1.Κυρία Διβάνη στο «Εργαζόμενο Αγόρι» εκδόσεις Πατάκη μας βάλατε σε σκέψεις. Πώς θα ζούσαμε αν αντί για την πατριαρχία μάς άλλαζε τα φώτα η μητριαρχία; Πώς θα ένιωθαν οι άντρες αν οι γυναίκες είχαν την εξουσία αφήνοντάς τους να παλεύουν με τα οικιακά, τα παιδιά και τα μπότοξ; Ποιο ήταν αλήθεια το έναυσμα γι΄αυτό το “πρωτότυπο” θέμα;

Το έναυσμα είναι ότι γύρω μας γίνεται χαμός, η σφαγή των αμάχων κυριολεκτικά! Γυναίκες και κορίτσια δολοφονούνται, βιάζονται,  κακοποιούνται. Οι άνθρωποι μου λένε -και το νιώθω κι εγώ_ ότι φοβάσαι να ανοίξεις την τηλεόραση και ν΄ακούσεις δελτία ειδήσεων πια. Βέβαια αυτά γίνονταν δυστυχώς για εκατοντάδες χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι ότι  ευτυχώς η  κοινωνία αλλάζει, τα στόματα ανοίγουν επιτέλους και το πρόβλημα βγαίνει στη φόρα, αρχίζει να συζητιέται για πρώτη φορά. Πρέπει λοιπόν ως υπεύθυνα κοινωνικά όντα να απαντήσουμε σε σκληρά ερωτήματα: Για ποιο λόγο οι άντρες ανατρεφονται για να γίνουν κυρίαρχοι, ατρόμητοι, βίαιοι και σκληροί; Γιατί οι γυναίκες εκπαιδεύονται για να γίνουν βοηθητικό προσωπικό όταν μεγαλώσουν; Γιατί νιώθουν ότι οφείλουν να είναι όμορφες, νέες, υποχωρητικές και πολύ ευχάριστες σε όλη τους τη ζωή; Γιατί φοβούνται να διεκδικήσουν αυτά που επιθυμούν; Γιατί το μικρό αγοράκι μαθαίνει να λέει «Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω -και θα σηκώσω κι ένα χέρι παραπάνω;»

2.Το βιβλίο σας είναι μια κωμωδία γεμάτη δράματα. Χαρτογραφεί εμπειρίες με κοινό στοιχείο  να ξεσκεπάσει όλα τα ξεπερασμένα αλλά αθάνατα στερεότυπα για τους ρόλους των φύλων, αυτά που φυλακίζουν άντρες και γυναίκες ακόμα και στον 21ο αιώνα;

Η κωμωδία είναι τεράστιο εργαλείο κοινωνικής αλλαγής- μας το έμαθε καλά ο Αριστοφάνης αυτό. Γελώντας χαλαρώνουμε κι έτσι ανοίγουμε μια χαραμάδα στα παγιωμένα πιστεύω μας ώστε να τρυπώσει η αμφιβολία: Βρε μήπως έχει δίκιο κι ο άλλος; Μήπως είναι αφόρητο να μην μπορώ να κλάψω ούτε στην κηδεία της μάνα μου επειδή είμαι άντρας και θα δείξω αδυναμία; Μήπως κι εγώ που είμαι γυναίκα να ξεκολλήσω λίγο από τα πρότυπα ομορφιάς των μίντια και να αγαπήσω το σώμα μου; Μήπως το παχουλό είναι χαριτωμένο κι αυτό; Μήπως η στραβή μύτη μου δίνει κάτι ξεχωριστό που δεν το έχει καμιά άλλη; Μήπως είμαι φτιαγμένη για διευθύντρια κι ας λεει η μάνα μου ότι αυτό που προέχει τώρα είναι να παντρευτώ και να κάνω παιδιά;

3.Πιστεύετε ότι αποδομούνται οι ρόλοι των φύλων και πάμε προς καινούριους, που ακόμα δεν έχουν αποσαφηνιστεί;

Όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω είναι ακραίες στερεοτυπικές σκέψεις που βασίζονται στον τρόπο που η πλειονότητα των γονιών μεγαλώνουν τα παιδιά τους ακόμα και σήμερα στον 21^ο αιώνα. Το αποτέλεσμα είναι να τα φυλακίζουν και να τα εξουθενώνουν ψυχικά. Ακουσα πριν μέρες μια γυμνάστρια να μου λέει ότι ο άντρας της διαμαρτυρήθηκε στο σχολείο που μάθαινε στα παιδιά του δημοτικού πως να τηγανίζουν ένα αυγό ότι θα κάνουν τον γιο του «αδερφή»!!! Οπότε όχι για τις περισσότερες οικογένειες δεν έχουν αποδομηθεί και τόσο πολύ όσο νομίζετε οι ρόλοι. Απλώς άνοιξε για πρώτη φορά στη χώρα μας αυτή η συζήτηση. Πρέπει να συνεχιστεί αν θέλουμε να συνεννοηθούν άντρες και γυναίκες, να μη κακοποιούνται αθώες ψυχές και να μη χωρίζονται σε αντίπαλα στρατόπεδα άντρες και γυναίκες.

4.Η οικογένεια παραεξελίχθηκε. Έχει φύγει από το παραδοσιακό πρότυπο.  c’ est la vie από δώ και πέρα;

Και πάλι θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Η οικογένεια δεν έχει εξελιχτεί δραματικά. Απλώς δημιουργείται αυτή η εντύπωση γιατί τα ζευγάρια εδώ και δέκα – δεκαπέντε χρόνια χωρίζουν πολύ εύκολα. Η καλή εξέλιξη είναι ότι τα κορίτσια πια δουλευουν όλα. Κατά τα άλλα οι μητέρες αναλαμβάνουν πάλι κατά κύριο λόγο όλα τα οικιακά βάρη που έρχονται να προστεθούν στα βάρη της δουλειά τους. Οι άντρες τους «βοηθάνε» συχνά, μια λέξη που δείχνει ότι δεν το θεωρούν δική τους δουλειά να φροντίσουν την οικογένειά τους, απλώς είναι καλοί σύντροφοι και «βοηθάνε». Αυτό δεν το αντέχουν τα νέα κορίτσια και επειδή έχουν και οικονομική ανεξαρτησία πια, χωρίζουν μόλις τα βρουν σκούρα. Αυτό δεν είναι λύση όμως…

5.Τελικά σας ιντριγκάρει  να πειραματίζεστε σε νέα θέματα;

Εννοείται! Είμαι ένας άνθρωπος που έχει συνεχώς το βλέμμα του στραμμένο στην κοινωνία για να κατανοήσει το περιβάλλον στο οποίο καλείται να ζήσει και να ανθίσει. Γιατί ο σκοπός μας πάνω στη γη δεν είναι μόνο να περνάμε φίνα και ωραία εμείς και οι φίλοι μας. Ο σκοπός μας είναι όταν φύγουμε οριστικά να έχουμε αφήσει τον κόσμο μας λίγο καλύτερο απ΄ότι τον παραλάβαμε.

6.Το «εργαζόμενο αγόρι» τελειώνει με μια φράση που είναι από ένα πολύ γνωστό ποίημα της Δημουλά – κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια. Τι θέλετε να εισπράξει ο αναγνώστης σας από αυτό;

Να μη φοβούνται τις αλλαγές. Να αγκαλιάζουν το αύριο και να δουλεύουν για να το κανουν πιο φωτεινό όχι μόνον για τον εαυτό τους αλλά για όλους. Γιατί αν δεν ζήσουμε όλοι, δεν θα ζήσει κανείς.

Ειδήσεις σήμερα

Αλέξης Γεωργούλης: Οι τρεις καταγγελίες που τον καίνε – «Η κοπέλα ήταν αγνώριστη από τον ξυλοδαρμό» λένε από τις Βρυξέλλες

Αυτό είναι το σχέδιο «Δήμητρα» για έξοδο από το ευρώ – Η πλατφόρμα Βαρουφάκη και η συγκυβέρνηση ηττημένων με Τσίπρα φέρνει όλεθρο αλά 2015

Σουδάν: Οιωνοί εμφυλίου εδώ και μία δεκαετία – Ποια είναι τα δύο στρατόπεδα