Πρωταγωνιστείς στο «Merde» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι συμβαίνει σε αυτή την παράσταση;

Δεν είμαι ο πρωταγωνιστής της παράστασης, είναι ένας θίασος καταπληκτικών ηθοποιών και είναι και πολυκεντρικό το έργο. Είναι ουσιαστικά ο θίασος των «Παικτών» με πολλές προσθήκες. Ολοι εμείς αφηγούμαστε μια ιστορία με πρωταγωνιστή το θέατρο, τα κακώς αλλά και τα καλώς κείμενα του ελληνικού θεάτρου, με την έννοια ότι είναι ένα love letter αλλά και μια κραυγή απόγνωσης από όλους εμάς.

Τι βλέπουμε στο «Merde»;

Θα δούμε τη διαδικασία δημιουργίας μιας παράστασης από τα σπάργανα. Οχι από τη συγγραφή, αυτή έγινε στο σπίτι του Βασίλη Μαγουλιώτη, αλλά από τα επόμενα βήματα. Δηλαδή τα βήματα που ο καλλιτέχνης προσπαθεί να βρει παραγωγό, να βρεθούν ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί, να συνδιαλλαχθούν όλοι αυτοί, να συντονιστούν και να βγει ένα αποτέλεσμα. Από την αρχή έως το τέλος, έως την παράσταση. Το βλέπεις όλο. Αυτό είναι μεγάλο πεδίο κωμωδίας και δράματος αλλά εμείς αφήνουμε απέξω το δράμα και ασχολούμαστε με τα πολύ αστεία σύμβολα του εκκεντρικού καλλιτέχνη, του παθιασμένου σε σημείο αρρώστιας καλλιτέχνη, του παραγωγού που είναι παθιασμένος με τα λεφτά και όλα τα παρακλάδια αυτής της ιστορίας που είναι πολλά.

Και ο δικός σου ρόλος;

Εγώ παίζω τον σκηνοθέτη. Είμαι αυτός που βρίσκει ο Βασίλης Μαγουλιώτης που υποδύεται τον μεσάζοντα, ο οποίος δεν κάνει τίποτα στην πραγματικότητα. Είναι αυτός που φέρνει σε επαφή τα λεφτά με την τέχνη, τον παραγωγό με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς. Γνωστή φιγούρα στον δικό μας χώρο, αλλά και σε όλους τους χώρους υπάρχει ένας μεσάζοντας. Αυτός φέρνει εμένα σε επαφή με τους παραγωγούς (Νίκος Καραθάνος και Αλέξανδρος Ξανθόπουλος) οι οποίοι ήδη συνεργάζονται με τον Ηλία Μουλά που υποδύεται έναν κωμικό σταρ ηθοποιό. Εγώ ως βαθιά κουλτουριάρης σκηνοθέτης, με όνειρο να εκθέσω το τραύμα μου στο θέατρο, τον πόνο μου, αναγκάζομαι να συνεργαστώ με έναν ηθοποιό που έχει παίξει σε πολύ «καμένη» κωμωδία από τα παλιά. Αυτοί οι δύο κόσμοι που συγκρούονται είναι πολύ ενδιαφέροντες.

Oλοι οι καλλιτέχνες στο θέατρο έχουμε και τους δύο κόσμους, τον πιο φωτεινό και αλέγκρο κόσμο και τον πιο σκοτεινό, πιο βαθύ κόσμο, που «πονάει». Oλα αυτά έχουν ποσόστωση, αλλά σε εμάς, επειδή μιλάμε για μια κωμωδία, όλα αυτά είναι στα άκρα. 

Εσύ πού τοποθετείς τον εαυτό σου σε αυτή τη ζυγαριά;

Εγώ έχω και τα δύο. Νιώθω ότι έχω μια ισορροπία μέσα μου και βαφτίζομαι είτε ανά συνθήκη ή όποτε με συμφέρει ή όποτε νιώθω. Νομίζω ότι όλοι αυτό κάνουμε. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω βαθύς καλλιτέχνης και υπηρετώ την ιδέα μου και δεν με ενδιαφέρει τι λέει το κοινό και υπάρχουν άλλες στιγμές που νιώθω φερέφωνο του νάρκισσου που έχω μέσα μου και θέλω να έρθει κόσμος να με δει και η παράσταση να κάνει επιτυχία, αλλά προσπαθώ να ισορροπώ και να μην ξεχνάω τους δύο εαυτούς που όλοι έχουμε. Είναι βαθιά ψυχολογικό το ζήτημα και κάθε φορά νιώθεις και κάτι διαφορετικό. Το αντιμετωπίζω με χιούμορ και κατανόηση προς τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή.

Με τον Γιώργο Κουτλή και τον Βασίλη Μαγουλιώτη πώς έχετε δέσει; Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε.

Με τον Βασίλη Μαγουλιώτη γνωριστήκαμε όταν κάναμε ένα stand up comedy και γράφαμε κείμενα. Εκεί κατάλαβα ότι είναι ένα τεράστιο ταλέντο στο να γράφει. Ξεπερνάει αυτό που λέμε καλός ηθοποιός που γράφει και σκέφτεται καμιά ατάκα, όπως εμείς. Αυτός το ‘χει. Μπορεί να κάτσει σπίτι του και να γράψει ένα έργο. Πολύ σπάνια εγώ θαύμαζα κάποιον στην ηλικία μου, αλλά μαζί του νιώθω οικειότητα και ένωση. Τον Ηλία Μουλά τον γνώρισα στη Σχολή. Με τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο έχουμε δουλέψει πολύ μαζί. Είμαστε τόσο ίδιοι με αυτούς στη σκηνή, αλλά και εκτός σκηνής, που θα ήταν πολύ κρίμα να μη συνεργαστούμε. Το πώς δουλεύουμε πια είναι πολύ συγκινητικό και όμορφο, σαν να σταματάνε όλα και να παίζει μουσική. Συμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Είναι ερωτική η σχέση πια. Τετραπλή κιόλας. Νιώθω πολύ συγκινημένος και τυχερός που καταφέραμε τώρα να κάνουμε κάτι που δεν θεωρείται εύκολο, δηλαδή να γράψεις ένα έργο, να το υπηρετήσεις εκ νέου από την αρχή και να είναι μια πρόταση. Είναι τόσο κολλημένος ο θεατρικός κόσμος στα κλασικά έργα, στα έργα που ξέρουμε. Αυτό κρύβει πολύ φόβο μέσα του. Επιπλέον, δεν υπάρχει και πολύς κόσμος που να γράφει πλέον και αν γράφει, πρέπει υποτίθεται να έχει βαθιά γνώση του θεάτρου, να απευθύνεται σε έναν κόσμο που βλέπει θέατρο, δεν είναι όπως στο απλό μέσο που είναι η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος. Στο δεύτερο μπορείς να εκφρασθείς σε όποιο επίπεδο θέλεις, είτε πολύ υψηλό είτε απλοϊκό. Είναι πολύ όμορφο που καταφέραμε να βρούμε χρήματα για αυτό το έργο και να το υπηρετήσουμε με μεγάλο σεβασμό, όπως θα υπηρετούσαμε τον Γκόγκολ ή τον Αριστοφάνη, που δεν μειώνω την αξία αυτών των έργων, αλλά η αξία ενός καλλιτέχνη που φτιάχνει κάτι από το μηδέν φτάνει σε ένα επίπεδο που δεν μπορεί να συγκριθεί με μια καλή ανάγνωση του Σαίξπηρ. Είναι κάτι διαφορετικό και μας πάει παρακάτω στη δουλειά. Δεν είμαι απλά ένας ερμηνευτής. Πια, δεν με ενδιαφέρει καθόλου για το πώς θα παίξει τον Αμλετ κάποιος. Ωραία είναι η μουσική του Μπαχ και του Μπετόβεν, αλλά αν δεν μπορείς να την αφομοιώσεις και να τη χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις κάτι καινούργιο, παραμένεις απλά ένας πολύ καλός ερμηνευτής.

Στους «Παίκτες» πώς προέκυψε η επιτυχία; Πού οφείλεται;

Ηταν μετά την καραντίνα και ο κόσμος ήθελε να δει κάτι ελαφρύ και χαρούμενο και να περάσει καλά. Ηταν και η ένωση των τεσσάρων που περιμέναμε χρόνια να συμβεί. Νιώθαμε ότι επωάζεται το πράγμα. Ο Βασίλης μάς είχε ζαλίσει με τον Κουτλή. Μας έλεγε ότι έχει ένα φίλο στη Ρωσία που όταν έρθει, θα γίνει χαμός. Και όντως, όταν ήρθε, κατάλαβα ότι είναι καλός, ότι το ‘χει. Επικοινωνήσαμε πραγματικά και αυτό ήταν μια βάση γιατί σε αυτή τη δουλειά αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Πήγαμε να κάνουμε πρόβα τους «Παίκτες» και δεν ασχολούμασταν με τα γύρω γύρω. Πήγαμε να το κάνουμε καλύτερο. Ολοι μας έχουμε μια βαθιά αγάπη για την κωμωδία που προέρχεται από τη βαθιά μας προσήλωση να κάνουμε ένα καλό αστειάκι που να είναι δουλεμένο από παντού. Μπορούμε να κάτσουμε να δουλέψουμε ώρες για το πώς θα κερδίσουμε ένα γέλιο.

Σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε άλλο επάγγελμα, λιγότερο στρεσογόνο, με λιγότερο ρίσκο;

Το μόνο κακό που έχει η δουλειά μας είναι ότι συνέχεια κρίνεσαι. Αν γεμίσει το θέατρο, είναι καλό, αλλά είναι πολύ στρεσογόνο που κάθε μέρα θα με νοιάξει πάρα πολύ αν παίξω χάλια, που θα συμβεί κι αυτό. Που θα γυρίσω σπίτι και θα είμαι στεναχωρημένος και αγχωμένος μέχρι την επόμενη παράσταση. Ολοι οι άνθρωποι το έχουν αυτό, αλλά σε εμάς, τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες, είναι πιο άυλο και πιο υποκειμενικό τι σημαίνει επιτυχία και τι αποτυχία, οπότε αν το δεις σε πρακτικό επίπεδο, είσαι συνέχεια στην πρίζα για το αν θα αποδώσεις και αν θα είσαι καλός. Με τα χρόνια κάπως ηρεμεί η φάση μέσα μου και το δέχομαι. Γυρνάω σπίτι μου και ξέρω ότι δεν ήμουν καλός σήμερα ή ότι δεν μπορώ να είμαι καλός κάθε μέρα. Παλαιότερα ήμουν πολύ drama queen, δηλαδή δεν με άντεχες έξω από τη δουλειά. Ακόμα έτσι είναι, αλλά…

Βλέπεις παραστάσεις όταν το πρόγραμμά σου το επιτρέπει;

Μου είναι αρκετά δύσκολο να βλέπω θέατρο γιατί είμαι μέσα στο θέατρο όλη μέρα. Πας μόνο όταν ξέρεις ότι αυτό που θα δεις θα σου αποφέρει κάτι ή πας σε φίλους. Εμείς του χώρου ξέρουμε πάνω κάτω τι θα δούμε, οπότε πηγαίνω σε αυτούς που θα με εκπλήξουν. Είδα την παράσταση του Νίκου Καραθάνου και της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, τον «Χορό των εραστών», που ήταν από τις καλύτερες που έχω δει στη ζωή μου. Αδιανόητη παράσταση. Συγκλονίστηκα, μου άρεσε πάρα πολύ.

Κάνεις γυρίσματα τώρα και για την τηλεόραση.

Κάνω γυρίσματα για μια σειρά, τους «Αθώους», που θα βγει του χρόνου τον Οκτώβριο, στο Mega, σε σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη και σενάριο Ελένης Ζιώγα. Πολύ νέα εμπειρία για εμένα. Πρόκειται για ένα τετράγωνο ερωτικό, πολύ βαθύ, σε ένα χωριό στην Κέρκυρα. Συμβαίνουν πράγματα ακραία και έχει ωραία ματιά γιατί διαδραματίζεται το 1900 στην Κέρκυρα. Είναι πολύ περίεργη εμπειρία για εμένα γιατί δεν το έχω ξαναζήσει και είμαι πολύ τυχερός γιατί από αυτούς τους δύο ανθρώπους έχω νιώσει την αγάπη που νιώθεις και στο θέατρο. Ανυπομονώ να το δω.