Ενα διπλό άλμπουμ που φτάνει σε διάρκεια τα 80 λεπτά, περιλαμβάνει ένα κομμάτι, το «Murder One», αφιερωμένο στον άνθρωπο που ενσάρκωσε μέχρι το τέλος της ζωής του τον hard rock τρόπο ζωής, τον Lemmy, και ξαναστέλνει τους τέσσερις Καλιφορνέζους στα πρώτα βήματα της πολύχρονης καριέρας τους, τότε που έπαιζαν όσο πιο γρήγορα και δυνατά τους επέτρεπε ο στοιχειώδης εξοπλισμός τους.

«Οσο μεγαλώνω, αντιλαμβάνομαι ότι υποδύομαι ένα χαρακτήρα. Ανεβαίνω στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους, είμαι εκεί προσηλωμένος και μετατρέπομαι σε κάποιου είδους γκουρού του ροκ. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο στις 7.17 το πρωί, όταν προσπαθώ να πείσω το τρίτο μου παιδί να φάει όλο το μπολ με τα δημητριακά πριν πάει στο σχολείο», αστειεύεται ο ντράμερ Λαρς Ούλριχ σε πρόσφατη συνέντευξη του γκρουπ στο BBC 6 Music.
«Εχω καταφέρει να αποδεχθώ ότι η επιθετικότητα είναι μέρος του εαυτού μου», λέει ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Τζέιμς Χέτφιλντ. «Είμαι σε θέση πια να τη χρησιμοποιώ κατά το δοκούν. Να την οδηγώ στις σωστές κατευθύνσεις, να τη στρογγυλεύω όταν χρειάζεται. Ακόμη και να την κλείνω σε ένα κουτί όταν θέλω να λειτουργώ σαν φυσιολογικός άνθρωπος», προσθέτει.

Eυσημα από «Γκάρντιαν»

«Είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 25 χρόνια», λέει ο «Γκάρντιαν» στην κριτική του δίσκου, τον οποίο «παρασημοφόρησε» με τέσσερα αστεράκια. «Αν είχαν ψαλιδίσει λίγο τη διάρκεια κάποιων κομματιών, θα μιλάγαμε τώρα για κλασικό δίσκο, αλλά ακόμη κι έτσι, πρόκειται για θριαμβευτική επιστροφή», υπογραμμίζει η εφημερίδα. «Νιώθω έκπληξη από το γεγονός ότι ακόμη συνεχίζουμε και ο κόσμος φαίνεται να απολαμβάνει αυτό που κάνουμε. Μου φαίνεται πολύ παράξενο αυτό!», ισχυρίζεται ο Χέτφιλντ, που δεν αποκλείει τίποτα για το μέλλον. «Εχουμε κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα στο παρελθόν.

Παίξαμε στην Ανταρκτική, βγάλαμε ταινίες, φτιάξαμε ένα δίσκο με τον Λου Ριντ. Ετσι, ποτέ δεν λέω ποτέ. Δεν έχουμε καμία ατζέντα πέρα από το να παίζουμε μουσική και να περνάμε καλά».
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή ο ενθουσιασμός περισσεύει κι ας έχει γκριζάρει και αραιώσει το μαλλί. «Δεν νιώθω ότι βρισκόμαστε στη δύση της καριέρας μας. Εχουμε ακόμη πράγματα να πούμε και να κάνουμε με τη μουσική μας. Δεν έχουμε ξοφλήσει», λέει ο κιθαρίστας Κερκ Χάμετ, που για πρώτη φορά από το 1983 δεν συμμετείχε συνθετικά σε αυτόν το δίσκο, καθώς πριν από δύο χρόνια έχασε το iPhone του στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης στο οποίο είχε αποθηκεύσει εκατοντάδες νέες ιδέες για τραγούδια.

«Είμαστε αγόρια παγιδευμένα σε σώματα ενηλίκων», λέει ο Χέτφιλντ, ενώ ο μπασίστας Ρόμπερτ Τρουχίλο προσθέτει: «Δεν έχουμε καν παίξει τα καινούργια κομμάτια ζωντανά και ήδη σκέφτομαι τον επόμενο δίσκο». «Κάποιες φορές είναι εύκολο, κάποιες άλλες δύσκολο. Είμαστε σαν παντρεμένοι μεταξύ μας εδώ και τριάντα χρόνια. Αγαπιόμαστε και μισιόμαστε πολύ

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΓΚΑΣ

[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου