Το ζήτημα όμως, είναι τι πολιτικό αντίκρισμα θα έχει αυτό το αποτέλεσμα στη Γερμανία και στην Ευρώπη. Ας ξεκινήσουμε από κάποια δεδομένα:

1)Το κόμμα της Ακροδεξιάς, αγαπημένο του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζέι Ντι Βανς και του «πολύ» Ελον Μασκ, δεν πρόκειται να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Το έχουν αποκλείσει οι «ιδεολογικά πλησιέστεροι» Χριστιανοδημοκράτες και -σε αυτή τη φάση τουλάχιστον- θα το τηρήσουν.

2) Aκόμη κι αν δεν ξεπεράσει το 30% όπως ο Χίτλερ το 1933 (μπρρρ…) η επιρροή της ΑfD στα ζητήματα Μετανάστευσης και Ασφάλειας θα είναι διαρκής και καθοριστική. Το ίδιο έγινε με τη Λεπέν στη Γαλλία, που «κυβερνά» εν πολλοίς προτού βγει πρόεδρος το 2027 (επ’ αυτού ελάχιστοι αμφιβάλλουν).

3) H «Eναλλακτική για τη Γερμανία» εξακολουθεί να έχει πρόβλημα νομιμοποίησης και παρακολουθείται στενά από τις μυστικές υπηρεσίες ως εξτρεμιστική οργάνωση, απειλητική για το πολίτευμα. Κανείς στη Γαλλία δεν διανοήθηκε να θέσει εκτός νόμου τη Λεπέν ή στην Ιταλία τη Μελόνι και τον Σαλβίνι. Στη Γερμανία το ενδεχόμενο είναι υπαρκτό, συζητείται εδώ και χρόνια μεταξύ της Δικαιοσύνης και των κομμάτων που σέβονται το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα (παραλίγο να γράψουμε της Βαϊμάρης…). Ομως όσο ενδυναμώνεται η AfD τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα, λόγω κινδύνου εμφυλίου.

Στην ομιλία της υποψήφιας καγκελαρίου, Αλίς Βάιντελ, στη Φρανκφούρτη, πολλοί έφριξαν ακούγοντας το σύνθημα «Alice fur Deutschland» (Η Αλίκη για τη Γερμανία). Μια απειροελάχιστη παραφθορά του χιτλερικού «Alles fur Deutschland» (Ολα για τη Γερμανία), που πολλοί το μπερδεύουν με το «Deutschland uber alles» (H Γερμανία πάνω απ’ όλα) του εθνικού ύμνου, αλλά δεν έχει σχέση. Κομματικά στελέχη προσπάθησαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, χωρίς επιτυχία. Μόνο στην πορεία θα φανεί πόσο απέχει πραγματικά το γιώτα από το έψιλον.