Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1913 και ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός.

Έγινε ιδιαίτερα γνωστός μέσα από τα έργα του «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα», τα θεατρικά του έργα «Καλιγούλας» και «Οι δίκαιοι», καθώς επίσης από τα φιλοσοφικά δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». Το 1957 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Υπήρξε εκπρόσωπος της μη αστικής γαλλικής λογοτεχνίας καταγόταν από την Αλγερία. Οι εμπειρίες που συνέλεξε εκεί αποτέλεσαν καθοριστική επιρροή για το μετέπειτα έργο του και τη φιλοσοφική του θεώρηση.

Μεγαλώνοντας σε μια ημιπρολετάρια οικογένεια, ο Καμύ δέθηκε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του με πνευματικούς κύκλους έντονα επαναστατικών τάσεων και ανέδειξε το ενδόμυχο πάθος του για τη φιλοσοφία.

Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο νεαρός τότε Αλμπέρ θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό και ειδικότερα με το ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος με την ομάδα του σχολείου του ως τερματοφύλακας.

Η ενασχόληση του με το ποδόσδαιρο συγκεκριμένα φαίνεται να έδρασε καταλυτικά στη μετέπειτα ζωή του. «Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω σχετικά με την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο», θα δηλώσει μετά από χρόνια ο Καμύ.

Σε ηλικία 21 ετών θα βρεθεί στη Γαλλία, όπου θα προσχωρήσει στο αντιστασιακό κίνημα κατά τη διάρκεια της κατοχής και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας θα γίνει αρθρογράφος για την εφημερίδα Combat.

Όταν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι εργάστηκε ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον Ξένο (L’ Étranger, 1942) και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις.

Ο μύθος του Σίσυφου, αποτέλεσε ουσιαστικά ένα επεξηγηματικό δοκίμιο για την προσωπική του φιλοσοφία, όπως διαφάνηκε μέσα από του μυθιστόρηματα του, «ο Ξένος». Σε αυτόν ο Καμύ θα εξηγήσει την ιδέα του για το «absurd», το παράλογο και το παράδοξο της ζωής δηλαδή, και την αποδοχή αυτού μέσα από την «την πλήρη απουσία ελπίδας, η οποία δεν σχετίζεται στο ελάχιστο με την απελπισία, μια συνεχή άρνηση, που δεν πρέπει να συγχέεται με την παραίτηση – και μία συνειδητή δυσαρέσκεια».

Οι δημοσιογραφικές του δραστηριότητες δεν θα κρατήσουν όμως πολύ, αφού υπήρξαν κατά κύριο λόγο μια αναγκαιότητα των καιρών.

Έτσι, λίγο αργότερα το 1947, ο Καμύ θα παραιτηθεί από την πολιτική δημοσιογραφία και θα αφοσιωθεί στη συγγραφή μυθιστορημάτων και δοκιμίων.

Πέρα συγγραφική του ιδιότητα, ο Καμύ ασχολήθηκε επιτυχώς με το χώρο του θεάτρου, καθώς υπήρξε παραγωγός, αλλά και σεναριογράφος (Caligula, 1944). Ασχολήθηκε επίσης με έργα του Καλντερόν, του Λοπέ δε Βέγκα, του Ντίνο Μπουτσάτι και με το «Ρεκβιέμ για μια μοναχή» του Φώκνερ.

Η θεατρική καριέρα είναι εμφανέις ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, αφού υπήρξε μέρος της L’Equipe, μιας αλγερικής θεατρικής ομάδας, ένα έργος της οποίας, το Révolte dans les Asturies (1934) είχε απαγορευτεί για πολιτικούς λόγους.

Παράλληλα ο Καμύ θα συνεχίσει το λογοτεχνικό του έργο με τη συγγραφή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την Πανούκλα (1947), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: «Κατάσταση Πολιορκίας» (1948), «Οι δίκαιοι» (1949) και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (1951).

Το 1952 έρχεται σε ρήξη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ με τη δημοσίευση άρθρου του από τον Ανρί Ζανσόν στο περιοδικό Μοντέρνοι καιροί  που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική».

Το 1956, στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Παράλληλα εκδίδει την «Πτώση» , ένα από τα πιο απαισιόδοξά του βιβλία. Τελικά 1957 θα τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.

Στις 4 Ιανουαρίου 1960, ο Καμύ βρισκόταν σε ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον συγγενή του στενού του φίλου, Γκαλιμάρ. Αυτή η διαδρομή αποδειχτήκε ότι θα ήταν η τελευταία του, αφού το αυτοκίνητο με το οποίο μετέβαιναν παρέκλισε της πορείας του καλήγοντας σε ένα δέντρο. Σε αυτό το αυτοκινητιστικό ατύχημα στο Πτι Βιλμπλεβέν της Υόν, ο Γάλλος φιλόσοφος θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 46 ετών.

Ο Καμύ τάφηκε στο Λουρμαρέν της Βωκλύζ, όπου είχε αγοράσει μία κατοικία.

Μερικές από τις σημαντικότερες ρήσεις του:

«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρίκη.»

«Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μην σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.»

«Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι.»

«Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα»

«Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει.»

«Μπορείς να κρίνεις το χαρακτήρα ενός άντρα παρατηρώντας την όψη της γυναίκας του.»

Πηγές:
nobelprize.org
wikipedia.org

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]