Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Στο εν Ελλάδι κοινό το έχει δείξει για την ακρίβεια πρώτα με τη Φωτεινή Πολιτεία και στη συνέχεια με το Χέρια Μικρά. Και τα δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο το 2018 και το 2019 για να μας συστήσουν έναν συγγραφέα της εποχής μας που έχει όλα τα φόντα να γίνει κλασικός στις επερχόμενες εποχές.

Στο Χέρια Μικρά συναντάμε πολλούς κοινούς τόπους με τη Φωτεινή Πολιτεία. Απλώς ενώ εκεί μιλούσε για κάτι συλλογικό, κάτι κοινωνικό, εδώ στρέφει τη λάμπα του στην εσωτερική καταμέτρηση και αναμέτρηση. Μια αναμέτρηση που ξεκινάει απ΄όταν είμαστε παιδιά, αλλά είτε δεν έχουμε τα φόντα για να είμαστε παρόντες σε αυτήν είτε γινόμαστε αρνητές της.

Χρησιμοποιώντας τον χαρακτήρα της μικρής Μαρίνα, ο Μπάρμπα μιλάει για την ανισόρροπη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εσωτερικό μας από μικρά παιδιά, ιδίως όταν συμβαίνει στη ζωή μας ένα γεγονός που μας απομονώνει από το έξω. Η Μαρίνα χάνει τους γονείς της και της συμβαίνει αυτό που είχε περιγραφεί πολύ εύσχημα στην ταινία Inside Out. Οι βασικοί πυλώνες της ψυχολογικής της ύπαρξης και ισορροπίας άρχισαν να καταρρέουν. Κατέρρευσαν όλοι και θα έπρεπε να μπει σε μια διαδικασία να χτίσει καινούργιους. Κι αυτό το κάνει σε ένα ορφανοτροφείο, όπου εμφανίζεται ως μια ξένη για τα άλλα παιδιά και η μόνη της φίλη είναι μια κούκλα.

Στο πρόσωπο αυτής της κούκλας θα εφαρμόσει την ανάγκη της για να νιώσει ασφαλής. Σαν σκαντζόχοιρος. Θα βγάλει αγκάθια στο περίβλημα, αλλά θα παραμένει μαλακή εσωτερικά. Πάνω σε αυτή τη μαλακότητα θα αναπτύξει μια βιαιότητα που θα εναλλάσσεται με την ψευδή καλοσύνη που προέρχεται από τα άλλα κορίτσια.

Έχει μια πολύ διορατική ματιά αυτό που πραγματεύεται ο Μπάρμπα στο Χέρια Μικρά. Καταδείχνει το πώς στήνεται το περιβάλλον μας στην εποχή μας. Με αυτή την παραβολική ιστορία δίνει το σχόλιο του για την παιδικότητα όπως διαβρώνεται από το ψηφιακό πλαίσιο. Τα κοριτσιά που καλείται να συναναστραφεί η Μαρίνα είναι αναλογικά social media. Λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Παράλληλα, ο Μπάρμπα εκτός από τον κοινωνικό του σχολιασμό, καταβυθίζεται στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού και στον τρόπο που συναλλάσεται με έννοιες όπως η βία. Η συμπεριφορά της οποίας γίνεται δέκτης η Μαρίνα την σπρώχνει προς μια υπόκωφα εμμονική βιαιότητα.

Κι ο τρόπος που αναπτύσσεται μέσα της αυτό γίνεται αόριστα. Δεν μπορεί να ορίσει κάτι συγκεκριμένο που της το κάνει αυτό. Δεν είναι σε θέση λόγω της ηλικίας να το κάνει. Αυτό είναι και το τρομακτικό για εκείνη, αλλά και για τους γύρω της. Ότι δεν υπάρχει μέσα της κάτι που να φωνάζει ότι θέλει επιδιόρθωση για να αποκτήσει ψυχική υγεία η Μαρίνα. Είναι όλα χωρίς όνομα. Αυτό το στοιχείο το δίνει με την γραφή του ο Μπάρμπα και βοηθάει πολύ στην προκειμένη και η μετάφραση της Βασιλικής Κνήτου.

* Χέρια Μικρά, Εκδόσεις Μεταίχμιο.