευτη καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να χρειάζονται αρκετά χρόνια για να εκδικαστούν απλές υποθέσεις. Το Δημόσιο σημαίνει απλά… βόλεμα για μια ζωή. Κάκιστες υπηρεσίες προς τους πολίτες και μερίδα υπαλλήλων που απλά πληρώνονται. Καμία αξιολόγηση, καμία επίπτωση, αλλά και καμία επιβράβευση σε όσους υπερεργάζονται.

ΚΑΠΩΣ έτσι κυλάει η καθημερινότητα για τους πολίτες, οι οποίοι την ίδια ώρα πληρώνουν έναν αβάσταχτο λογαριασμό επώδυνων μέτρων που διαρκώς φουσκώνει από τις παλινωδίες και αποτυχίες των κυβερνήσεων. Αλλά είπαμε, κάποια στιγμή από τα μνημόνια θα βγούμε. Μεταρρυθμίσεις πραγματικές πότε θα κάνουμε; Και η σημαντικότερη μεταρρύθμιση είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Μεταφράζεται με απλά λόγια: το κράτος να σέβεται τον πολίτη, ο πολίτης να σέβεται το κράτος και ο ένας πολίτης τον άλλον. Είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί, για να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή νοοτροπίας πρέπει να το επιθυμούν τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί. Και δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια βούληση. Καθημερινά ακούγεται από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα πως «δεν υπάρχει σωτηρία». Θα το επαναλάβουμε μια ακόμη φορά. Αν θέλουμε να σωθούμε πρέπει να βγούμε από την παρακμή, όχι από τα μνημόνια και αυτό δεν γίνεται με μερεμέτια. Χρειάζεται επανεκκίνηση από το μηδέν. Γιατί εκεί βρισκόμαστε. Ισως και υπό του μηδενός.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου