Γράφει η Σοφία Βαλσάμη

Το νέο τεύχος του ETheMagazine του EleftherosTypos.gr κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν καταγράφοντας τα πρώτα θερινά σινεμά και ιστορία τους στην Ελλάδα.

Πως ξεκίνησαν….

Τα πρώτα θερινά σινεμά στην Ελλάδα έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή της στις αρχές του 1900. Εμπνευστές ήταν διάφοροι πλανόδιοι οι οποίοι έστηναν ένα τεράστιο πανί σε υπαίθριους χώρους, κυρίως πλατιές και εκεί γίνονταν η προβολή της ταινίας. Η συγκεκριμένη ιδέα με την πάροδο των χρόνων άρχισε να αποκτά οπαδούς, καθώς η προβολή ταινίας κάτω από τον έναστρο ουρανό ήταν κάτι το πρωτοποριακό, κάτι το μοναδικό.

Στην αρχή η είσοδος ήταν ελεύθερη, λίγο πριν τον πόλεμο καθιερώνεται εισιτήριο, με τα θερινά σινεμά μεταπολεμικά να σημειώνουν μια αλματώδη ανάπτυξη. Πλέον γίνονται μόδα και η συγκεκριμένη μορφή ψυχαγωγίας κερδίζει όλο και περισσότερους φίλους.

«Αίγλη» από το 1903 ως σήμερα

Το παλαιότερο, μάλιστα, θερινό σινεμά της Αθήνας είναι ακόμα ανοιχτό και όποιος επιθυμεί μπορεί να πάει να απολαύσει ταινία. Μιλάμε φυσικά για την «Αίγλη» στο Ζάππειο που ξεκίνησε να λειτουργεί 1903. Πρώτη ταινία που παρακολούθησαν οι Αθηναίοι κάτω από τα αστέρια ήταν η γαλλική «Δέκα γυναίκες κυνηγούν έναν άντρα».

Στα βόρεια προάστια και συγκεκριμένα στην Κηφισιά από το 1918 λειτουργεί ένα από τα πιο ιστορικά θερινά σινεμά, η «Μπομπονιέρα».

Ένα από τα παλαιότερα θερινά σινεμά της Αθήνας και μπορεί και της Ελλάδας ήταν το «Paris». Άνοιξε το 1920 και βρίσκεται στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο κέντρο της πόλης. Η ιδέα για τη δημιουργία ενός θερινού κινηματογράφου ήταν ενός Έλληνα κομμωτή, ο οποίος ζούσε πολλά χρόνια στο Παρίσι και εξαιτίας αυτού το ονόμασε «Paris». Το κτίριο στην οδό Κυδαθηναίων χτίστηκε στη δεκαετία του ’60 και εξακολουθεί και σήμερα να υπάρχει, όπου λειτουργεί και θερινό και χειμερινό σινεμά.

Στα τέλη του ’60, όμως, κλείνει για να ανοίξει και πάλι το 1986 με νέο ιδιοκτήτη πλέον. Μάλιστα το συγκεκριμένο σινεμά έχει φανατικούς φίλους και προβάλει παντός είδους ταινίες.

Στον κέντρο ακόμα τη δική του ιστορία έχει γράψει και το «Παλάς». Λειτουργεί από το 1925 στην ταράτσα του ομώνυμου χειμερινού σινεμά και μπορούν ακόμα και σήμερα οι σινεφίλ να απολαύσουν την αγαπημένη τους ταινία κάτω από τα αστέρια.

Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και το «Θησείον». Ξεκίνησε να λειτουργεί το 1938 και ακόμα και τώρα μπορεί κάποιος να πάει να απολαύσει την αγαπημένη του ταινία. Μάλιστα την πρώτη χρονιά λειτουργίας του, ακριβώς κάτω από την οθόνη υπήρχε ένα ενυδρείο με χρυσόψαρα και κοχύλια!
Το «Μελίνα» θεωρείται (και όχι άδικα) ένας από τους πιο ιστορικούς και συνάμα παλιούς θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας. Σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του, Γιώργο Καζιάνη, χτίστηκε το 1945-47 και πριν ονομαστεί «Μελίνα» είχε το όνομα «Δώρα».

Τεράστια ανάπτυξη τη δεκαετία του ‘60

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μαζί με την άνοδο του ελληνικού κινηματογράφου σημειώνουν ραγδαία ανάπτυξη και τα θερινά σινεμά… Μάλιστα μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και στα προάστια υπολογίζεται ότι υπήρχαν 320 θερινά σινεμά.

Είχε γίνει πλέον η αγαπημένη συνήθεια των Ελλήνων, καθώς είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν πολλές και καλές ταινίες κάτω από το φως του φεγγαριού και των αστεριών.

Τη δεκαετία του ’80 με την εμφάνιση των βιντεοταινιών, αλλά και την αλματώδη ανάπτυξη της τηλεόρασης (και την εμφάνιση της ιδιωτικής στα τέλη της ίδιας δεκαετίας) τα θερινά σινεμά παρουσιάζουν μια κρίση…. Ο κόσμος προτιμά να κάθεται στον καναπέ του και πολλά θερινά σινεμά που άνοιξαν την συγκεκριμένη εποχή δεν κατάφεραν να στεριώσουν.

Από τα θερινά σινεμά που δεν το… βάζουν κάτω είναι και το «Σινέ Ψυρρή». Σε αυτό κυριαρχεί η ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνας, πνιγμένο στη γασεμιά (όπως λέει και το τραγούδι), ενώ στο μπαρ μπορεί κάποιος να απολαύσει σαγκριά. Από εκεί και πέρα υπάρχει η «Αθηναία» στο Κολωνάκι (σερβίρει νοστιμότατη σπιτική τυρόπιτα), στα Εξάρχεια τα ιστορικά «Ριβιέρα» και «Βοξ» (με τα οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές σινεφίλ) και ο «Ζέφυρος» στα Πετράλωνα (σε μια καταπράσινη αυλή).

Με κήπο δίπλα στη θάλασσα στο «Σινέ Φλοίσβος» στο Παλαιό Φάληρο μπορεί κάποιος να απολαύσει την αγαπημένη του ταινία του υπό τους ήχους των κυμάτων.

Η κρίση των τελευταίων ετών, έπληξε τα πάντα και δυστυχώς εξαίρεση δεν αποτέλεσαν ούτε και τα θερινά σινεμά. Μπορεί να μειώθηκαν, αλλά συνεχίζουν να επιμένουν. Επιμένουν σε μια μορφή ψυχαγωγίας που κρατάει χρόνια, έχει άρωμα καλοκαιριού και πολύ ρομαντισμό!!!