Τότε γίνονται ακόμη πιο συναρπαστικοί! Ξέρετε, ένας άνθρωπος που ασχολείται με τη μουσική, έχει πάντα κάτι να σου δώσει και να σου πει. Μοιάζει με εκείνο τον μάγο που πάντα θα μας εκπλήσσει. Πάντα θα νομίζουμε πως τον ξέρουμε και πάντα θα ανακαλύπτουμε κάτι καινούργιο».

Σαν κάτι το ιερό…

Συναρπαστική κατάσταση. Δημήτρης Μητροπάνος. Λαϊκός ήρωας και «μάγος» μαζί. Με μια σαγήνη κρυφή και φανερή που είχε μυρωδιά λιβανιού. Σαν κάτι το ιερό. Οχι με εκείνη την θρησκόληπτη λογική (που είναι απολύτως σεβαστή), αλλά με εκείνο το «κάτι» της μυσταγωγίας που ανέδιδε. Και πάντα σε κατακτούσε!

«…Με τη διαφορά ότι ο Μητροπάνος είχε κρεμασμένο στο στήθος του από μια χρυσή αλυσίδα ένα μικρό σφυροδρέπανο αντί για το κλασικό σταυρουδάκι!». Ενας κομουνιστής-χριστιανός. Πόσο όμορφο ακούγεται και πόσο κοντά στη στάση ζωής του Μητροπάνου ήταν! Βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη. Τον ήξερε, δεν τον ήξερε. Τι πιο χριστιανικό! Αγάπη για τον πλησίον!

Είναι μεγάλη υπόθεση οι λαϊκοί ήρωες. Κάθε είδους και σε κάθε χώρο. Πάντα παρόντες και ας μην είναι εδώ. Είναι σπάνιο πράγμα οι ωραίοι άνθρωποι! Είναι μια πάστα ανθρώπων που μας τη στερεί η εποχή. «Οι τρελοί και οι ποιητές…» που λένε τα γραφτά, κάνουν τα πιο ωραία και μεγάλα πράγματα. «Ο Μήτσος ήταν πολύ τυχερός. Η φωνή του ήταν δώρο. Ηταν αυτή που ήθελε ο Ρίτσος στον “Επιτάφιο”. Kάπου στον “Επιτάφιο” ο Ρίτσος βάζει τη μάνα να λέει στον γιο: “Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή και αντρίκια”. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά του Μήτσου, που τον συνέδεσαν διά βίου με το ελληνικό τραγούδι…».

Φτώχεια

«Τελάλης ονείρων». Τι απίστευτη προσφώνηση, πόσο μάλλον όταν σου δίνεται από τον μοναδικό «Νυχτερινό Επισκέπτη» της ελληνικής τηλεόρασης. Τον μοναδικά υπέροχο Αρη Σκιαδόπουλο. Τρομερό πράγμα τα όνειρα και ακόμη τρομερότερη η συνθήκη της πραγμάτωσής τους. Σε όλα και σε κάθε επίπεδο!

Ο Μητροπάνος βαθιά μέσα του ήξερε. Χωρίς εκείνες τις φιοριτούρες που κάνουν να μοιάζουν καρικατούρες οι μεγάλοι. Οι δήθεν, οι διάσημοι, οι ξένοι προς τον κόσμο. Είχε πει κάποτε σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα: «Γεννήθηκα στα Τρίκαλα, στην Αγία Μονή. Σε μια γειτονιά που ήμασταν φτωχοί κι όλοι γύρω μας ήταν φτωχοί. Περνούσαμε όμως καλά. Ολοι και πάντα μαζί». Δείγμα γραφής, γνώσης και επίγνωσης. Κι όλα αυτά σε μια εποχή ταραγμένη, που ο νικητής είχε το «πάνω χέρι» και το φρόνημά του όριζε τα πάντα. Ο,τι διαφορετικό ήταν εξ ορισμού κατακριτέο και επιλήψιμο. Ομως ο Δημήτρης από τα μικράτα του έδειξε τα «δόντια» του σημειώνοντας μικρές νίκες, έστω στα σημεία…

Λάτρης της ζωής

Εζησε όπως και να το κάνουμε, θέλουμε δε θέλουμε, μοναδικά και μαγικά. Λάτρης της ζωής και των ανθρώπων. Με τον δικό του άδολο και ανεπιτήδευτο τρόπο. Θυμάται ο αδελφικός του φίλος και τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού Bασίλης Κωνσταντίνου: «…Υπάρχει κάτι όμως απ’ όλα αυτά που όποτε το θυμάμαι σχεδόν ανατριχιάζω. Ενα βράδυ κάναμε κάτι μοναδικό. Μου λέει από την προηγούμενη μέρα: “Αν έλθεις αύριο στο μαγαζί, θα πάμε από το Σύνταγμα με τα πόδια μέχρι τον Ιππόδρομο στο Φάληρο. Θα πάρουμε σβάρνα όλα τα μαγαζιά και όποιον βρίσκουμε απ’ έξω, στους μισούς θα δίνεις χαρτζιλίκι εσύ και στους άλλους μισούς εγώ”. Πραγματικά, κάναμε με τα πόδια τη διαδρομή και δώσαμε σε όποιον είχε ανάγκη. Δώσαμε σε πολύ κόσμο χρήματα. Ομως, συνέβη κάτι το εξαιρετικά αναπάντεχο! Ο κόσμος μάς αναγνώρισε και το ανταπέδωσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Τη μεθεπόμενη μέρα βρήκαμε στα αυτοκίνητά μας ευχαριστήρια μπιλιέτα! “Ευχαριστούμε”. “Είστε μοναδικοί”. Φανταστείτε πως ο Δημήτρης έμενε στην Πεντέλη. Εψαξαν και μας βρήκαν. Αυτό τα λέει όλα!».

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

«Μια φωνή που, όσο περνάει ο χρόνος, δυναμώνει…»

Είναι μοναδικό πράγμα η παρακαταθήκη. Και πόσο μάλλον όταν θα «φύγεις» από τη ζωή που θα σε ακολουθεί για πάντα. Με εκείνο το συν ή το πλην στάμπα σφραγισμένη. Αυτό ή το άλλο; Εκεί είναι που ο μελλοντικός άνθρωπος θα δώσει την άνευρη συγκατάθεσή του. Μεγάλη υπόθεση.

«Μια φωνή που, όσο περνάει ο χρόνος, δυναμώνει ολοένα και περισσότερο. Παρά τη φυσική απουσία του. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα θετικό παράδοξο που δε συμβαίνει με πολλούς καλλιτέχνες, πολύ περισσότερο όταν δεν είναι στη ζωή. Γιατί ο Μητροπάνος όρισε και οριοθέτησε με τη φωνή και τα τραγούδια του. Και ήξερε πως από μόνη της η μουσική δε φτάνει. Χρειάζεται και η απαραίτητη “μαγιά”. Ο τραγουδιστής είναι το πιο εκφραστικό όργανο της ορχήστρας επειδή μιλάει και απευθύνεται στον κόσμο. Αλλά θα πρέπει να υπάρχει και το υλικό. Ο,τι έχει μείνει από τα τραγούδια, είναι τραγούδια που κάτι ήθελε να πει ο δημιουργός. Αυτή είναι η βάση…».

Ο Μήτσος είχε ένταση και πάθος με ό,τι και να καταπιανόταν. Απαγορευόταν να μην τα τελειώσει τα όνειρά του. Ηταν σα να πήγαινε κόντρα στον εαυτό του, κόντρα σε όλη τη ζωή και τα πιστεύω του. Ακόμη και σε εκείνα τα δύσκολα, το στοίχημα δεν ήταν παρά προσωπικό και μόνο.

Δεν το έβαζε κάτω

«Ως χαρακτήρας, ήταν άνθρωπος που δύσκολα το έβαζε κάτω, όπως ακριβώς το είχε τραγουδήσει: “Εγώ θα τα τελειώσω τα όνειρά μου”. Nα ένα από τα τραγούδια που λες πως σχεδόν προοικονομούσε τον Μητροπάνο. Ενα τραγούδι που είχε γράψει το 1986 ο Τάκης Μουσαφίρης, ένας από τους στιχουργούς που, όπως είχε χαρακτηριστικά δηλώσει κάποτε, «με τον Μητροπάνο συγκλονίζομαι πάντα, ακόμα κι όταν βήχει». Το τραγούδι ήταν το «Ακου» και τραγουδήθηκε ξανά ζωντανά από τον Μητροπάνο στα μέσα της δεκαετίας του 2000, σε μια εποχή που ο ίδιος έβγαινε από μεγάλες περιπέτειες. «Αφού είχε περάσει ένα λούκι μεγάλο […], βγαίνει, ορθώνεται και βλέπω έναν Δημήτρη να ανεβαίνει επάνω λες και ήταν ο Κολοσσός της Ρόδου ή, πιο καλά, πιο ψηλός κι απ’ τον Χριστό του Ρίο ντε Τζανέιρο, και λέει το τραγούδι “Ακου, έχω φωνή”. Θα καταλάβουν όλοι τι εννοώ όταν ακούσουν τα λόγια, όταν λέει “μπορεί το καράβι αυτό να περιμένει εμένα, αλλά εγώ θα τα τελειώσω πρώτα τα όνειρά μου κι ύστερα θα φύγω”», διηγούνταν ο Τάκης Μουσαφίρης.

«ΣΤΟΠ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟ»

Η άγνωστη ιστορία πίσω από τη «Ρόζα»

Αγαπούσε και τον αγαπούσαν με ένα τρόπο σεβαστικό οι ωραίοι άνθρωποι. Οπως εκείνος ο «Aγιος» της γραφής, που ύμνησε τον έρωτα, την αγάπη, την Ελλάδα και παράλληλα τον πόνο. Εγραψε τους στίχους για τη «Ρόζα». Τραγούδι που δεν είναι παρά ένα προσωπικό βίωμα, που αργά και σταθερά μετουσιώθηκε σε βίωμα όλων μας. Βίωμα μίας και χιλιάδων ζωών!

«Ο Αλκαίος γνωρίστηκε με τον Μητροπάνο μέσω του Θάνου Μικρούτσικου. Ο Αλκαίος τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση, γιατί ο Μητροπάνος ήταν καθαρός, ακέραιος και ντόμπρος. Λίγες κουβέντες, με νόημα. Ο Μικρούτσικος με τον Αλκαίο γνωρίστηκαν καλά όταν το 1986 επρόκειτο να συνεργαστούν στον δίσκο “Στου αιώνα την παράγκα”. Οπως έχει διηγηθεί και ο Θάνος κατά καιρούς, είχε ηχογραφήσει κάποια τραγούδια, μεταξύ αυτών τη “Ρόζα”.

Το τραγούδι αυτό το είχε πάρει δέκα χρόνια πριν, το 1986, και μάλιστα ήταν κακογραμμένο. Την ώρα που πάει να το προσπεράσει, του λέει ο Μητροπάνος, που ήταν μαζί του σε κάποια ηχογράφηση: “Στοπ, αυτό το κομμάτι κράτησέ το”. Αυτό το τραγούδι ήταν η “Ρόζα”. Αν δεν ήταν ο Μητροπάνος, το τραγούδι θα πέρναγε απαρατήρητο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί στην πορεία η “Ρόζα” έγινε εμβληματικό τραγούδι, κάτι το οποίο κατά κύριο λόγο οφείλεται στον Δημήτρη Μητροπάνο. Ο Μητροπάνος είχε το λαϊκό ένστικτο σαν τραγουδιστής, να πει πως εμένα αυτό το τραγούδι μού πάει, μου κάνει, εγώ πρέπει να το πω!».

Ειδήσεις σήμερα

Πρωτοχρονιά: Mε Πορτοκάλογλου και Σάττι στην πλατεία Συντάγματος θα γίνει η αλλαγή του χρόνου

Γαλλία: Άνδρας κρύφτηκε στο σύστημα προσγείωσης αεροπλάνου και βρέθηκε με σοβαρή υποθερμία

«Χαμός» στον ΣΚΑΪ: Έρχονται αλλαγές στην prime time – Δείτε γιατί