Η λανθασμένη -όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε- παρατήρηση, λάθη στη μετάφραση του έργου όπου οι γεωλογικές γίνονται πραγματικές διώρυγες, αλλά και ο «πικάντικος» τίτλος του έργου ξεσηκώνουν την παγκόσμια φαντασία επιστημόνων και κοινού. Ετσι, τα επόμενα χρόνια όλοι μιλούν για ζωή στον Αρη, γράφονται βιβλία, άρθρα, γυρίζονται ταινίες με Αρειανούς-φόβητρο για τη συνέχεια της ανθρωπότητας, ενώ κάποιοι φτάνουν στον Αρη, στην κυριολεξία, στον ύπνο τους…

Το 1916 η 30χρονη «φιλήσυχος, έξυπνη και εργατική» υπάλληλος εμπορικού καταστήματος, η δεσποινίς Ελένη Σμιθ, παίρνει μέρος σ’ ένα υπνοβατικό, μεταφυσικό πείραμα στη Γενεύη υπό την εποπτεία Ελβετού πανεπιστημιακού καθηγητή, στο οποίο της ζητείται να βρεθεί στον πλανήτη Αρη και να περιγράψει την εκεί πραγματικότητα… Το θέμα θεωρείται τόσο ενδιαφέρον από την εφημερίδα «Ελλάς», που ζητά από Ελληνα επιστήμονα, που βρίσκεται στην Ελβετία, στοιχεία της ιστορίας και αυτός αποστέλλει στα γραφεία της εφημερίδας έναν πολυσέλιδο φάκελο με λεπτομέρειες του υπνωτικού πειράματος, το οποίο γίνεται πρωτοσέλιδο και δημοσιεύεται σε πολλές συνέχειες.

Για να μη σας κρατάμε περισσότερο σε αγωνία -και χωρίς να γνωρίζουμε πόσο βαριά είχε φάει το προηγούμενο βράδυ η «ολίγων νευρικής κράσεως» δεσποινίς-, ας δούμε τι είδε, τι αντάμωσε στις γειτονιές του Αρη. Αρχικά εκτοξεύεται επιτυχώς στο Διάστημα και, όταν αισθάνεται να φεύγει το κεφάλι από το σώμα της, ρωτά: «Πού πάω;». Επειτα, μια φωνή τής απαντάει: «Εις τον πλανήτην Αρην». Φτάνοντας στον «κόκκινο πλανήτη» τρίβει τα μάτια της διαπιστώνοντας αμέσως ότι βρίσκεται μέσα σε μια οργανωμένη πόλη, της οποίας οι κάτοικοι ζουν πολύ καλύτερα από τους γήινους. «Υπάρχουν ανακαλύψεις της επιστήμης πολύ τελειότερες από τας υπάρχουσας εις την Γην. Αλλά και γενικώς οι όροι της ζωής παρουσιάζουν μια κοινωνίαν πολύ πλέον προοδευμένην και εξελιγμένην από την κοινωνίαν της Γης».

Οι Αρειανοί, πάντα κατά τη δεσποινίδα Σμιθ, μοιάζουν αρκετά μ’ εμάς, αφού έχουν δύο χέρια και πόδια, αλλά η σημαντικότερη διαφορά μας βρίσκεται στο τεράστιο κεφάλι τους, που αποτελεί σημάδι της «υπέρτατης νοητικής τους αναπτύξεως», το οποίο καταλήγει σε μια ουρίτσα: «Φαίνεται ότι η υπερβολική ανάπτυξη του εγκεφάλου, ακολουθούσα τους νόμους της εξελίξεως, εξόγκωσε κατ’ αυτόν τον τρόπον τας κεφαλάς των».

Οι κάτοικοι του κοντινού μας πλανήτη είναι τυχεροί, αφού διαθέτουν την έκτη αίσθηση, που είναι η διαίσθηση, με την οποία μπορούν να διαβάσουν τις σκέψεις του διπλανού τους. Το πλέον εντυπωσιακό είναι το μέσο με το οποίο επιτυγχάνεται αυτό, που δεν άλλο από την ουρά που υπάρχει στο κεφάλι τους που λειτουργεί ως πομπός: «Οργανον της έκτης αυτής αισθήσεως, της διαισθήσεως, είναι η παράδοξος εκείνη ουρίτσα. Ομοιάζει δε με μικρόν δέκτην μηχανής ασυρμάτου τηλεγράφου. Εις το άκρον της ουρίτσας αυτής συλλαμβάνονται αι σκέψεις αι οποίοι φτερουγίζουν εις το κενόν»…

Οι Αρειανοί, «αφού κι αυτοί επέρασαν από τας ιδιοτροπίας της μόδας», έχουν κατακτήσει την ενδυματολογική απλότητα, με αποτέλεσμα πλούσιοι και φτωχοί να φορούν το ίδιο ρούχο -ένα είδος ράσου-, λευκού χρώματος οι μεγαλύτεροι, κόκκινου, μπλε ή πράσινου οι νεότεροι, θυμίζοντας έτσι αρχαίους Ελληνες με χλαμύδες. Δεν φορούν καπέλο, λόγω ουρίτσας, αλλά ούτε και παπούτσια, όμως, παρ’ όλα αυτά, διατηρούν τα πόδια τους καθαρά. Εξίσου εντυπωσιακή είναι η πληροφορία ότι οι Αρειανές έχουν απλοποιήσει τη ζωή τους και δεν ντύνονται πολυτελώς.

Ενδιαφέρον έχει και ο χαιρετισμός τους, αφού, όταν συναντούν κάποιον γνωστό στον δρόμο, δεν βγάζουν το καπέλο -που, ούτως ή άλλως, δεν έχουν- ούτε κάνουν χειραψία, αλλά τρίβουν τις μύτες τους όπως οι Εσκιμώοι… Πολλά λόγια δεν χρειάζεται να πουν, αφού, έτσι κι αλλιώς, ο ένας διαβάζει τη σκέψη του άλλου: «Επισημότερος χαιρετισμός είναι ο γινόμενος με τις ουρίτσες της διαισθήσεως τας οποίας συναντούν υπέρ τας κεφαλάς τους οι δύο χαιρετιζόμενοι. Ούτω καθείς από τους δύο διαβιβάζει στον άλλον τας σκέψεις του και τας ευχάς του χωρίς να λέγει ούτε λέξιν!».

Αυτό δεν τους κάνει καθόλου ψυχρούς, αφού σε ιδιαίτερες στιγμές γίνονται πολύ διαχυτικοί: «Αλλοι εις ένδειξιν μεγαλύτερης διαχυτικότητας, ιδίως όταν έχουν πολύ καιρό να συναντηθούν, γλιστρούν στιγμιαίως και πίπτουν εις το έδαφος και οι δύο. Και τότε, ξαπλωμένοι επί της γης χαιρετώνται με τις ουρίτσες της διαισθήσεώς των. Αληθινά υπέροχα πράγματα συμβαίνουν εις τον Αρην!»…

Οι «Αρειανοί» στην Αθήνα

Φυσικά, οι ελληνικές εφημερίδες κάθε άλλο παρά απαθείς μένουν στο φαινόμενο της «Αρεολογίας», που τις περισσότερες φορές ελάχιστα διαφέρει από την αερολογία, αντιμετωπίζοντάς το με χιούμορ. Ενας αρθρογράφος σκέφτεται τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στον δημοσιογραφικό κλάδο: «Θα αρχίσουμε συνεννοήσεις και συγκοινωνίαν και με τον Αρην; Θα επιβαρυνθούν οι εφημερίδες με νέας κολοσσιαίας δαπάνας διά να έχουν καθημερινάς τηλεγραφικάς συνεννοήσεις και από τον γειτονικόν μας πλανήτην; Θα έχωμεν και αποδράσεις των καταδίκων του Παλαιού Στρατώνος εις τον Αρην; Θα έχωμεν και μόδας του Αρεως; Θα αναγιγνώσκομεν κοινωνικά εφημερίδων τα οποία θα λέγουν: “Xθες αφίκνεται εκ του Αρεως ο κ. Τάδε” ή “Χθες ανεχώρησε εις τον Αρην ο έμπορος κ. Δείνα προς προμήθειαν πλουσίας συλλογής θερινών υφασμάτων;”».

Αλλος χρονογράφος του 1907 βλέπει τους Αρειανούς να πίνουν καφέ στο Σύνταγμα, ν’ αγοράζουν εφημερίδες και να παρακολουθούν φοιτητικές διαδηλώσεις και τις ομιλίες στη Βουλή, αλλά μιλά και για γάμους με γήινες με τη στέψη να γίνεται υπό τον φωτισμό των Πλειάδων και τους νεόνυμφους να φεύγουν για τη Σελήνη του Μέλιτος…

Το καλύτερο το αφήνουμε για το τέλος. Είναι ο εξωγήινος ονειροκρίτης του 1909, που δίνει απαντήσεις και για το ονειρικό ταξίδι στον Αρη, από την Ελβετή δεσποινίδα, για το οποίο γράφουμε παραπάνω: «Αρης: Εάν βλέπεις εις τον ύπνο σου ότι συνεννοείσαι με τους κατοίκους του Αρεως, σημαίνει ότι ουδέποτε θα κατορθώσεις να συνεννοηθείς με τους κατοίκους της Γης».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής