Στη μουσική του συνυπάρχουν το ροκ με το λαϊκό και το παραδοσιακό, έθνικ στοιχείο. Αν και ξεκίνησε παίζοντας ροκ στα Γρεβενά, στα φοιτητικά του χρόνια, αντικατέστησε την ηλεκτρική κιθάρα με το μπουζούκι, καθώς έγινε δυναμικό μέλος στα Παιδιά από την Πάτρα. Εως σήμερα είναι ένας αεικίνητος ροκάς, που μπορεί να γράφει λαϊκά τραγούδια, να δοκιμάζει έθνικ στοιχεία και παραδοσιακά ηχοχρώματα.

Πολλοί ερμηνευτές

Αυτή η πολυμορφία χαρακτηρίζει και το νέο του CD, στο οποίο συνυπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους ερμηνευτές: Πέγκυ Ζήνα, Θέμης Αδαμαντίδης, Ματθαίος και Κων/νος Τσαχουρίδης, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, ενώ συμμετέχει και ο ίδιος ο Χρήστος Παπαδόπουλος. Στη σημερινή εποχή σπάνια ένας δημιουργός υπογράφει όλα τα τραγούδια του δίσκου.

Το «Είναι κάτι στιγμές» περικλείει όλες τις δημιουργικές του πλευρές. Είναι ένα παζλ φτιαγμένο από τα κομμάτια που σκιαγραφούν τη συνθετική του ταυτότητα. «Πράγματι, αυτός ο δίσκος περιέχει πολλά είδη μουσικής», λέει ο Χρήστος Παπαδόπουλος στον «Ε.Τ.» της Κυριακής. «Πάντα όταν γράφω προσπαθώ να κάνω τα τραγούδια που μου αρέσουν και να μη θυμίζουν κάτι. Ανάλογα με την ενορχήστρωση, προκύπτει και το ύφος του τραγουδιού. Μέχρι τα 30 μου ακροβατούσα μεταξύ ροκ και λαϊκού, αλλά περισσότερο υπερίσχυσε το λαϊκό, ως μπουζουξής στα Παιδιά από την Πάτρα. Αργότερα ασχολήθηκα με τη σύνθεση μουσικής για εικόνα και αυτό νομίζω ότι φαίνεται στα τραγούδια μου.

Τι περιέχει και τι σημαίνει για σένα αυτή η δουλειά; Είναι ένα ταξίδι από τη Δύση προς την Ανατολή;

Οντως, ο δίσκος αυτός ξεκίνησε από μια ιδέα του Νίκου Κούρτη, ως ένα μουσικό ταξίδι από τους Κέλτες στη Νότια Γαλλία και από την Ιταλία προς την Ελλάδα, για τα οποία συνεργάστηκα με τον καταξιωμένο στιχουργό Βασίλη Γιαννόπουλο, ενώ ερμηνεύουν εξαιρετικά η Πέγκυ Ζήνα και η Ιώ Νικολάου. Αργότερα όμως προέκυψαν κάποια τραγούδια με χρώμα Ανατολής, όπως το «Κόκκινο ποτάμι» στην ποντιακή διάλεκτο, με την ερμηνεία της Μαρίας Πεΐδη, το «Μη λησμονείς» με τους αδελφούς Τσαχουρίδη, καθώς και ένα ντουέτο με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Πάνο Μπλέτζα. Παράλληλα την ίδια εποχή έκανα ένα έντεχνο ντουέτο, την «Τριανταφυλλιά», σε στίχους Γιώτας Γερογιώργη, με ερμηνευτές τους Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη και Μαρία Κωσταράκη. Ετσι, ο δίσκος αυτός έχει όλα τα είδη που με αντιπροσωπεύουν.

Γιατί επέλεξες τον συγκεκριμένο τίτλο;

Ο τίτλος «Είναι κάτι στιγμές» είναι μια φράση που θα θυμάμαι και ύστερα από χρόνια, γιατί θα μου θυμίζει ένα τρίμηνο του 2020 που πέρασα στο αγρόκτημά μου στα Γρεβενά, όπου έγραψα πολλή μουσική κοντά στην άγρια φύση. Θα ήθελα αυτές τις στιγμές της απομόνωσης, που όλοι ζήσαμε αυτόν τον χρόνο, να τις θυμόμαστε ύστερα από χρόνια σαν κάτι που πέρασε. Αλλά, προς Θεού, να μην ξανάρθει.

Το γεγονός ότι τραγουδούν τα τραγούδια διαφορετικοί μεταξύ τους τραγουδιστές του λαϊκού, του παραδοσιακού τραγουδιού, τι σημαίνει και τι χαρίζει στο CD;

Πιστεύω ότι οι φωνές από οποιονδήποτε χώρο και αν προέρχονται, αν είναι καλές, πάντα έχουν να δώσουν κάτι. Επίσης, μου αρέσουν οι κόντρα ερμηνείες, δηλαδή μια λαϊκή φωνή, όπως του Αδαμαντίδη, σε μια πολύ μοντέρνα ενορχήστρωση. Ή μία ροκ φωνή, όπως της Ιούς Νικολάου, σε ένα λαϊκό τραγούδι.

Σε αυτό το CD υπάρχουν και τραγούδια σου για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Γράφεις με τον ίδιο τρόπο όταν πρόκειται τα τραγούδια σου να συνοδεύσουν μια θεατρική παράσταση ή μια ταινία; Τι αλλάζει;

Οταν έχω να γράψω μουσική για εικόνα, συνήθως γράφω πάνω στην εικόνα και ας είναι αμοντάριστη, από εκεί παίρνω το ύφος. Αλλες φορές παίρνω το σενάριο και γράφω βάσει αυτού. Το τραγούδι του Χάρη Ρώμα, που περιέχεται στο CD, γράφτηκε στη στιγμή. Mου άρεσε η ιδέα του να μπουν δέκα ηθοποιοί μαζί στο στούντιο και να το τραγουδήσουν. Θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολο να γράφεις για κωμωδία από το να γράφεις για δραματική σειρά. Βέβαια, είναι πρόκληση για μένα αυτό που έχω να γράψω για την καινούργια σεζόν σε μια σειρά του Μανούσου Μανουσάκη, πάνω σε βιβλία των Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Βιζυηνού και Γαλάτειας Καζαντζάκη, γιατί διαδραματίζονται σε τραγικές εποχές, 1850-1900, και δεν είναι εύκολο να ντύσεις μουσικά την εποχή αυτή.

Ετοιμάζεις κάτι άλλο αυτήν την εποχή;

Εκτός από τη σειρά του Μανούσου Μανουσάκη, γράφω τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ για το 1821, όπου συνυπάρχουν η έθνικ μουσική και η δράση. Επίσης, ετοιμάζω ένα ορατόριο για έναν Πόντιο ήρωα, για τον οποίο θα ανεγερθεί ένας ανδριάντας τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη και το έργο θα παρουσιαστεί τότε, στη Μονή Λαζαριστών. Ακόμα γράφω τραγούδια με νέους ερμηνευτές και ελπίζω του χρόνου τέτοια εποχή να τα παρουσιάσω.

Είναι κάτι που θα ήθελες ακόμα να πετύχεις στην πορεία σου;

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για ό,τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα και ελπίζω πάντα να μπορώ να προσφέρω και να συνδράμω το καλύτερο δυνατό με τη μουσική μου. Αποτελεί πάντα όνειρο για μένα να γράψω μουσική για μια διεθνή παραγωγή. Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την FM RECORDS και τον Νίκο Κούρτη, αλλά και τον Δημήτρη Μπενέκο του Ομίλου Ελεύθερος Τύπος και να πω ότι στις αρχές καλοκαιριού θα κυκλοφορήσουμε ένα CD από την εφημερίδα σας με ethnic beat καλοκαιρινή διάθεση με τον συνεργάτη μου, διεθνούς φήμης DJ Dimangelo.

Τι πιστεύεις για την πρωτόγνωρη εποχή που ζούμε;

Εύχομαι να τελειώσει η πανδημία αυτό το καλοκαίρι, πριν τελειώσει εμάς τους ίδιους… Να ξαναπάμε στο θέατρο και τους κινηματογράφους, στις νυχτερινές ζωντανές εμφανίσεις, στις καλοκαιρινές συναυλίες, να ξανακάνουμε, επιτέλους, ταξίδια. Να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε από κοντά με άλλους ανθρώπους, να δώσουμε και πάλι τα χέρια, χωρίς φόβο. Ολα αυτά όμως έχοντας την υγεία μας, που τώρα με την πανδημία βλέπουμε πόσο σημαντική είναι, όπως βλέπουμε πια και τη σημαντικότητα της ανθρώπινης αλληλεγγύης, ιδιαίτερα αυτής των γιατρών και νοσηλευτών, που έδωσαν και δίνουν τη μάχη τους.

Πόσο δύσκολο είναι για τη μουσική και τους ανθρώπους της να υπάρξουν σήμερα;

Οι μουσικοί είναι πιο λιτοδίαιτοι από τους τραγουδιστές και έχουν συνηθίσει στα λίγα. Αλλωστε, η δουλειά τη νύχτα έχει αλλάξει πολύ πριν από την πανδημία. Τα τότε εξαήμερα αντικαταστάθηκαν από το Σαββατοκύριακο. Και αυτό όχι για όλους… Επομένως, θεωρώ ότι για κάποιους είναι σημαντικό το επίδομα που δίνεται, αλλά και πάλι μιλάμε για επιβίωση. Πρόσφατα βρέθηκα με τον ντράμερ μου, που μου λέει ότι θα χρειαστεί πολλή πρόβα για να επικοινωνήσουμε όπως παλιά. Μπορεί μεμονωμένα να μελετάμε, αλλά η μουσική θέλει συνεύρεση και αυτό δεν είναι εύκολο με τα νέα δεδομένα.

Ποιο είναι το αντίδοτο σ’ αυτήν την κατάσταση;

Το αντίδοτο, ίσως, να είναι και το εμβόλιο όπως λένε… Αν είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθεί ανοσία, τι να πω… Για μένα το αντίδοτο στην καραντίνα είναι η δημιουργία. Εκτός από τους τρεις πρώτους μήνες που ήμουν στα Γρεβενά και ασχολούμουν και λίγο με τα κτήματα σαν γεωργός, τους υπόλοιπους μήνες στην Αθήνα είμαι καθημερινά στο στούντιο και γράφω. Βέβαια, τον τελευταίο χρόνο έχω παρέα και τον γιο μου, ο οποίος, εκτός από πολύ καλός κιθαρίστας, εξελίσσεται και σε έναν πολύ καλό ηχολήπτη. Από αυτήν τη νέα γενιά μαθαίνουμε εμείς οι παλιοί την καινούργια ψηφιακή τεχνολογία, η οποία μας λύνει τα χέρια σε πολλά ηχοληπτικά θέματα. Πρέπει, πάντως, κάτι να γίνει, κουραστήκαμε όλοι όσοι απομονωθήκαμε. Και να δούμε αν θα μπορέσουμε φέτος το καλοκαίρι να ξεκινήσουμε έστω και λίγες εμφανίσεις. Μας έλειψε πολύ η επαφή με τον κόσμο.

«Μας κερνούσαν ποτά και… ιδέες!»

Νοσταλγείς την εποχή των Παιδιών από την Πάτρα;

Η εποχή των Παιδιών από την Πάτρα ταυτίζεται με τα ανέμελα φοιτητικά μας χρόνια. Δεν είχαμε υποχρεώσεις τότε και είχαμε περάσει πολύ καλά. Συχνάζαμε στην πλατεία Ολγας σε μαγαζιά όπου μας κερνούσαν ποτά και… ιδέες. Σταθήκαμε τυχεροί, ήταν η εποχή μετά τη Μεταπολίτευση, όπου στην Ελλάδα υπήρχε αισιοδοξία. Μέσα σε τρία χρόνια, από το 1983 έως το 1986, κυκλοφορήσαμε με τα Παιδιά από την Πάτρα τέσσερις δίσκους που πούλησαν 700.000 αντίτυπα. Παίξαμε με τον Σταμάτη Κόκοτα το 1985, με τη Ρίτα Σακελλαρίου στο Πανόραμα το 1986, τότε που κάναμε 300 μεροκάματα τον χρόνο. Ηταν μια καταπληκτική εποχή, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Από το 1990 έως το 2014 παίζαμε με τον Αργύρη Παπαγεωργίου ως Παιδιά από την Πάτρα. Το 2011 παίξαμε στο κέντρο «Δραχμές» με τον Λάμπρο Καρελά. Για τελευταία φορά παίξαμε στο «Χάραμα» με τον Βαγγέλη Δεληκούρα το 2016.