Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τον διαφημίζουμε επειδή τόλμησε να πει μια μεγάλη αλήθεια χωρίς να μασάει τα λόγια του – όπως συνηθίζουν οι ηδυπαθείς εραστές του στρογγυλέματος των γωνιών: «Αντί να είναι περιτριγυρισμένη από έναν “δακτύλιο φίλων”, όπως ονειρευόταν ο Ρομάνο Πρόντι, η Ευρώπη έχει περικυκλωθεί από τσάρους, σουλτάνους και αυτοκράτορες που την πάνε καροτσάκι» (σ.σ.: ελεύθερη μετάφραση του «ruthlessly playing EU», αλλά νομίζουμε εύστοχη).

Κάπως αργά οι ηγέτες της Ε.Ε. κατάλαβαν ότι πρέπει να αλλάξουν τροπάρι. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έθεσε στόχο μια «γεωπολιτική» Κομισιόν, ο ύπατος αντιπρόσωπος Εξωτερικών Γιόζεπ Μπορέλ κάλεσε την Ευρώπη «να μάθει τη γλώσσα της ισχύος» και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, είπε στην πρόσφατη Σύνοδο με την Κίνα πως η Ευρώπη «πρέπει να γίνει παίκτης και να πάψει να είναι γήπεδο». Το πώς θα συμβούν όλα αυτά τα μαγικά κανείς, βέβαια, δεν μας το εξηγεί.

Τα καμώματα του Ερντογάν θα μπορούσαν να ξυπνήσουν την «ωραία κοιμωμένη», όπως το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται «μέθοδος Μακρόν», όχι «μέθοδος Μέρκελ». Η αξιοθρήνητη μεσολάβηση της Γερμανίας στα ελληνοτουρκικά αντανακλά τη βασική παθογένεια της Ε.Ε. – έχει εθιστεί στο ρόλο του διαιτητή αντί για του παίκτη.

Ο Κρίμπε δίνει με τον τρόπο του δίκιο στον Στάλιν, που ρωτούσε «πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας;». Αν θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά, πρέπει να κατέβεις από το υπεροπτικό βάθρο της ηθικής και της ήπιας ισχύος, να κοντραριστείς στα ίσα με τους «πνευματικά και πολιτισμικά κατώτερους» (Τούρκους, Ρώσους, Κινέζους, Αμερικανούς κ.λπ…) και να παραδεχτείς πως δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό, ούτε ο εκλεκτός του Σύμπαντος σε ειρηνευτική αποστολή. Ο Μακρόν είναι η πρώτη αχτίδα φωτός, που δείχνει την έξοδο από το τούνελ.

Από την έντυπη έκδοση