ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΟ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Αναμετρήθηκαν με τα ηθικά διλήμματα μιας μάνας, τα οποία πυκνώνουν και τις πνίγουν, ρίχνοντας ένα ζείδωρο φως στα πυκνά σκοτάδια της ανθρώπινης φύσης και της μητρικής επιλογής. Ας πάμε να τις γνωρίσουμε την κάθε μία χωριστά, μια και οι ρόλοι τους, αν και αγγίζουν τη μητρότητα, ανήκουν σε διαφορετικά σίριαλ και ιστορίες.

ΟΛΓΑ ΔΑΜΑΝΗ 

«Η σειρά θα έχει το happy end που αποζητάτε»

Oι σπόροι που έχουν πέσει στο έδαφος της παιδικής μας ηλικίας είναι αυτοί που θα καθορίσουν και αυτό στο οποίο θα εξελιχθούμε όταν ενηλικιωθούμε και στη μετέπειτα πορεία μας. Ισχυσε και για σας αυτό;

Ναι. Η παιδική μας ηλικία μάς καθορίζει. Οι ρίζες μας, τα βιώματά μας.

Εχετε ερμηνεύσει πολλούς ρόλους. Για ποιον αισθάνεστε περήφανη;

Ο,τι κι αν έκανα, μικρό η μεγάλο, το έκανα με αφοσίωση και μεράκι. Αυτό που μένει είναι στιγμές, το άρωμα, το αποτύπωμα της συνάντησης των ανθρώπων, των συντελεστών. Πολλά θα είχα να πω για τις δουλειές μου στο θέατρο, κοντά 50 χρόνια. Λίγες αλλά αγαπημένες και οι κινηματογραφικές μου παρουσίες, αλλά πώς να μη σταθώ στις ταινίες με τον Παντελή Βούλγαρη. Τηλεοπτικά όλα τ’ αγάπησα, αλλά θα μείνω ιδιαίτερα στη σειρά «Το νησί».

Στον έρωτα της Μαρίνας και του Αντώνη η γιαγιά Ειρήνη θα σταθεί δίπλα στη νύφη της;

Βέβαια στέκεται δίπλα της, μέχρι στιγμής τουλάχιστον αυτό διαφαίνεται. Μην ξεχνάτε είμαστε στην εξέλιξη της ιστορίας, ακόμα δεν ξέρω κάτι περισσότερο να πω.

Για την προστασία της οικογένειάς μας, κ. Δαμάνη, μπορούμε να κάνουμε συμφωνία ακόμα και με τον μεγαλύτερο εχθρό μας, προκειμένου να κερδηθεί η μάχη της επιβίωσης και της γαλήνης;

Εξαρτάται απ’ το δίκιο μας. Αυτό μας οδηγεί, αυτό μας δίνει δύναμη να παλέψουμε μέχρι να δικαιωθούμε, κι ας ματώνουμε.

Σε ποιον ηθοποιό/ρόλο έχετε περισσότερο αδυναμία στον «Σασμό»;

Στη Μαρία Πρωτόπαπα στο ρόλο της Μαρίνας και στη Χριστίνα Χειλά Φαμέλη στο ρόλο της Αργυρώς, με τις οποίες ζήσαμε και ζούμε υπέροχες στιγμές. Ολο το καστ της σειράς είναι εξαιρετικό, όπως και όλοι οι συντελεστές. Είμαι ευγνώμων.

Θα μας εκμυστηρευτείτε κάποιο σπόιλερ; Αρκεί να είναι ευχάριστο. Ως θεατής και φαν, δηλώνω ότι θέλω όλοι να τα βρουν, να μην πεθάνει κανείς, και να έχει happy end.

Αφού ο τίτλος του βιβλίου του κυρίου Πετρουλάκη και της σειράς είναι «Σασμός», που θα πει σιάξιμο, συμφιλίωση, δεν μένει παρά να έχει το happy end που αποζητάτε.

Μετά από τόσες μεγάλες επιτυχίες, αν σας πρότειναν κάποιο μικρό ρόλο, απαιτητικό μεν αλλά μικρό, θα μπαίνατε στον πειρασμό να τον ερμηνεύσετε;

Οπωσδήποτε. Αλλωστε, κυρίως μικρούς ρόλους έχω παίξει, κι αν είναι και απαιτητικός, όπως λέτε, θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Αυτή την εποχή που όλα έχουν έρθει τα πάνω κάτω πώς το αντιμετωπίζετε όλο αυτό; Ο κόσμος θα μπορέσει να είναι ξανά ο ίδιος; Ή περιοριζόμαστε για να απλωθούμε πάλι; Χωρίς έπαρση για να σμίξουμε ξανά πιο άνθρωποι;

Το αντιμετωπίζω στωικά, με υπομονή και προσοχή. Με τη σκέψη σε όσους έχασαν τους αγαπημένους τους και σ’ όλους αυτούς που δίνουν αυτό τον αγώνα καθημερινά, σε γιατρούς και νοσηλευτές. Με βόλτες στον καθαρό αέρα με ποδηλατάδες, ωραία βιβλία που διάβασα -μερικά υπέροχα-, και τώρα με δουλειά, που είναι χαρά για μένα. Ο κόσμος δεν μπορεί να είναι ίδιος, προσαρμόζεται, επαναπροσδιορίζει τη στάση του και πορεύεται με τις δεδομένες συνθήκες, Μακάρι να είμαστε πιο άνθρωποι, όπως το λέτε.

O κόσμος του θεάματος ζει δύσκολες επαγγελματικά στιγμές. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;

Ολος ο κόσμος βιώνει την πανδημία με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Το θέατρο και οι τέχνες, μέσα από αυτή την κρίση, θ’ ανθήσει ξανά.

ΡΕΝΙΑ ΛΟΥΙΖΙΔΟΥ 

«Πίστη στη ζωή μέσα από σκοτεινό θέμα»

Ο ρόλος σας στη σειρά «Βαρδιάνος στα Σπόρκα» ως Σκεύως είναι βασισμένος σε ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη με λογοτεχνική αξία αδιαμφισβήτητη και διαδραματίζεται σε μια περίοδο πανδημίας. Περιμένατε ότι θα είχε αυτή την απήχηση;

Ηταν μεγάλη χαρά για μένα η συμμετοχή μου. Μια υπέροχη συγκυρία η απόφαση της ΕΡΤ να επενδύσει στην ελληνική λογοτεχνία και η επιλογή του Μανούσου Μανουσάκη να σκεφτεί εμένα για το ρόλο της Σκεύως. Την απήχηση κανείς μας ποτέ δεν μπορεί να την προβλέψει, κάναμε όλοι όσο καλύτερα μπορούσαμε τη δουλειά μας με πίστη, αγάπη και αφοσίωση, ελπίζοντας ότι αυτό που αγαπήσαμε εμείς σ’ αυτή την ιστορία, θα αγαπηθεί και από το κοινό. Και πράγματι, η ανταπόκριση του κόσμου γεννά μια ευθύνη σε όλους για καλή και έντιμη τηλεόραση, παρά τις οικονομικές δυσκολίες και τους τηλεοπτικούς χρόνους που μας πιέζουν αφόρητα.

Τι κοινό έχετε με τους ρόλους σας;

Ο κάθε ρόλος πάντα αντιστοιχεί σε ένα κομμάτι του εαυτού μας, άλλοτε μικρότερο κι άλλοτε μεγαλύτερο, άλλωστε εμείς οι ίδιοι, η φαντασία και η παρατήρηση είμαστε τα υλικά για να ζωντανέψει κάθε φορά ένα φανταστικό πρόσωπο. Αλλά η ύπαρξη κοινών χαρακτηριστικών δεν κάνει υποχρεωτικά για μένα ελκυστικό ένα ρόλο. Μερικές φορές, όταν η διαδρομή για να μπεις στα παπούτσια ενός άλλου είναι μεγαλύτερη, γίνεται η όλη διαδικασία πιο απολαυστική και ενδιαφέρουσα.

Στο ρόλο αποτυπώνετε στο έπακρον τα συναισθήματα της μητέρας που αγωνιά για την τύχη του γιού της, ο οποίος έχει μπαρκάρει εν μέσω πανδημίας. Ποια τα συναισθήματα και η συμπεριφορά της Ρένιας Λουιζίδου σε αντίστοιχες καταστάσεις με την τωρινή πανδημία;

Αν κάτι λάτρεψα σ αυτό το διήγημα, είναι ότι ενώ διαπραγματεύεται ένα τόσο σκοτεινό θέμα, την αρρώστια, το φόβο, την κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν χάνει ποτέ την πίστη στη ζωή και στον άνθρωπο, υποδεικνύει πάντα το φως πίσω από το σκοτάδι. Αυτό προσπαθώ να κρατήσω στο σήμερα, σε εποχές πολύ πιο κυνικές από αυτή του Παπαδιαμάντη. Αγωνιώ λοιπόν κι εγώ, όπως όλοι, φοβάμαι, αμφισβητώ, θυμώνω αλλά συνεχίζω να ελπίζω, να αγωνίζομαι και να εύχομαι ότι οι νεότερες γενιές θα καταφέρουν να βγάλουν κάτι θετικό και φωτεινό από αυτό το ταρακούνημα.

Πώς καταφέρνετε να είστε τόσο καλή σε κωμωδία και δράμα;

Αντιλαμβάνομαι την κωμωδία και το δράμα ως κομμάτια της ίδιας διαδικασίας και αισθάνομαι τυχερή που πέρα τις συνήθεις ταμπέλες που βάζουμε στα πράγματα, μου δίνεται η δυνατότητα να δοκιμάζομαι και στα δύο. Αλλωστε είμαι θέσει και όχι φύσει κωμική ως ηθοποιός, με την έννοια ότι δεν έχω κάποια εξόφθαλμη κωμική φλέβα, τα εκφραστικά μου μέσα δεν είναι αμιγώς κωμικά. Με πολύ κόπο και με την πάροδο του χρόνου βρήκα ένα προσωπικό, ας πούμε, τρόπο να υπάρχω και στην κωμωδία, δεν ήταν, πίστεψε με, καθόλου εύκολο ή αυτονόητο. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, αληθινή και έντιμη σε κάθε περίπτωση και η εναλλαγή αυτή με ενθουσιάζει και ανανεώνει το ενδιαφέρον μου για τη δουλειά.

Αν είναι μια σκηνή εξαιρετικά δύσκολη, με μεγάλο εσωτερικό σπαραγμό, σας επηρεάζει;

Οι δύσκολες σκηνές, όπως λέτε, βασικά χρειάζονται καλή προετοιμασία και συγκέντρωση. Οπως τα παιδιά όταν παίζουν, τραβάς για μερικά λεπτά την κουρτίνα της πραγματικότητας και απομονώνεσαι σε μια συγκεκριμένη συνθήκη, στη δράση και στο κείμενο και σε ό,τι αυτά ανασύρουν από την εμπειρία και τη φαντασία σου. Και μπορεί στιγμιαία να επηρεάζεσαι αλλά στο τέλος της μέρας λειτουργεί περισσότερο εκτονωτικά και λυτρωτικά. Οπως σε κάθε παιχνίδι.

Αυτή την εποχή μάλιστα, κάνετε πολύ μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Εμπορικόν, όπου παίζετε την Ελισάβετ Πρόκτορ στο έργο του Αρθουρ Μίλερ «Οι μάγισσες του Σάλεμ. Το twitter πολλές φορές υποκλίνεται στο ταλέντο σας. Σας δικαιώνουν αυτές οι εκφράσεις αγάπης και θαυμασμού;

Χάρηκα πολύ με τα τόσο καλά σχόλια στο twitter, θα ήταν μεγάλη μιζέρια να μη χαρώ, θα ήταν και ψέμα. Αλλά την ίδια στιγμή ξέρω πολύ καλά ότι έτσι εκφράζεται ο κόσμος σήμερα μέσα από τα social media. Πολύ θερμά όταν είναι για καλό, πολύ σκληρά όταν είναι για κακό. Αποτυπώνονται με υπερβολή και χωρίς φίλτρα η ένταση και η θερμοκρασία μιας συγκεκριμένης στιγμής. Είναι ένα καινούργιο δεδομένο αυτό των τελευταίων χρόνων και προσωπικά ψάχνω ακόμα το μέτρο, κρατώντας για λόγους αυτοπροστασίας μια απόσταση, που προσπαθώ όμως να μη δηλητηριάζει τη χαρά μου.

Η ζωή, κάποιες φορές, είναι τόσο απρόβλεπτη, άνιση, άδικη, κι άλλες φορές τόσο μεγαλειώδης και απλόχερη. Εσείς τι εμπειρίες είχατε απ’ αυτήν;

Πράγματι η ζωή είναι όλα αυτά μαζί, αυτό την κάνει τόσο πολύ γοητευτική και πολύτιμη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει βιώσει όλες τις όψεις της, ούτε η ευτυχία ούτε η δυστυχία απαντώνται σε απόλυτα μεγέθη. Είχα και έχω κι εγώ λοιπόν μια ζωή με… απ’ όλα, με ανηφόρες και κατηφόρες, με χαρές και στεναχώριες, τύχη και ατυχία, αλλά κοιτώντας γύρω μου τη μεγάλη εικόνα του κόσμου και για να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου, καταλαβαίνω ότι η ζωή υπήρξε ως τώρα καλή και γελαστή μαζί μου και είμαι ειλικρινά ευγνώμων για αυτό.

ΟΡΦΕΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΔΗΣ

«Δεν μου ταιριάζουν οι μάσκες, εκτός από τις Απόκριες»

Ο Ορφέας Αυγουστίδης φέτος πρωταγωνιστεί στη δραματική σειρά του Alpha «Σασμός» στο πλευρό της μητέρας του Μαρίας Τζομπανάκη. Ως παπα-Σταύρος στο επεισόδιο «Ο παπάς και ο παπαγάλος» της σειράς «Καρτ Ποστάλ» από το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ, είχε την ευφυΐα και την ικανότητα μέσα στην τραγικότητα του ρόλου του να βγάλει χιούμορ και πικρό χαμόγελο.

Αφήσατε για λίγο τη σειρά «Σασμός» και για τις ανάγκες του σίριαλ της ΕΡΤ1 «Καρτ Ποστάλ» φοράτε ράσο για να υποδυθείτε έναν ερωτευμένο ιερέα! Πώς συνδυάζεται η αγιοσύνη με τον έρωτα;

Το «Καρτ Ποστάλ» το γύρισα λίγο πριν ξεκινήσω τα γυρίσματα του «Σασμού». Ο συνδυασμός των δύο ρόλων έχει αντιθέσεις. Η ιστορία του παπά στο «Καρτ ποστάλ» είναι η εσωτερική πάλη, το ένστικτο που δεν ελέγχεται, που δεν μπορείς να το κατευνάσεις μόνο με το μυαλό ή μόνο με κάποια πρέπει ή εξαιτίας κάποιων όρκων που έδωσες, και μας ξαφνιάζει το πώς δρα το καθένα από αυτά ανεξάρτητα. Δημιουργήθηκε έτσι ένα πρόσφορο έδαφος, ώστε να παρακολουθήσουμε τη διαδικασία αυτής της πάλης από έναν ιερέα, μέσα από τη διαχείριση του συναισθήματος, του πόθου και του έρωτα.

Ποια σκηνή σας δυσκόλεψε περισσότερο ή σας συγκίνησε περισσότερο;

Μια από τις αγαπημένες μου σκηνές είναι αυτή που πηγαίνω στο σπίτι όπου μένει η δασκάλα που είναι τραυματισμένη, κι εγώ προσπαθώ να της φροντίσω την πληγή της. Ενώ λοιπόν δεν λεγόταν σχεδόν τίποτα σε αυτή τη σκηνή και ειπώθηκαν μόνο κάποια πράγματα σχετικά με το ατύχημα, αυτός ήταν ένας εντελώς διαφορετικός δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε μένα και στην Ελένη που υποδύθηκε τη δασκάλα. Αυτή είναι πάντα η χαρά του ηθοποιού όταν παίζει στο θέατρο και στο σινεμά, όταν δηλαδή τα σημαντικά πράγματα που τρέχουν δεν λέγονται, παίζονται. Και αυτά που λέγονται είναι αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή ρεαλιστικά, πολλές φορές μάλιστα είναι κάτι άσχετο, όπως δηλαδή συμβαίνει και στη ζωή μας: Δεν λέμε αυτό που θέλουμε να πούμε πάντα ή καμωνόμαστε τα αντίθετα από αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Ετσι λοιπόν, εκείνη η σκηνή, με τη δασκάλα και τον παπά, ήταν από τις αγαπημένες μου, από τις πιο συγκινητικές.

Τι σας δελέασε στο ρόλο του παπα-Σταύρου και πόσο δύσκολο ήταν να ακροβατήσετε ανάμεσα στο χιούμορ και στο δράμα;

Με δελέασαν τα πάντα στο βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ, την οποία εκτιμώ και αγαπώ -έχουμε μια προσωπική σχέση, μιας και τη γνωρίζω αρκετά χρόνια. Με δελέασαν η ομάδα, το συνεργείο, οι ηθοποιοί, που γύρισαν το «Καρτ Ποστάλ», άνθρωποι που με τους περισσότερους έχω δουλέψει στο παρελθόν και τους εκτιμώ βαθιά, το τοπίο της Κρήτης με τα πανέμορφα χωριά. Οσον αφορά στην ακροβασία ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ, για μένα αυτό είναι ένα ζητούμενο λόγω της δουλειάς μου, όχι η κωμωδία αλλά το χιούμορ, που υπάρχει στα πράγματα. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα είναι αυτός, ότι είτε υπάρχει μια ανάγκη για ελαφρότητα είτε η απουσία της δημιουργεί κάτι ενδιαφέρον. Στον παπα-Σταύρο υπήρχε ο συνδυασμός του χιούμορ και του δράματος. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζει με έναν παπαγάλο. Συνομιλεί μαζί του, με ένα πουλί απρόβλεπτο, άγριο, κι αυτό από μόνο του δημιουργεί αυτές τις πινελιές.

O παπαγάλος τι ρόλο παίζει στη ζωή του παπα-Σταύρου;

Θα μπορούσε ο παπαγάλος να είναι ένας εν δυνάμει εξομολογητής. Αυτή η σχέση του παπά με τον παπαγάλο κάπως κλείνει έναν μεγάλο κύκλο, που ξεκινάει από τον άνθρωπο που εξομολογείται στον ιερέα, κι ο ιερέας επιστρέφει αυτή τη διαδικασία της λειτουργίας στη φύση. Επίσης είναι ένα σύμβολο: Είναι ένα φυλακισμένο στο κλουβί ζώο, όπως φυλακισμένο είναι και το συναίσθημα του παπά.

Πολλοί φοράνε τη μάσκα του «όλα πάνε μια χαρά». Σας ταιριάζει αυτό;

Γενικότερα δεν μου ταιριάζουν οι μάσκες, εκτός από τις Απόκριες. Θεωρώ ότι ένα σύννεφο συντηρητισμού έχει σκεπάσει την εποχή μας, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη μάσκα απ’ όλες.

Πώς αντιμετωπίζετε αυτήν την εποχή που έχουν έρθει τα πάνω-κάτω; Σας φοβίζει το μέλλον;

Νομίζω ότι ο άνθρωπος το αποδεικνύει και το έχει αποδείξει πολλές φορές – ακόμα και στη δικιά μου συνειδητή διαδρομή, ούτως ώστε να μπορώ να το παρατηρήσω και να το επιβεβαιώσω: Ο άνθρωπος είναι ένα τρομακτικά προσαρμοστικό ζώο. Δεν με τρομάζει το μέλλον. Εχω ανησυχίες, γιατί η αγάπη μου για τους ανθρώπους μεγαλώνει, και όσο μεγαλώνει θέλω να είναι αυτοί καλά, όχι για μένα, αλλά για την ανθρωπότητα. Είναι ο δικός μας ο κλήρος αυτός, εκεί έκατσε η μπίλια στη γενιά μας, στους ανθρώπους γύρω από αυτή τη γενιά, και όχι στις προηγούμενες και στις επόμενες. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το διαχειριστούμε εμείς.