Οι κρατούμενοι είναι αναγκασμένοι να μένουν ξύπνιοι για μέρες ενώ από τα πιο διαδεδομένα βασανιστήρια είναι ο βιασμός και ο σοδομισμός. Επίσης το ηλεκτροσόκ, το κρέμασμα, η τοποθέτηση του κεφαλιού μέσα σε νερό με τσίλι συνηθίζονται, σύμφωνα με έκθεση του Ιδρύματος Γονέων και Εξαφανισμένων στο Κασμίρ.

Οι κρατούμενοι των ινδικών αρχών είναι αναγκασμένοι να κυκλοφορούν γυμνοί ενώ ξυλοκοπούνται με ξύλινες ράβδους ενώ δεσμοφύλακες και στρατιωτικοί σβήνουν στο σώμα τους τσιγάρα.

Στην έκθεση περιλαμβάνονται οι μαρτυρίες 432 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του Muzaffer Ahmed Mirza που δεν βγήκε ζωντανός από τη φυλακή: Βιάστηκε επαλειμμένα με ράβδο με αποτέλεσμα να προκληθούν πολλαπλά ρήγματα στα εσωτερικά του όργανα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και εξέπνευσε από ρήξη των πνευμόνων.

Ο Manzoor Ahmad Naikoo βιάστηκε με ράβδο ενώ πυρπόλησαν τα γεννητικά του όργανα, τυλίγοντας ένα κομμάτι ύφασμα με βενζίνη, με αποτέλεσμα να προκληθούν πολλαπλά ρήγματα στα όργανά του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε πέντε χειρουργικές επεμβάσεις και τελικά κατάφερε να επιβιώσει.

Σύμφωνα με την έκθεση, το 70% των ανθρώπων που βασανίστηκαν στο ινδικό Κασμίρ ήταν άμαχοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ινδικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα εξαιτίας βασανιστηρίων κρατουμένων του στρατού. Ο ΟΗΕ έχει καλέσει επανειλημμένα την κυβέρνηση να πάρει μέτρα προκειμένου να μην παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ για ακόμα μία φορά παραγγέλθηκε έρευνα προκειμένου να διαπιστωθεί αν βασανίζονται άμαχοι στο ινδικό Κασμίρ.

Το ινδικό κράτος με τη νομοθεσία του δίνει ασυλία στις ένοπλες δυνάμεις, ανεξαρτήτως των πρακτικών που μπορεί να ακολουθούν.

Στην έκθεση περιλαμβάνονται μαρτυρίες από τη δεκαετία του ’90, όταν και ξεκίνησε η ένοπλη σύρραξη στο Κασμίρ που διοικείται από την Ινδία, το Πακιστάν και την Κίνα.

Σύμφωνα με την έκθεση, από τότε οι στρατιώτες ανάγκαζαν μουσουλμάνους κρατούμενους να τρίβονται πάνω σε χοιρινό κρέας, να πιουν αλκοόλ, ενώ σε κάποια θύματα έβαζαν ποντίκια στην περιοχή των γεννητικών τους οργάνων. Οι κρατούμενοι έτρωγαν ανθρώπινα περιττώματα, χαλίκια, έπιναν νερό με τσίλι και ούρα, καθώς επίσης και βενζίνη.

Τα θύματα του στρατού λόγω φόβου για αντίποινα αποφεύγουν να καταγγείλουν τα βασανιστήρια. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα επιλέγονταν τυχαία από στρατιωτικούς και βασανίζονταν χωρίς να έχει προηγηθεί κανενός είδους σύγκρουση.

Πάνω από το 50% των θυμάτων βασανιστηρίων είχαν επιπλοκές στην υγεία τους μετά την απελευθέρωσή τους. Από τις 432 περιπτώσεις, οι ιστορίες των οποίων περιλαμβάνονται στην έκθεση, οι 24 ήταν γυναίκες και οι 12 είχαν βιαστεί από Ινδούς στρατιωτικούς. Επίσης 44 θύματα είχαν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Από το 1997 η Ινδία έχει υπογράψει τη συμφωνία των Ηνωμένων Εθνών για την απαγόρευση των βασανιστηρίων. Ωστόσο εκθέσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που κυκλοφόρησαν το 2008, το 2012, το 2017 και το 2019 καταδεικνύουν ότι δεν έχει γίνει καμία πρόοδος.