Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου Κώστας Πετρόπουλος. Ο «Νουρέγιεφ» του… Μπάσκετ, εκδόσεις Διαπολιτισμός;

Μεγάλο μέρος της εργογραφίας μου καταλαμβάνουν οι βιογραφίες προσώπων της νεώτερης ελληνικής ιστορίας με στόχευση τη διατήρηση της συλλογικής μνήμης. Η ζωή του Κώστα Πετρόπουλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αθλητική ιστορία της πόλης και κυρία με αυτή της πατραϊκής καλαθοσφαίρισης. Από το 1987 που αυτός σταμάτησε να αγωνίζεται στα παρκέ, είχε φθάσει το πλήρωμα του χρόνου, για να αποτυπωθεί η ζωή του στο χαρτί. Ετσι, μετά από την προτροπή του επί χρόνια φίλου μου, συγγραφέα και σύμβουλου των εκδόσεων Διαπολιτισμός Γιάννη Η. Παππά, καταπιάστηκα με τη συγγραφή της βιογραφίας του Πετρόπουλου.

Γιατί επιλέξατε τον Κώστα Πετρόπουλο για να του γράψετε τη βιογραφία;

Ο Κώστας Πετρόπουλος, ο αποκαλούμενος και «Νουρέγιεφ», είναι ο κορυφαίος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών της αχαϊκής πρωτεύουσας. Είναι ο παίκτης του Απόλλωνα Πατρών, που δόξασε τη «μελανόλευκη» φανέλα με το νούμερο (7). Ενας σεμνός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ένας αντιστάρ ΑΘΛΗΤΗΣ. Σε μια εποχή που επιδιώκεται η γενοκτονία της μνήμης και σκόπιμα «κονταίνουν» τα βάθρα των αξιών για να τα φτάνουν όλοι, η αθλητική του περίπτωση στο τοπικό και πανελλήνιο αθλητικό γίγνεσθαι είναι μοναδική και συνάμα απαραίτητη για το αθλητικό αύριο και χρήσιμη παρακαταθήκη για το μέλλον.

Πώς ξεκίνησε την καριέρα του στο μπάσκετ ο Κώστας Πετρόπουλος;

Δεκάχρονος, με σωματότυπο που έκανε για όλα τα αθλήματα, μαγεμένος από τη στρογγυλή θεά είχε αναδειχθεί σε μεγάλο μπαλαδόρο. Τον Σεπτέμβριο του 1966, ύστερα από ένα τυχαίο γεγονός, ο Κώστας και ο μεγαλύτερος κατά 14 μήνες αδελφός του, Τάκης, άρχισαν να ασχολούνται με τη λιγότερο γνωστή τότε καλαθοσφαίριση, στερώντας από το ποδόσφαιρο δύο καλούς ποδοσφαιριστές. Στις 21 Φεβρουαρίου 1969, στο μητρώο αθλητών του Απόλλωνα Πατρών, στον αύξοντα αριθμό 88 είναι γραμμένο το όνομά του. Οι Πετρόπουλοι τελείωναν το διάβασμα και έτρεχαν στο γήπεδο, όπου έπαιζαν μέχρι το βράδυ.

Τι τον έκανε να ξεχωρίσει και να γίνει πανελλήνια γνωστός; 

Ο Κώστας Πετρόπουλος ήταν ο αθλητής που άλλαξε ουσιαστικά τη μοίρα της πατραϊκής καλαθοσφαίρισης. Είχε μεγάλη έφεση στο μπάσιμο και έτσι πετύχαινε τους περισσότερους πόντους του, φτάνοντας με ευκολία στο lay up. Ο ίδιος λέει ότι τα προσόντα του ήταν η αλτικότητα, η ισορροπία στον αέρα και η εκρηκτικότητα στο παιχνίδι μου. Ομολογουμένως, «περπατούσε» στον αέρα και μπορούσε να πετύχει πολύ δύσκολα καλάθια. «Χόρευε» ασταμάτητα στα παρκέ. Σαν αληθινός χορευτής μάγευε με το παιχνίδι του φιλάθλους και έμεινε στην μπασκετική ιστορία της χώρας με το προσωνύμιο «Νουρέγιεφ».

Από μια ομάδα της επαρχίας τον Απόλλωνα Πατρών έγραψε τη δική του ιστορία. Ποιος είναι ο λόγος που δεν μεταγράφηκε σε άλλη ομάδα;

Με ύψος 1.96 μ. αγωνίστηκε σε όλη την καριέρα του στον Απόλλωνα σε όλες σχεδόν τις θέσεις κυρίως όμως στη θέση «ελ» (σήμερα small forward). Υπήρξε ένας από τους καλύτερους παίκτες στη θέση αυτή στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Παρέμεινε στον Απόλλωνα, αν και μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη και διεθνή καριέρα. Είναι αλήθεια ότι πολλές ομάδες έκαναν πρόταση στον Απόλλωνα να τον εντάξουν στο ρόστερ τους. Πρώτα η ΑΕΚ και αργότερα ο Παναθηναϊκός, ο Ιωνικός Νικαίας, ο Αρης Θεσσαλονίκης… αλλά όπως λέει ο ίδιος «ο Απόλλων δεν με έδινε». Το καλοκαίρι του 1986 ο Πετρόπουλος, ενώ ήταν ελεύθερος και με τον νόμο από τον Απόλλωνα, αρνήθηκε με σεβασμό την πρόταση για μεταγραφή στον ΠΑΟΚ από τον Νίκο Βεζυρτζή, εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων που του είχαν συμβεί στα πόδια. Αναφερόμενος στο γεγονός είχε να λέει ο ιστορικός πρόεδρος του ΠΑΟΚ για την τιμιότητα και την εντιμότητα του «Νουρέγιεφ».

Παίκτης, προπονητής και οικογενειάρχης. Μπορεί ένας άνθρωπος να τα καταφέρει όλα αυτά μαζί;

Σ’ όλη του τη ζωή, είναι ενεργό πολιτικό ον. Με ό,τι ασχολήθηκε είχε επιτυχία. Ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής δούλεψε στην εκπαίδευση διδάσκοντας τους μαθητές του ήθος και αθλητική παιδεία. Μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας ακολούθησε το δρόμο της προπονητικής, η οποία μάλιστα τον έφερε το διάστημα 1999-2001 στο τιμόνι της Εθνικής Ανδρών. Ακόμα, διακρίθηκε ως προπονητής στις Εθνικές ομάδες Γυναικών, Εφήβων και Παίδων, καθώς και σε διάφορες ομάδες της Α1. Πολυτάλαντος, με καλλιτεχνική φύση, του αρέσει να ζωγραφίζει. Στους καμβάδες του, οι ανθρώπινες φιγούρες με τη διαφορετικότητα της έντασης των χρωμάτων, αποδίδουν τα χαρακτηριστικά της σημερινής κοινωνίας. Ως οικογενειάρχης «ζωγράφισε» με τα φωτεινότερα και πιο ωραία χρώματα το περιβάλλον του.

Πώς ανταποκρίθηκαν οι αναγνώστες στο βιβλίο σας;

Ο Κώστας Πετρόπουλος ήταν τότε και είναι σήμερα αποδεκτός απ’ όλους τους Αχαιούς για την πατημασιά του, το καθάριο βλέμμα του και παραμένει ανεξίτηλο το στίγμα του στην πόλη. Η παρουσίαση της βιογραφίας του στην Πάτρα, τη Δευτέρα, 29 Ιανουαρίου, είχε μεγάλη επιτυχία. Η μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου «My Way» ήταν κατάμεστη από ανθρώπους που τον είχαν δει να αγωνίζεται, αλλά και από άλλους που είχαν ακούσει για τα αθλητικά του επιτεύγματα.

ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Σπουδαίες είναι και οι εμφανίσεις του στην εθνική ομάδα. Τι σήμαινε τότε να παίζεις μαζί με τους Γιαννάκη, Γκάλη και τους υπόλοιπους αστέρες του μπάσκετ;

Το σπουδαίο ταλέντο του, η πειθαρχία και η εργατικότητά του τον καταξίωσαν στις διάφορες εθνικές ομάδες, ξεκινώντας το 1972, μόλις 16 χρονών. Την πρώτη μεγάλη διάκριση της καριέρας του γνώρισε στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Εφήβων της Γαλλίας το 1974, όπου εκλέχθηκε στην πρώτη πεντάδα των αγώνων και προσκλήθηκε στην αντίστοιχη της Μικτής Ευρώπης, στην οποία όμως δεν πήγε ποτέ, επειδή τραυματίστηκε. Αργότερα, το 1979 ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας που μαζί με τους Γιαννάκη, Κορωναίο, Κοκολάκη, Καρατζουλίδη και τα άλλα παιδιά και προπονητή τον Αμερικανό Ντουξαίρ κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς της Αθήνας στο Παναθηναϊκό Στάδιο και στους Μεσογειακούς του Σπλιτ, νικώντας δύο φορές τους παγκόσμιους πρωταθλητές Γιουγκοσλάβους. Με τον Γκάλη έπαιξε στο Challenge Round και στο Ευρωμπάσκετ του 1981 και πολλές φορές βρέθηκαν αντίπαλοι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εξαιτίας των απανωτών τραυματισμών του δεν συμμετείχε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1987.