Ο πρωταγωνιστής της παράστασης «The dumb waiter», που ανεβαίνει στο Θέατρο Σημείο, Αντώνης Καφετζόπουλος, μιλάει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής για τους ανθρώπους που απλώς εκτελούν διαταγές, τον ρόλο της Πολιτείας στην τέχνη και την πολιτική στην Ελλάδα, που «μοιάζει δραματική, αλλά βασικά θέλεις να γελάσεις».

Τι θα δούμε στο «The dumb waiter» στο Θέατρο Σημείο;

Ο Πίντερ έχει καθορίσει, λίγο έως πολύ, το θέατρο του 20ού και του 21ου αιώνα, έχει πάρει βραβείο Νόμπελ, κυρίως, για τα θεατρικά του κείμενα. Δεν έχω παίξει ποτέ Πίντερ και το συγκεκριμένο έργο δεν έχει παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα. Είναι μια εξαιρετική κωμωδία, απειλητική, σου παγώνει το αίμα. Τα αιώνια ζητήματα απασχολούν εδώ τον Πίντερ, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, οι πάνω, οι κάτω και οι πιο πάνω. Αυτό που λέμε η ελίτ και τα ανθρωπάκια. Πολύ στιβαρή ιστορία και έχει μια αστυνομική χροιά.

Τι τύπος ανθρώπου είναι ο ήρωας που υποδύεστε;

Εγώ υποδύομαι τον Μπεν, είναι ένας τύπος που λέει: «Εγώ δεν ξέρω τίποτα, δεν έκανα τίποτα κακό, είχα οδηγίες, με διέταξαν». Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ επικίνδυνοι, γιατί δεν υπάρχει όριο σε αυτόν τον κατήφορο. Αν λες ότι δεν έχεις ευθύνη, ό,τι έκανα το έκανα γιατί με διέταξαν, μπορεί να κάνεις πολύ επικίνδυνα πράγματα και ίσως αποφασισμένος, λόγω αρχής, να φτάσεις έως το τέλος, τότε μπορείς να φτάσεις στο χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς.

Βλέπουμε καλό θέατρο στην Ελλάδα;

Υπάρχει πολύ υψηλό επίπεδο υποκριτικής, οι συνάδελφοί μου ηθοποιοί είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Παραστάσεις υπάρχουν και καλές και κακές, αλλά αυτό που ξεχωρίζει στο ελληνικό θέατρο είναι οι επιδόσεις των ηθοποιών, που είναι εξαιρετικές.

Η Πολιτεία έχει παίξει κάποιον ρόλο στο να βλέπουμε καλό θέατρο;

Η Πολιτεία δεν έχει παίξει κανέναν ρόλο στο γεγονός ότι βλέπουμε καλό θέατρο στην Ελλάδα και καλύτερα να μην παίξει και να μην ανακατεύεται. Η τέχνη δεν χρειάζεται την Πολιτεία, χρειάζεται ένα πλαίσιο να μπορούν να χρηματοδοτούνται πράγματα που δεν είναι εύκολο να χρηματοδοτηθούν μόνο από το ταμείο. Αν βρει αυτήν την πατέντα μια κοινωνία να χορηγεί ένα μέρος της τέχνης, γιατί ένα μέρος της ζει από το ταμείο και δεν έχει ανάγκη κανέναν. Ομως, αν ένα μέρος της μπορεί να συντηρείται από τα λεφτά που τζιράρει έτσι κι αλλιώς το ελληνικό θέατρο, όλα μπορούν να πάνε μια χαρά.

Υπήρξε ποτέ αυτό το πλαίσιο;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

19/11/2024

04:30

NICK HARKAWAY στον ΕΤ: «Ο Ψυχρός Πόλεμος είναι δυστυχώς επίκαιρος»

Αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ. Αυτό που υπήρχε πάντα ήταν ένα διαβλητό γραφειοκρατικό πλαίσιο που προσκαλούσε τη διαφθορά. Οι επιχορηγούμενοι έγιναν αργότερα μέλη των επιτροπών που έδιναν τις επιχροηγήσεις και το κατώτατο που έφτασε αυτό το σύστημα ήταν στο ελληνικό σινεμά. Εκεί πραγματικά κολυμπήσαμε στα νερά της διαφθοράς. Το θέατρο, ευτυχώς, τα κατάφερνε με το ταμείο και επειδή το ταμείο πήγαινε καλά και εξακολουθεί να είναι υγιές, είχε την παρενέργεια να χρηματοδοτούνται και δουλειές που δεν θα πάνε πολύ καλά στο ταμείο, που είναι σε πιο μικρά θέατρα, όπως αυτό όπου παίζω εγώ τώρα, που είναι 200 θέσεων. Πρέπει να είμαστε πολύ γεμάτοι για να βγει, αλλά ελπίζω να τα καταφέρουμε. Ομως, υπάρχει τρόπος από τα χρήματα που τζιράρονται στο θέατρο να χρηματοδοτούνται πράγματα πιο πειραματικά, για μικρότερα κοινά, πράγμα που γίνεται. Δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα για το θέατρο και αυτό οφείλεται στους ανθρώπους του και όχι στην πρόνοια της Πολιτείας. Πρέπει να ενδιαφέρεται και ο μέσος φορολογούμενος, αν θέλει να επιβιώνουν τα θέατρα και να υπάρχει ένας υγιής συναγωνισμός. Πρέπει να ενδιαφέρεται να υπάρχουν η σχετική νομοθεσία και οι κανόνες. Αν δεν ενδιαφέρεται το κοινό δεν θα το έχουμε ποτέ. Το κοινό του θεάτρου έρχεται, πληρώνει εισιτήριο και ενδιαφέρεται. Εννοώ το ευρύτερο κοινό, που, αν υποθέσουμε ότι δεν πάει ποτέ στο θέατρο, ίσως τουλάχιστον να αναγνωρίζει ότι αν υπάρχει θέατρο είναι κάτι για αυτόν τον τόπο.

Θα σας δούμε και στον κινηματογράφο προσεχώς, στις «Δεξιώσεις» του Φίλιππου Τσίτου.

Οι «Δεξιώσεις» είναι μια ταινία που θα πάει στα φεστιβάλ, δεν είναι σαν αυτές που θα προβληθούν κατευθείαν στις αίθουσες. Εκεί υποδύομαι τον Δήμο Περπατάρη, έναν άνθρωπο που, λόγω στενοκέφαλης ακεραιότητας, έχει βρεθεί χωρίς δουλειά, χωρίς φαγητό, χωρίς στέγη. Αποφασίζει να προσκολληθεί σε μια παρέα, τα μέλη της οποίας λέγονται Δεξιωσάκηδες, οι οποίοι, όπου υπάρχει δεξίωση ή εγκαίνια, πάνε και τρώνε από τον μπουφέ τζάμπα. Κολλάει με αυτούς, οι οποίοι τον επηρεάζουν, αλλά τους επηρεάζει και αυτός. Αρχίζουν και σκέφτονται γιατί το κάνουν αυτό, γιατί δεν το κάνουν για τα λεφτά. Αυτός το κάνει από πείνα, αλλά αυτοί το κάνουν γιατί τους αρέσει το τζάμπα.

Τι σας συνδέει με τον Φίλιππο Τσίτο;

Γνωριστήκαμε πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν σε μια εταιρία παραγωγής και μας είχε αρέσει μια ταινία που είχε κάνει στη Γερμανία. Του προτείναμε να κάνουμε κάτι μαζί και κάναμε την «Ακαδημία Πλάτωνος», όπου στο σχέδιο δεν ήταν να παίξω εγώ, στην πορεία προέκυψε αυτό. Μετά κολλήσαμε. Είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και θεωρώ ότι είμαι ο αγαπημένος του ηθοποιός, αφού παίζω σε όλες τις ταινίες του.

Πώς σας φαίνεται το ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια;

Υπήρξαν τα τελευταία 20 χρόνια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στο ελληνικό σινεμά. Ο Πάνος Κούτρας, ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Φίλιππος Τσίτος, ο Ντένης Ηλιάδης, που κάνει καριέρα στην Αμερική, και άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις, ο Γιάννης Οικονομίδης, που έχει ανοίξει δικό του δρόμο. Γίνονται πράγματα που είναι διαφορετικά και δεν είναι αυτή η παλιά μίρλα της μονόχνοτης ταινίας όπου όλες έμοιαζαν. Κάποτε υπήρχε μια τάση να κάνουμε μια ταινία σαν αυτές του Αγγελόπουλου ή του Κιεσλόφσκι, ακολουθούσαν όλοι ένα πρότυπο. Τώρα δεν είναι έτσι. Ο καθένας τους έχει κάτι να προτείνει.

Πώς σχολιάζετε την πρόσφατη συγχώνευση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με το ΕΚΟΜΕ;

Αυτό που πάντα θέλαμε οι κινηματογραφιστές ήταν να συνδέσουμε τα έσοδα και τον τζίρο που κάνουν οι τηλεοράσεις και οι κινηματογράφοι με τη χτηματοδότηση ταινιών. Αν η συγχώνευση ΕΚΚ-ΕΚΟΜΕ είναι προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι καλή.

Παρακολουθείτε την πολιτική επικαιρότητα;

Στην πολιτική έχουμε μια κατάσταση όπου από το 2012 έως το 2018-2019 και ίσως έως το 2020 βρισκόμαστε σε μια πολύ μεταβατική φάση και είναι φυσικό να επηρεάσει κόμματα που δεν είχαν γερές βάσεις. Αυτό αφορά όλα τα κόμματα, όχι μόνο τον ΣΥΡΙZΑ, που διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, και πιστεύω ότι θα φανεί πολύ σύντομα.

Πώς σχολιάζετε όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙZΑ;

Οταν προέκυψε το θέμα εκλογής Κασσελάκη, είχα πει, για να γελάσουμε, ότι προς το παρόν ζούμε μια κατάσταση κωμωδίας, αλλά αργά ή γρήγορα θα έρθει και το δράμα. Νομίζω ότι πλησιάζουμε το δράμα, δεν το έχουμε δει ακόμα. Ολη η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει δραματική, αλλά, αν κάνεις μισό βήμα πίσω και τη δεις, οπερέτα είναι. Κατά βάθος, αισθάνεσαι ότι θέλεις να γελάσεις, ακόμα και όταν τα πράγματα δείχνουν πολύ δραματικά.

Δύο δραματικά πράγματα θυμάμαι τα τελευταία 50 χρόνια. Το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο, με αποτέλεσμα να μπουν οι Τούρκοι και να καταλάβουν το μισό νησί, και το δεύτερο ήταν τις παραμονές του δημοψηφίσματος, που υπήρχε η αίσθηση ότι πάμε να κάνουμε ένα βήμα χωρίς επιστροφή, να ψωνίζουμε με κουπόνια, να σταματήσουν οι εισαγωγές φαρμάκων και ειδών πρώτης ανάγκης, καθώς δεν τα παράγουμε, βγαίνοντας από το ευρώ. Αυτό πλησίασε το δράμα, αλλά, ευτυχώς, αποδείχθηκε φάρσα, με ευθύνη αυτών που την οργάνωσαν, του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙZΑ, και τη γλιτώσαμε. Αλλα δράματα δεν θυμάμαι τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι δράματα της οπερέτας, δηλαδή κλαίμε και χτυπιόμαστε, αλλά σου έρχεται και να γελάσεις.

Αυτό που δεν είναι καθόλου αστείο είναι που ασχολούμαστε με το τι θα πει ο Πολάκης και τι θα του απαντήσει η Λινού, για παράδειγμα. Ασχολούμαστε με αυτά σαν να είναι σοβαρά γεγονότα, αλλά η παγκόσμια απειλή είναι η κλιματική αλλαγή και, ευτυχώς, μας τραβάει η Ευρώπη από το σχοινί για να ασχοληθούμε… Από αυτό εξαρτάται η επιβίωση της ανθρωπότητας, όχι από το δημογραφικό.

Η παράσταση

Ο Μπεν και ο Γκας είναι κλεισμένοι σε ένα υπόγειο δωμάτιο και περιμένουν τις οδηγίες τους. Ο χρόνος κυλά, η ένταση πυκνώνει σε κάθε ανάσα, ενώ οι ήρωες μιλούν σοβαρά για πολύ καθημερινά θέματα: τα σακουλάκια του τσαγιού, το ποδόσφαιρο, τις ασήμαντες ειδήσεις της τρίτης σελίδας στην εφημερίδα. Ομως, οι μυστηριώδεις και παράλογες παραγγελίες, που έρχονται, κυριολεκτικά, άνωθεν, ανεβάζουν την ένταση, τεντώνουν τα νεύρα και δημιουργούν μια αίσθηση επικείμενης απειλής.

Info

Θέατρο Σημείο (Χ. Τρικούπη 4, Καλλιθέα)

«The dumb waiter» του Χάρολντ Πίντερ

Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη

Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος

Παίζουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Μιχάλης Τιτόπουλος

Προπώληση εισιτηρίων: www.more.com/theater/the-dumb-waiter-tou-xarolnt-pinter-1