Μια συναυλία «Εφ’ όλης της ύλης», όπως λέγεται, με τα τραγούδια του να διαγράφουν τη διαδρομή του στη μουσική από τότε που ξεκίνησε, ιδρύοντας το συγκρότημα ΦΑΤΜΕ, έως σήμερα.

Ο ίδιος ακούγεται πολύ χαρούμενος, αν και πάντα κρατά χαμηλούς τόνους. Ακόμα κι αν είναι ενθουσιασμένος γι’ αυτό που θα συμβεί απόψε και αύριο, ή για τη μεγάλη ανταπόκριση του κοινού που αγκάλιασε τα 40χρονα μουσικά του γενέθλια, παραμένει συγκρατημένος.

«Είναι δύο βραδιές εφ’ όλης της ύλης, που σημαίνει ότι είναι μία σύντομη περίληψη του ταξιδιού μου από τον πρώτο δίσκο των ΦΑΤΜΕ έως το “Μουσικό Κουτί”. Ξεκινάει από το σήμερα και πάει προς τα πίσω», λέει ο Νίκος Πορτοκάλογλου στον «Ε.Τ.» λίγο πριν ανέβει στη σκηνή.

Είναι στενοχωρημένος για την αποχώρηση του Διονύση Σαββόπουλου, που δεν θα συμμετέχει τελικά, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί, «αλλά η καρδιά του θα είναι μαζί μας, όπως δήλωσε, καθώς δεν του το επέτρεψε ο γιατρός του, λόγω της έξαρσης των κρουσμάτων, μιας και θα έχουμε πολύ κόσμο και στη σκηνή. Θα συμπράξει η Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης, που είναι 75 παιδιά. Επίσης, θα έχουμε τρεις μπάντες σε μίξη, τους ΦΑΤΜΕ, τους Ευγενείς Αλήτες, που είναι η σημερινή μου μπάντα, και την μπάντα του “Μουσικού Κουτιού”, που έχουν και δύο κοινούς μουσικούς, συν τη Βίκυ Καρατζόγλου, τη Ρένα Μόρφη και τον Βύρωνα Τσουράπη. Είμαστε γύρω στα 20 άτομα στη σκηνή».

Το πρόγραμμα τι περιέχει;

Ξεκινάμε με την μπάντα του «Μουσικού Κουτιού», όπου παίζουμε μια επιλογή από τα δικά μου τραγούδια, κάνοντας βέβαια και το αγαπημένο μου παιχνίδι, που είναι η μίξη των δικών μου τραγουδιών με παλιότερα ελληνικά ή ξένα αγαπημένα μου κομμάτια. Θα υπάρχουν τέσσερις-πέντε διακριτικές αναφορές σε καλλιτέχνες που με καθόρισαν, όπως είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βασίλης Τσιτσάνης, οι Beatles, οι Rolling Stones και ίσως και κάτι ακόμα.

Ηταν εύκολο να επιλέξεις ποια τραγούδια θα χωρέσουν στη βραδιά και ποια όχι;

Αυτό είναι το καλό και το κακό όταν έχεις στην πλάτη σου ένα τόσο μακρύ ταξίδι. Εχεις την πολυτέλεια να επιλέξεις, αλλά έχεις και τη στενοχώρια ότι αναγκάζεσαι να αφήσεις κάποια αγαπημένα σου τραγούδια έξω από το πρόγραμμα.

Ο απολογισμός των 40 χρόνων τι γεύση έχει;

Αρχίζω τη συναυλία με ένα τραγούδι που λέει «40 χρόνια διαδρομή και μοιάζουν μόνο μια στιγμή. Μια ανάσα, μια γιορτή και άντε πάλι από την αρχή». Ετσι νιώθω κυριολεκτικά. Αυτό είναι ένα παλιότερο τραγούδι, που στην πρώτη του εκδοχή έλεγε «20 χρόνια διαδρομή», αλλά διασκευάστηκε για τις ανάγκες της παράστασης. Νιώθω όπως νιώθει κάποιος που έχει κάνει ένα πλούσιο, απολαυστικό και περιπετειώδες ταξίδι, που δεν ήταν διακοπές. Είχε και πολύ εξερεύνηση, απώλειες, θριάμβους, ήττες, αυτό που κυριαρχεί όμως είναι η ευγνωμοσύνη για τον πλούτο αυτής της εμπειρίας.

Ηταν ένα μουσικό ταξίδι που θα ξαναέκανες;

Αυτά τα σαράντα χρόνια δεν τα βλέπω απλά ως ένα μουσικό ταξίδι. Ποτέ δεν έβλεπα τη μουσική ξεκομμένη από τη ζωή μου. Εξάλλου, τα τραγούδια που έχω γράψει είναι το ημερολόγιο της ζωής μου. Είναι όλα βιωματικά με την πιο στενή ή την πιο ευρεία έννοια. Απεικονίζουν τις φάσεις, την εξέλιξη, την όποια ενηλικίωση πέρασα στη ζωή μου, τις φωτεινές και τις σκοτεινές στιγμές. Δεν το βλέπω μόνο ως καλλιτεχνικό ταξίδι, αλλά ως ταξίδι ζωής και αυτογνωσίας.

Αφού διασκεύασες το τραγούδι που έγραψες για τα 20 σου χρόνια, προσαρμόζοντας το στίχο στα 40 σημερινά χρόνια στη μουσική, θα ήθελες αντίστοιχα να το διασκευάσεις και για τα 50 ή τα 60 σου χρόνια στη μουσική, όταν με το καλό έρθουν;

Μακάρι… Βλέπω τα πρώτα μου ινδάλματα, τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, τους Rolling Stones, τον Μπομπ Ντίλαν, τον Ερικ Κλάπτον, τον Βαν Μόρισον, τον Νιλ Γιανγκ, καλλιτέχνες που με μεγάλωσαν δηλαδή, να εξακολουθούν στα ογδόντα τους χρόνια να είναι στο δρόμο και να παίζουν με τον ίδιο ενθουσιασμό. Συνεχίζουν όχι προφανώς επειδή έχουν οικονομικές ανάγκες, αλλά επειδή η μουσική είναι η ζωή τους. Κάπως έτσι βλέπω κι εγώ το μέλλον.

Θα παίζεις δηλαδή και στα 80 σου;

Ναι… Και στα 90, αν γίνεται, θα παίζω…

Το κοινό τίμησε δεόντως τις δύο συναυλίες σου. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Νιώθω τεράστια χαρά και ευγνωμοσύνη.

Ποια είναι η σχέση σου με το χρόνο, με το ότι μεγαλώνουμε;

Είναι διπλά τα συναισθήματά μου και αντιφατικά. Από τη μια μεριά υπάρχει η στενοχώρια για τη σωματική φθορά, γιατί βλέπεις τη γενιά σου να μεγαλώνει, χάνεις ανθρώπους, αρχίζουν τα θέματα υγείας, όλα αυτά τα γνωστά. Από την άλλη, θεωρώ πολύ σαχλή αυτή τη λατρεία της νιότης. Αυτό το «και τι δεν θα έδινα να ξαναγίνω 25 χρόνων». Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να ξαναγίνω 25 χρόνων. Ημουν ένα τόσο μπερδεμένο και αγχωμένο πλάσμα, που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω αυτή την κατάσταση και όλη τη διαδικασία και τη δουλειά που έγινε τα επόμενα χρόνια για να αρχίσουν να λύνονται οι κόμποι και να γίνεται η ζωή πιο απλή, πιο εύκολη, πιο γεμάτη. Δεν θα ήθελα να ζήσω ξανά όλη αυτή την περιπέτεια. Εχω περιέργεια και λαχτάρα να δω παρακάτω… Δεν κοιτάω προς τα πίσω… Κοιτάζω μπροστά…

ΒΟΧ

Το «Μουσικό Κουτί» ήταν η

μεγάλη έκπληξη της ζωής μου

ΜΟΤΟ 2

Πάντα με απωθούσαν η υπερβολική σοβαροφάνεια, οι μεγαλόσχημες και βαρύγδουπές απόψεις περί μουσικής

ΚΕΙΜΕΝΟ

Το χειμώνα τι θα κάνεις;

Θα συνεχίσω το «Μουσικό Κουτί».

Το οποίο πηγαίνει και πολύ καλά. Και το κάνεις με εντελώς δικό σου τρόπο.

Ηταν η μεγάλη έκπληξη της ζωής μου. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάνω τηλεόραση. Το οφείλω 100% στον πρόεδρο της ΕΡΤ, Κωνσταντίνο Ζούλα, ο οποίος επέμενε ότι μπορώ να κάνω μια πολύ καλή μουσική εκπομπή. Εστησα την ιδέα με έναν τρόπο ώστε να μου ταιριάζει.

Ο στόχος σου μέσα από αυτή την εκπομπή ποιος είναι;

Δεν είναι ένας μόνο. Ηθελα μια ζεστή, ανθρώπινη εκπομπή που να επικεντρώνεται στη μουσική, αλλά και στις ανθρώπινες ιστορίες των καλεσμένων. Οχι τόσο στις απόψεις μας για τη μουσική όσο στη βιωματική σχέση μας μαζί της, που είναι αυτό που μας ενώνει. Ηθελα να προσεγγίσω τα παλιά τραγούδια που αγαπώ και είναι ο θησαυρός μας με σύγχρονο και παιχνιδιάρικο τρόπο. Πάντα είχα την αίσθηση ότι η μουσική, εκτός από τη σημασία της και τις θεραπευτικές της ιδιότητες, έχει και τη χαρά του παιχνιδιού. Πάντα με απωθούσαν η υπερβολική σοβαροφάνεια, οι μεγαλόσχημες και βαρύγδουπές απόψεις περί μουσικής. Ηθελα μέσα από την εκπομπή να γίνει αυτό το παιχνίδι με όλες τις μουσικές που αγαπώ. Είναι μεγάλο το φάσμα, από τα παραδοσιακά και τα ρεμπέτικα ως τα λαϊκά και τα έντεχνα και το ελαφρό τραγούδι, τα είδη ξένης μουσικής που επίσης αγαπώ, όπως ροκ, μπλουζ, ρέγκε, τζαζ, ακόμα και κομμάτια από κλασική μουσική έχουμε παίξει. Εκτός από το πρώτο μέρος της εκπομπής, που είναι η κουβέντα με τους καλεσμένους, η οποία γίνεται σαν μια παρέα που βρίσκεται σε ένα σπίτι, στο δεύτερο μέρος, το Τζουκ Μποξ, οι καλεσμένοι αποκαλύπτουν τις ρίζες, τις αγάπες και τις επιρροές τους. Πολύ βασικό κομμάτι της εκπομπής που ήθελα να υπάρχει είναι οι εξερευνήσεις, στο οποίο αναζητούμε τους νέους δημιουργούς που γράφουν τα τραγούδια του αύριο και που δεν τους ακούμε στα ραδιόφωνα. Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι η έναρξη της εκπομπής, όπου μπλέκω ελληνικά και ξένα, παλιά και καινούργια. Το άλλο που με ενδιέφερε πολύ είναι η συνάντηση και το μπλέξιμο των διαφορετικών γενιών. Γι’ αυτό συχνά έχω καλεσμένους που καλύπτον τρεις διαφορετικές γενιές. Το ίδιο συμβαίνει και στην ομάδα της εκπομπής. Ξεκινώντας από μένα, που είμαι ο μεγαλύτερος, καταλήγουμε στον Θανάση Τσακιράκη, τον ντράμερ, που είναι 25 χρόνων. Υπάρχει όλη η ηλικιακή γκάμα. Αλλά, όμως, μου αρέσει να λέω ότι η μουσική μάς κάνει όλους συνομήλικους…

Η μουσική μάς κάνει νέους…

Ναι, έτσι είναι…

Ειδήσεις σήμερα

Ιορδανία: Ποιος είναι ο Αλέξανδρος Θερμιώτης που κατέκτησε την καρδιά της πριγκίπισσας

Πτώση αεροσκάφους στη Νέα Σμύρνη σκοτώνει γυναίκα που κοιμάται…