Γεννιέται το 1909 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μεγαλώνει στην Αθήνα, σπουδάζει Νομικά και μαθαίνει ξένες γλώσσες. Δουλεύει στα καράβια, στα καπνά, και τελικά γίνεται κορυφαίος συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης, αποτέλεσμα που δεν φαίνεται να τον ενθουσιάζει ιδιαίτερα: «Επάγγελμα: Με μια γραφομηχανή στο χέρι. Γράψε εδώ, γράψε εκεί, να φέρεις τη μια άκρη με την άλλη. Επάγγελμα κατάπτυστο και παρακατιανό. Επάγγελμα να γελάνε οι άλλοι. Δόξα το Θεό που ζούμε. Αν σκεφτείς ότι ο Παπαδιαμάντης έπαιρνε ένα δεκάρικο κάθε Σάββατο, δόξα τω Θεό».

Ακόμα και όσοι δεν τον γνωρίζουν, αρκούν και μόνο οι τίτλοι ταινιών και θεατρικών έργων που έχει γράψει, για να θυμηθούν τις χιλιοπαιγμένες, και πάντα καινούργιες, ατάκες του :«Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός», «Ο θησαυρός του μακαρίτη», «Η ωραία των Αθηνών», «Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη», «Δόκτωρ Ζι-Βέγγος», και πολλά άλλα. Είναι πολυγραφότατος με πλούσιο συγγραφικό έργο, χρησιμοποιεί ως κεντρικούς του ήρωες ανθρώπους της καθημερινότητας και του περιθωρίου, που πολλές φορές μιλούν σε αργκό, όπως ο Αθηνόδωρος Προύσαλης στην «κυρία τσιριμπίμ-τσιριμπόμ»… Έχει τεράστια ευχέρεια στο γράψιμο, αφού μπορεί να γράψει σ’ ένα απόγευμα θεατρικό έργο, κινηματογραφικό σενάριο, καθώς και κείμενα για εφημερίδες και περιοδικά.

Στη προσωπική του ζωή παντρεύεται το 1947 τη σύζυγό του Χαρίκλεια Μπακαρούκα με την οποία αποκτά μια κόρη. Ιδεολόγος χιουμορίστας και φιλοσοφημένος …ψεύτης, είναι σε φίλους όπως οι Αλέκος Σακελάριος, Ορέστης Λάσκος, Δημήτρης Χόρν και άλλοι που διοργανώνουν τα απογεύματα διαγωνισμούς πνεύματος.

Φεύγει από τη ζωή στις 6 Αυγούστου 1970 χτυπημένος από τον καρκίνο. Ελάχιστο διάστημα πριν, βλέποντας το επερχόμενο τέλος του, λέει στο Νίκο Ρίζο : «Θέλω να μου κάνεις μια χάρη κοντέ. Θέλω να μου ανεβάσεις το τελευταίο μου έργο, γιατί εγώ θα φύγω». Έτσι και γίνεται, με το ανέβασμα του «Αγάπη μου παλιόγρια». Όταν ο Ορέστης Λάσκος τον ρωτά στο νοσοκομειακό κρεβάτι τι κάνει, αυτός απαντά :«Προπονούμε για πτώμα»…

Αφήνουμε τον τελευταίο λόγο σε αυτόν : «Θα αναχωρήσω ένδοξος και μέτριος. Θα λένε για μένα καλά λόγια γιατί καμιά φορά πετάω κάτι εξυπνάδες, άστα, άστα να πάν’ να χαθούν. Κι άμα δεν υπάρχω βρε παιδιά, πάλι στη Σταδίου θα φρακάρουνε τ’ αυτοκίνητα, πάλι τα κορίτσια θα φτιάχνουν τα μαλάκια τους στον καθρέφτη. Πάλι οι φουκαράδες θα κουνάνε το κεφάλι τους «Τι θα φάμε σήμερα ;».

Η ζωή θα τρέχει πάνω από τον κόσμο, και θα έχει ξεπεράσει από μένα. Την άνοιξη οι μέλισσες θα ρουφούν το μέλι των λουλουδιών, και του Αγίου Παντελεήμονος θα γίνεται «πανήγυρις μετ’ αρτοκλασίας στην οδό Αχαρνών. Πάνω στη γη απλώνεται η λησμονιά».