Αντέχει σωματικά βασανιστήρια για την ατεκνία της και αντιστέκεται στις προσβολές, αντιστέκεται όµως και στα συναρπαστικά νέα ρεύματα δημοκρατίας που φυσούν ολόγυρά της. Καταφύγιό της, το µμοναδικό πράγμα που µμεγάλωσε µε τα χέρια της, ο κήπος της, που έμελλε να γίνει µια µέρα εθνικός. Μέσα από την αφήγηση γνωρίζοντας τους μικρούς και μεγάλους ήρωες της ιστορίας, μέσα από την αλληλουχία των γεγονότων με το ύφος της η συγγραφέας μας τους συστήνει, καταφέρνοντας με αριστοτεχνικό τρόπο να μπορέσουμε να συμπάσχουμε μαζί τους δίνοντας ταυτόχρονα μια ολοκληρωμένη εικόνα της εποχής.

1-«Ο κήπος της Αμαλίας» το νέο σας βιβλίο από τις εκδόσεις Πατάκη, Τι έστρωσε το χαλί στο νέο αυτό συγγραφικό  ταξίδι; ποιο το έναυσμα;

Μια ζωή κρυφή μέσα σε μια ζωή διάπλατα ανοιχτή. Οι σχισμές και ρωγμές πίσω από μια γυναίκα σε δημόσια θέα, οι σχισμές κι οι ρωγμές πίσω από μια χώρα που έστηνε το εθνικό της προσκήνιο.

2-Ο τίτλος  που επιλέξατε παραπέμπει στον Εθνικό κήπο. Τι θέλατε να σηματοδοτήσετε με αυτή σας την επιλογή;

Τον προσωπικό, ιδιωτικό χώρο. Την απομόνωση και αίσθηση ασφάλειας. Εκεί όπου κάποιος/α μπορεί να κρυφτεί. Αυτό που κάποιος/α φυτεύει, καλλιεργεί και βλέπει να μεγαλώνει. Αυτό που κάποιος/α αφήνει πίσω του.

3-Πως καταφέρατε να αποδώσετε την ατμόσφαιρα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  της εποχής εκείνης;

Διαβάζοντας βιβλία της εποχής. Η βιβλιογραφία στο τέλος του βιβλίου δεν επιδιώκει να δείξει την ευρυμάθεια ή ιστορική μου κατάρτιση (που δεν υπάρχουν παρά στοιχειωδώς) αλλά να προτείνει αναγνώσματα για όποιον ενδιαφέρεται να «μπει», όπως εγώ, στην εποχή.

4-Πόσο εύκολο είναι να σπάσει μια γυναίκα την εποχή της Αμαλίας, τα στερεότυπα και να ορίσει η ίδια τη ζωή της όπως το επιθυμεί και χωρίς όσο είναι αυτό εφικτό ψευδαισθήσεις; Ποιο το τίμημα;

Δεν νομίζω ότι η Αμαλία έσπασε στερεότυπα, αν αυτό εννοείτε. Ούτε όρισε τη ζωή της όπως επιθυμούσε – ήταν μάλιστα δέσμια του κόσμου της. Οι διάφοροι γυναικείοι χαρακτήρες που περνούν μέσα από το βιβλίο (η Χριστιάνα Λυτ, η Τζέην Ντίγκμπι/Λω/Θεοτόκη, η Ρόζα Μπότσαρη, κ.α.) επίσης δεν ορίζουν τις ζωές τους. Μόνον για τη δούκισσα της Πλακεντίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκανε περίπου ό,τι ήθελε, γιατί ήταν πλούσια. Άρα ίσως η απάντηση είναι, μόνο αν η γυναίκα είχε δική της περιουσία.

5-Η Αμαλία, διπλωμάτης, ευερέθιστη, αθυρόστομη, ατρόμητη και φυσικά, όπως όλοι μας, ευάλωτη. Γιατί σας ενδιέφερε να επιμείνετε στον ψυχισμό της;

Γιατί το βιβλίο είναι μυθιστόρημα. Πώς αλλιώς προσεγγίζεις τον ήρωά σου;

6-Αραγε καταφέρνει να διατηρήσει τις ισορροπίες  όταν όλα γύρω της κινούνται  βασανιστικά, με τρομακτικά επώδυνες θεραπείες, προσπαθώντας να πραγματοποιήσει  τη μεγαλύτερή της ελπίδα, ένα παιδί.

Οι άνθρωποι, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες, μαθαίνουν πόσα μπορούν να αντέξουν – συνήθως πολλά περισσότερα απ’ όσα νόμιζαν ότι θα μπορούσαν. Λίγοι γλιτώνουμε από αυτό το μάθημα. Η Αμαλία, σαν μια βασίλισσα της εποχής της, με μοναδικό και επιτακτικό καθήκον να παρουσιάσει διάδοχο για τη δημιουργία δυναστείας, έπρεπε να διατηρήσει μια εικόνα προς τα έξω αδιατάρακτης αυτοπεποίθησης, θετικότητας και (αυτο)κυριαρχίας. Μια εικόνα ηγεμονική. Έπρεπε να το κάνει ενώ υπέφερε. Αντέχοντας δηλαδή περισσότερα απ’ όσα ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει.

7-Αναρωτιέμαι πως θα ήταν άραγε η ζωή, με τα σημερινά δεδομένα, του Οθωνα και της Αμαλίας, ίσως πιο ευτυχισμένοι;

Σαν ένα νεαρό ζευγάρι, μάλλον ναι. Η σύγχρονη ιατρική σήμερα θα τους προσέφερε μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή και πολύ πιθανόν και απογόνους. Αλλά σαν ξένοι μονάρχες σε μια χώρα σαν την Ελλάδα της εποχής και με τις πεποιθήσεις της εποχής, μάλλον όχι!

8-Τα ιστορικά ορόσημα συνυφαίνονται με τις τύχες των ηρώων σας στο μυθιστόρημα. Είναι λοιπόν η Ιστορία το αδηφάγο τέρας ή ίσως η πραγματική διάσταση αυτού που λέμε μοίρα;  

«Μοίρα» με την έννοια ότι οι ήρωές μου ήσαν φυλακισμένοι μέσα στην Ιστορία (δεν διαλέγουμε πότε και πού θα γεννηθούμε) με παράλληλα, λόγω της θέσης στην οποία βρέθηκαν προορισμένοι από γεννησιμιού τους (που πάλι δεν διάλεξαν), την Ιστορία φυλακισμένη μέσα τους: μπόρεσαν ελάχιστα να την ορίσουν, αλλά κυρίως εκείνη τους όριζε.

9-Γιατί σε ένα έθνος δεν μπορούν να χωρέσουν όλοι όσοι το αγάπησαν;

Το να αγαπάς μια χώρα δεν σημαίνει ότι θα σε αγαπήσει κι εκείνη. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια χώρα που γεννιέται και στήνεται ως έθνος μετά από τρομερούς αγώνες, επομένως χώρα τραυματισμένη, αμυνόμενη, απειλούμενη, φοβική και καχύποπτη. Πολλά, πολλά τα παραδείγματα ιστορικών προσώπων που αν και αγάπησαν και πρόσφεραν, «αποβλήθηκαν».