Ο συγγραφέας Κώστας Κρομμύδας επιστρέφει στους πάγκους των βιβλιοπωλείων με το δέκατο μυθιστόρημα με τίτλο «Ακάκιε», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 12 Μαΐου από τις εκδόσεις «Διόπτρα». Εμπνευσμένο από τη ζωή του Λευτέρη Μαντζίκα, του ανθρώπου που ξεκίνησε από το χωριό Λιγοψά των Ιωαννίνων τη δεκαετία του ’20. Η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Τουναντίον. Ωστόσο, με πείσμα και αξίες για τη ζωή το όνομα του Λευτέρη Μαντζίκα έφτασε σε κάθε γωνιά του πλανήτη! Είναι το πρόσωπο που εμπνεύστηκε και εδραίωσε τη θρυλική εταιρία ΜΙSΚΟ, που μπήκε στο σπίτι μας από τη δεκαετία του ’50 και συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Αγνωστη ιστορία

«Μια ζωή που δείχνει πως το νόημά της είναι να είμαστε πάνω από όλα… άνθρωποι», περιγράφει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής ο Κώστας Κρομμύδας, που αποτύπωσε στο χαρτί μια συγκλονιστική και άγνωστη ιστορία για τη ζωή και την πορεία του Ηπειρώτη ευεργέτη Λευτέρη Μαντζίκα.

Εχοντας την τύχη να συνομιλήσει μαζί του αρκετές φορές λίγο πριν φύγει από τη ζωή αποφάσισε να αποτυπώσει αυτήν τη συναρπαστική ιστορία σε ένα μυθιστόρημα, το οποίο μας ταξιδεύει σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια του προηγούμενου αιώνα. Διανύοντας τη ζωή αυτού του ανθρώπου που μόχθησε, αγωνίστηκε και κατάφερε να φτάσει ψηλά, χωρίς να ξεχάσει ποτέ τις αξίες της ζωής και από πού ξεκίνησε, ο αναγνώστης περιδιαβαίνει την ιστορία της εποχής, αλλά και όλα όσα συνοδεύουν τη θρυλική φράση «Ακάκιε, μην ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι ΜΙSΚΟ»… Ενα βιβλίο, που διαβάζεται απνευστί, θέτοντας τον πήχη ψηλά, ειδικά αν λάβει το «πράσινο φως» να γίνει ταινία!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Καλορίζικοι», φώναξε με τη λεπτή του φωνή ο Νικήτας και συνέχισε: «Λοιπόν, εδώ είναι τα χαρτιά, ορίστε και τα κλειδιά. Εμένα τώρα θα μου επιτρέψετε, γιατί έχουμε συγκέντρωση στο κόμμα».

Ο Νικήτας καιρό τώρα είχε καταπιαστεί με την πολιτική και πρόσφατα είχε δημιουργήσει μαζί με κάποιους ακόμη μία νέα πολιτική παράταξη. Οσο όμως κι αν προσπάθησε να με πείσει να συμμετάσχω κι εγώ, αρνήθηκα γιατί πίστευα

πως με ζημίωνε ως επιχειρηματία. Του είχα πει χαρακτηριστικά πως ψωμί και μακαρόνια τρώνε αριστεροί και δεξιοί, οπότε δεν ήθελα να ενταχθώ σε καμία από τις δύο πλευρές και να έχω απέναντί μου την άλλη. Δεν άντεχα παραπάνω διχασμό και εκμετάλλευση. Απ’ όσα είχα δει στην πολιτική σκηνή της χώρας, είχα αντιληφθεί πως όλοι νοιάζονταν για την τσέπη τους αδιαφορώντας για τον κόσμο. Αντί να εντοπίσουν τα σημεία εκείνα που τους ένωναν, επικεντρώνονταν

στις διαφορές τους, εμποδίζοντας κάθε πιθανή συνεργασία. Ηλπιζα μόνο ο Νικήτας να ανήκε στις εξαιρέσεις.

Αυτός, ο Ανδρόνικος και τώρα ο Σωκράτης ήταν οι πιο κοντινοί μου φίλοι με όλη τη σημασία της λέξης, οι άνθρωποι που τους εξομολογιόμουν τα εσώψυχά μου, που πλάι τους μπορούσα να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός. Πόσα και πόσα δεν είχα κουβεντιάσει με τον Νικήτα και πλέον και με τους άλλους δύο. Εκεί και στις χαρές, εκεί και στις λύπες, εκεί στα χαμόγελα αλλά και στα δάκρυα. Αυτό, άλλωστε, είναι η φιλία. Να σε χτυπούν απαλά στην πλάτη για να προχωρήσεις δίχως φόβο, αφού βρίσκονται εκείνοι πίσω σου για να σου φυλούν τα νώτα, αλλά και για να συμμαζέψουν τα σπασμένα κομμάτια σου, όταν η ζωή γίνεται γυαλί κι ορμάει να σε κόψει. Σπέρνεις μαζί τους ελπίδες που άλλες θα μαραίνονται κι άλλες θα ανθίζουν σαν τα πολύχρωμα λουλούδια.

Οι φίλοι σου θα είναι εκεί. Να σε μαλώσουν σαν μικρό παιδί κι ύστερα να σε πάρουν αγκαλιά και να σε κανακέψουν. Να ανοίξουν μονοπάτια όταν οι δρόμοι της ζωής σας ξεμακραίνουν, να χτίσουν γέφυρες με πέτρες σμιλεμένες από αγάπη. Οχι μόνοι τους. Μ’ εσένα απέναντί τους και στο πλάι τους. Με υπερηφάνεια και γενναιοδωρία. Γιατί δεν μπορείς να είσαι καλός φίλος αν δεν είσαι γενναιόδωρος. Στην πορεία της ζωής μας θα υπάρξουν άνθρωποι που τους λογίσαμε φίλους και κάναμε λάθος. Μπορεί να μην εκτίμησαν αυτά που πήραν από εμάς, αλλά το μάθημα που μας έδωσαν ήταν εξίσου σπουδαίο. Ο πατέρας μου, θέλοντας να δείξει την αξία των φίλων, έλεγε: “Πρέπει να κοσκινίζεις προσεκτικά το χνούδι, μέχρι να ξεχωρίσει το καλό σιτάρι”».

Από την έντυπη έκδοση