Χωρίζεται σε τρεις ενότητες υπό τους τίτλους “Πληγές”, “Οργή” και “Αντίσταση”.

Ο ποιητής εστιάζει στον άνθρωπο, που κυνηγά ασταμάτητα την ικανοποίηση των παθών του μέσα από την ύλη.Η εθνικότητα δεν παίζει κανένα ρόλο.Κοινός παρονομαστής των κυνηγών της ύλης είναι ο πλουτισμός και η εξουσία.Για τούτο έχουν κηρύξει φανερούς και κρυφούς πολέμους. Στο βωμό του υλικού συμφέροντος,θυσιάζονται τα πάντα.Η φύση και ο συνάνθρωπος είναι αναλώσιμα σ’ αυτό το αέναο κυνηγητό.

Οι νόμοι της Φύσης,οι νόμοι της δημιουργίας,οι νόμοι του Θεού,εφόσον δεν εξυπηρετούν,καταστρατηγούνται χωρίς κανένα πρόσχημα.Ο εραστής της ύλης βρίσκεται λοιπόν σε μια συνεχόμενη ανταρσία,ανίκανος να αντιληφθεί, πωw “ετοιμάζει της κατάρας το ένδυμα στ’ αγέννητα παιδιά του”.

Στην δεύτερη ενότητα παρατηρούμε ότι οι “Πληγές”,προκάλεσαν την “Οργή”. Η φύση ,το λίκνο του ανθρώπου εκδικείται την αλαζονική πορεία του “λογικού” όντος.Η ανταρσία οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του ανθρώπινου είδους.

Διασταυρωνόμαστε καθημερινά με τα σημάδια των πληγών μέσα από τις ασθένειες,τη φτώχεια και την δυστυχία σε μεγάλα γεωγραφικά τμήματα του πλανήτη μας. Τα φαινόμενα αυτά οργίζουν τα δισεκατομμύρια των απλών ανθρώπων που υπομένουν ανήμποροι στις ορέξεις των “δυνατών”.

Βέβαια, πάντα υπάρχουν κι’ αυτοί που αντιστέκονται και δεν θεωρητικολογούν. Είναι εκείνοι, που καταφεύγουν στην αυτογνωσία και δεν επιθυμούν να αλλάξουν τον συνάνθρωπο επικρίνοντας,αλλά αλλάζουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, αρνούμενοι να γίνουν κομμάτι του λαθεμένου ανθρώπινου καταναλωτικού μοντέλου. Δεν ανήκουν αυτοί
οι άνθρωποι στα “βουλιμικά της ζοφερής πορείας”,όπως αναφέρει ο ποιητής.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα.Δεν είναι καταδικασμένη η ανθρωπότητα σε καταστροφή,αρκεί να γίνει κοινή συνείδηση, ότι ο άνθρωπος δεν είναι εξουσιαστής “ορατών τε πάντων και αοράτων”.

Ο Πάροικας χρησιμοποιεί ομοιοκατάληκτους στίχους στα ποιήματά του,γεγονός που ανεβάζει το βαθμό δυσκολίας του έργου.Υπάρχουν πολλές στροφές , που περιέχουν έντονα το λυρικό στοιχείο.Εμπεριέχεται δηλαδή μουσικότητα. Ακόμη, οι στροφές είναι καλογραμμένες και δημιουργούν ζωντανές εικόνες στον αναγνώστη.

Η φόρμα του έργου προσομοιάζει με μια δέηση προς τον Δημιουργό, με μια μικρή λειτουργία,που απευθύνεται προς τους ουρανούς. Για τούτο σε κάθε ενότητα περιέχει ποιήματα,δηλαδή “ύμνους” και πεζές περικοπές.Οι περικοπές στο έργο, λειτουργούν όπως οι προφητείες ή τα ευαγγέλια σε μια δέηση.Τέλος, χρησιμοποιεί σε αρκετά δίστιχα,συνήθως ανά τρεις στροφές και στις τρεις ενότητες , σαν εισαγωγικές φράσεις τις λέξεις “Αλίμονο” και “Χαίρε” για να επιτιμήσει ή για να επευφημήσει την ανθρώπινη στάση στα τεκταινόμενα.

Συμπερασματικά,είναι ένα καλογραμμένο έργο,που καταπιάνεται με ένα γνωστό ,δύσκολο και ατελέσφορο ζήτημα,μπολιασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη.Σημειώνεται τέλος, ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι πλούσια,αναδεικνύοντας πολλές ξεχασμένες λέξεις.

Kυκλοφορεί σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις ΣΤΑΜΟΥΛΗ, Αβέρωφ, 2 , Αθήνα, 210-5238305