Η ταινία του σπουδαίου σκηνοθέτη δεν έχει καν μουσική. Πέρα από τις… δηλητηριώδεις ατάκες, το μόνο που ακούγεται είναι τα πιάτα που χτυπάνε στον νιπτήρα, ο ανεμιστήρας που αγκομαχά μισοχαλασμένος, το τασάκι που προσγειώνεται στο τραπέζι. «Πώς να βάλεις μουσική σε όλο αυτό;», λέει ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος, που υπογράφει τη μουσική και την ενορχήστρωση στην παράσταση.

«Κεραμίδα…»

«Μου ήρθε κεραμίδα όταν πρωτάκουσα την ιδέα», παραδέχεται. Ομως, παρέα με τον Γιάννη Νιάρρο έκαναν το αδιανόητο και η «βαριά και σκοτεινή και, δυστυχώς, πάντα επίκαιρη» ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, που ταρακούνησε τα νερά πριν από 20 χρόνια στην πρεμιέρα της, μεταμορφώθηκε σε μιούζικαλ με τις ευλογίες του σκηνοθέτη που υπογράφει το λιμπρέτο και έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια.

 «Είναι μια τρελή ιδέα, αλλά ταιριάζουν οι τρελές ιδέες στο σύμπαν του Οικονομίδη», λέει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής ο Γιάννης Νιάρρος, που σκηνοθετεί, γράφει τους στίχους και τη μουσική για την παράσταση. «Είδα το “Σπιρτόκουτο” για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια στο YouTube και το λάτρεψα. Οταν το βλέπεις με φίλους, γελάς, αλλά, αν το δεις μόνος, βάζεις τα κλάματα. Δεν γίνεται να μη δεις οικεία πρόσωπα στην ταινία», λέει και προσθέτει: «Είναι, αναμφισβήτητα, η καλύτερη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Είναι η αρχετυπική. Η αρχή των πάντων. Ολα ξεκινάνε από εκεί. Αυτή η ταινία αναφέρεται στο χαμένο όνειρο, στις τοξικές σχέσεις, στην οικογένεια που σου συντρίβει το όνειρο μέσα σε μία ημέρα. Σε δεύτερο επίπεδο, βλέπουμε τις σχέσεις εξουσίας, την πατριαρχία, την πολιτική που ασκείται σε ένα σπιρτόκουτο. Ομως, εμένα δεν με ενδιαφέρει το δεύτερο επίπεδο. Με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μου αρέσει η απλότητα. Και ο Οικονομίδης έχει πιάσει το πρώτο επίπεδο σε απόλυτο βαθμό», λέει ο Γιάννης Νιάρρος και προσθέτει: «Αυτά που περιγράφει ο Οικονομίδης γίνονται παντού. Στην Κηφισιά, στη Νορβηγία, παντού. Μόνο το πλαίσιο αλλάζει. Και γίνονται και στην εποχή μας, φυσικά, 20 χρόνια μετά. Τώρα απλά έχει αλλάξει ο τόπος της δράσης. Κάποτε ήταν το καφενείο, τώρα είναι το facebook».

Εμπιστοσύνη

Ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος, από την πλευρά του, μιλάει για το πόσο παράδοξο παραμένει ακόμα και τώρα το εγχείρημά τους, που βρίσκεται στην τελική του ευθεία πριν από τη συνάντηση με το κοινό, και για την εμπιστοσύνη, την αγάπη και τη λευκή επιταγή που τους έχει δώσει ο Οικονομίδης σε αυτήν την απόπειρα.

«Οταν πρωτοβγήκε το “Σπιρτόκουτο”, γελάγαμε με τις βωμολοχίες και την τσατίλα των ηρώων του, αλλά είναι μια βαριά και σοβαρή ταινία, με διαχρονικότητα. Και ο Γιάννης στηλιτεύει με πολύ ανάγλυφο τρόπο την πατριαρχία και τις σχέσεις εξουσίας», λέει και συνεχίζει: «Πάντα γίνονταν αυτά στις οικογένειες. Υπήρχαν πάντα γύρω μας, και στο σπίτι μας, και το θέμα είναι παγκόσμιο. Δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, φυσικά. Απλά τώρα υπάρχει αυτό το κύμα εξωστρέφειας και γι’ αυτό ακούμε τόσο συχνά για τα αίσχη που γίνονται δεξιά και αριστερά. Σίγουρα είναι ένα βήμα μπροστά να τα επισημαίνεις αυτά τα φαινόμενα και αυτός είναι και ο σκοπός μας στην παράσταση. Θέλουμε να υπογραμμίσουμε αυτές τις παθογένειες με μουσική».

Μην περιμένετε όμως να ακούσετε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής σε αυτήν την παράσταση. «Δεν υπάρχει μόνο ένα είδος στην παράσταση. Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά, και μάλιστα εναλλάσσονται ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι. Οπως ακριβώς όταν αλλάζουμε γρήγορα τους σταθμούς στο ραδιόφωνο, ψάχνοντας… Δεν με ξένισε καθόλου αυτό, γιατί από μικρός είχα πάντα αυτήν την τρέλα. Το πρωί μπορεί να έκανα παραγωγή για χιπ χοπ καλλιτέχνες ή μια ροκ μπάντα και το βράδυ να ήμουν στη Λυρική με τη Συμφωνική. Η γενιά μου, της άφιξης του YouTube, έτσι είναι. Δεν υπάρχουν τα παλιά στεγανά που ο καθένας άκουγε συγκεκριμένο είδος μουσικής και δεν ήθελε να ανακατεύεται με άλλα. Το “Σπιρτόκουτο” ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να βγάλω το άχτι μου», λέει ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος.

Δισκογραφία

Η κουβέντα με τον Αλέξανδρο Λιβιτσάνο έφτασε αναπόφευκτα και στη δισκογραφία στη χώρα μας. «Οι δισκογραφικές εταιρίες στη χώρα μας έχουν ρίξει όλο το βάρος τους στις ψηφιακές πλατφόρμες και στα δημοφιλή είδη μουσικής που ακούει ο κόσμος σήμερα, όπως η τραπ και το χιπ χοπ. Ομως, δεν πρέπει να ξεχνάμε τι αγορά είναι η Ελλάδα και πόσο μικρή είναι. Κάποτε έλεγαν ότι για την παρακμή της δισκογραφίας φταίνε η πειρατεία και το Ιντερνετ. Ομως, όχι. Το θέμα είναι ότι οι παγκόσμιες τάσεις και οι μόδες δεν ταιριάζουν πάντα με τη δική μας νοοτροπία. Δείτε, για παράδειγμα, αυτό που συμβαίνει με τον ΛΕΞ ή με μουσικούς της τζαζ και της κλασικής μουσικής που δεν βρίσκονται σε πρώτο πλάνο από τις δισκογραφικές. Πρόκειται για καλλιτέχνες που έχουν βρει μεγάλη απήχηση χωρίς διαφήμιση και μάρκετινγκ. Υπάρχουν όλα αυτά τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, αλλά υπάρχουν ακόμα και τα παντοπωλεία. Και μάλιστα, τα παντοπωλεία στις μέρες μας γιγαντώνονται. Το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική. Οι δίαυλοι είναι ανοιχτοί αυτήν τη στιγμή και ο καθένας μπορεί να παράγει και να δημοσιοποιεί ό,τι θέλει. Και τα νέα παιδιά σήμερα ξέρουν πολύ καλά ότι μπορούν να πάνε σε μια παραλία με τις κιθάρες τους, να παίξουν μουσική, να το βιντεοσκοπήσουν, να το ανεβάσουν στα social media και αυτό να έχει απήχηση σε ένα έως ένα εκατομμύριο άτομα. Είναι κτήμα τους πλέον αυτή η πραγματικότητα. Αυτό έκανε και η Μπίλι Αϊλις. Εφτιαξε μουσική στο δωμάτιό της και τώρα είναι Νο1 σταρ», υπογραμμίζει και συνεχίζει: «Είναι ευχή και κατάρα αυτό που κάνουμε εμείς οι μουσικοί, αλλά έτσι είναι. Γράφουμε και παίζουμε μουσική γιατί το έχουμε ανάγκη. Είναι σαν να σπας πέτρες και θέλει πολλή δουλειά και συγκέντρωση και θεωρώ ότι σου τρώει πολύτιμο χρόνο να σκέφτεσαι αν θα αρέσει στον κόσμο αυτό που κάνεις και αν θα το αγοράσει».

Ειδήσεις σήμερα

Επίδομα θέρμανσης: Άνοιξε η πλατφόρμα myΘέρμανση – Πώς θα κάνετε την αίτηση σας

Συντάξεις: Σπιράλ μειώσεων λόγω χαμηλών εισφορών!

Ολυμπιακός: Οι εισηγήσεις στον Μαρινάκη για αποχώρηση – Τι προβλέπει ο ΚΑΠ