Γράφει ο Αθανάσιος Ε. Δρούγος*

Αντίθετα η εικόνα παραμένει θολή, με την Αγκυρα να μην υποχωρεί, ενώ στην όλη ακραία ρητορική της στο εξής εμπλέκει συνεχώς και τη Γαλλία, την οποία θεωρεί ως «φορτίζουσα» για τα δικά της συμφέροντα την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Ως εκ τούτου -αν δεν λάβει χώρα κάτι συγκλονιστικό- βαίνουμε προς τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις 24-25 Σεπτεμβρίου με την ένταση να συνεχίζεται και την Αγκυρα να αντιμετωπίζει (υπό λογικές συνθήκες) την κλιμακωτή επιβολή κυρώσεων, αν και υπάρχουν χώρες-μέλη της Ε.Ε. με τεράστια συμφέροντα που προσπαθούν να λειάνουν τις γωνίες των κυρώσεων για να μη «δαγκώσουν» τα πολυδιάστατα συμφέροντά τους στην ερντογανική Τουρκία.

Πρώτο: Με εμπρηστικό τρόπο η Τουρκία για να υπάρξει κάποια μορφή διαλόγου θέτει όρους που είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν. Μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Χαμίτ Ακτσόι προκλητικά υποστηρίζει ότι θα πρέπει να αποχωρήσουν τα πλοία του στόλου μας από την περιοχή που πλέει (ενεργεί;) το ερευνητικό-υδρογραφικό «ORUC REIS», να διακοπεί η εκ μέρους μας στρατικοποίηση των νήσων ως και του συμπλέγματος Μεγίστης/Καστελλόριζου συμπεριλαμβανομένου, να σταματήσει -όπως ισχυρίζεται- η εκ μέρους μας πίεση στην «τουρκική μειονότητα» της Δυτικής Θράκης και να υποστηριχθεί από πλευράς Αθήνας η πρωτοβουλία για DECONFLICTION-αποσύμπιεση-αποφόρτιση στην επίμαχη περιοχή της NAVTEX μέσω των «ιδεών» που πρότεινε πριν από μερικές μέρες ο Νορβηγός γ.γ. της Ατλαντικής Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ.

Επιπλέον για πολλοστή φορά επεσήμανε ότι η Τουρκία έχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο, αποδέχεται συζητήσεις χωρίς όρους, ενώ επέκρινε σφοδρότατα το Παρίσι για την εμπλοκή του στην Ανατολική Μεσόγειο, για «ανήθικη αποικιοκρατία». Τέλος ζήτησε δίκαιη κατανομή των ενεργειακών εσόδων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σχετικά με το φυσικό αέριο της κυπριακής ΑΟΖ. Και τερμάτισε το κρεσέντο των οξύτατων θέσεων επικαλούμενος ρήση του Κισακουρέκ (εκ των μεντόρων των ισλαμιστών ηγετών Ερμπακάν και Ερντογάν) που είχε πει προ δεκαετιών ότι «δεν μπορεί να υπάρξει αλληλεγγύη με το άδικο». Με τους Ερντογάν, Οκτάι, Ακάρ, Καλίν, Τσαβούσογλου, Τσελίκ να εμμένουν σε παρεμφερή ρητορική και την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο να είναι σε… σημείο βρασμού δεν μπορεί να υπάρξει εκτόνωση. Και σε αυτά τα ζητήματα σε πολύ μεγάλο βαθμό συμφωνούν και οι αντιπολιτευόμενοι τον σουλτάνο.

Δεύτερο: Καμία από τις παραπάνω μονομερείς απαιτήσεις της Αγκυρας δεν γίνεται να ικανοποιηθεί. Τα νησιά μας δεν μπορούν να αποστρατικοποιηθούν αφού η απειλή από τους απέναντι είναι ορατή, εμφανής, διαχρονική και δεδομένη από τη λεγόμενη Στρατιά του Αιγαίου. Τη στιγμή που το τουρκικό σεισμογραφικό πλέει επί αρκετές εβδομάδες υπεράνω της ελληνικής (έστω και μη επίσημα οριοθετημένης) υφαλοκρηπίδας δεν μπορεί να αποσυρθεί ο στόλος μας. Ενώ ο όποιος «τεχνικός διάλογος» στο ΝΑΤΟ -παρά τις ενέργειες του γ.γ. ως και της Στρατιωτικής Επιτροπής της συμμαχίας- δεν δείχνει να έχει ουσία και βηματισμό.

Επιπλέον άλλα διαδίδουν οι Τούρκοι, άλλα υποστηρίζουμε εμείς και αρκετά νατοϊκά κράτη εμφανίζονται να «έχουν κουραστεί με τα ελληνοτουρκικά».
Παράλληλα μέχρι τις 24-25 Σεπτεμβρίου δεν μπορούν να αποκλειστούν και άλλες προκλητικές κινήσεις της Αγκυρας, είτε γεωγραφικά προσεγγίζοντας τη NAVTEX προς το Καστελλόριζο είτε ανοίγοντας το κεφάλαιο του τουρκολιβυκού μνημονίου για τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες. Σημειώνω ότι νότια της Κρήτης η Τουρκία πραγματοποίησε τις τελευταίες ημέρες ασκήσεις έρευνας και διάσωσης με σενάρια που απαιτούν περαιτέρω… ενδοσκόπηση από δικής μας πλευράς.

Τρίτο: Παρά τα κατά καιρούς λεγόμενα από τους Αμερικανούς (Πομπέο, Ρίκερ κ.ά.) προς το παρόν ο Ερντογάν εκτιμά ότι οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να τον πιέσουν να εμφανιστεί διαλλακτικός. Επιπλέον γνωρίζει ότι οι Βρετανοί, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι κάνουν τα στραβά μάτια και συνεπώς μπορεί να προχωρήσει. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Λαβρόφ και της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρίας Ζαχάροβα σχετικά με θέματα του δικαίου της θάλασσας δεν ήσαν ικανοποιητικές για την Αθήνα και τη Λευκωσία. Οι Βρετανοί βλέπουν πολύ αρνητικά τη γαλλική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και ειδικά στην Κύπρο (λόγω βάσεων). Οι Κινέζοι λόγω των μουσουλμάνων Ουιγούρων του Ανατολικού Τουρκεστάν-Ξινιάνγκ δεν επιθυμούν πιο πολλά εσωτερικά τους ζητήματα να ανοίξουν και δεν προτίθενται να αλλάξουν στάση.

Αρα πλην ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών, οι άλλοι διεθνείς παράγοντες (που και αυτοί είναι αναθεωρητές του παγκόσμιου συστήματος, π.χ. Ρωσία, Κίνα) δεν κινούνται δυναμικά και αποτρεπτικά απέναντι στον εκκεντρικό Τούρκο πρόεδρο. Τώρα εδώ στη χώρα μας ορισμένοι θεωρητικολόγοι τα βλέπουν μυωπικά, διαθλαστικά, ανούσια και περιμένουν υποστήριξη από διαφόρους…

Τέταρτο: Η περίπτωση της επιβολής κυρώσεων δεν είναι πανάκεια. Σε συντριπτικό ποσοστό σε κράτη που έχουν διαχρονικά επιβληθεί κυρώσεις αυτά αντέδρασαν ακόμα πιο σκληρά και απορριπτικά, ενώ για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν υποχώρησαν.

Ενδεικτικά αναφέρω τις πολύ πιεστικές κυρώσεις που είχαν επιβληθεί στα ρατσιστικά καθεστώτα της Νότιας Αφρικής και της πρώην Ροδεσίας (τώρα Ζιμπάμπουε), στο Ιράν, στο νεποτιστικό και σταλινικών προδιαγραφών καθεστώς της Βόρειας Κορέας, στο Ιράκ επί Σαντάμ, στη Βολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, στην Κούβα των κομμουνιστών αδελφών Κάστρο αλλά και στη Ρωσία του Πούτιν (κυρώσεις τροπολογίας Μαγίτσκι, κυρώσεις για την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας, κυρώσεις για την αποσχιστική τάση του ρωσοκατευθυνόμενου αντάρτικου στην Ανατολική Ουκρανία, κυρώσεις για τις ηλεκτρονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ κ.ά.). Κανένα από τα καθεστώτα δεν ανετράπη και δεν άλλαξε συμπεριφορά. Για να πετύχουν -και αν- οι όποιες κυρώσεις θα πρέπει να είναι παραλυτικές και εξοντωτικές. Και τέτοιες, λόγω παρουσίας της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, λόγω Οργανισμού Ισλαμικών Κρατών, ως και συμφερόντων μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, δεν μπορούν να υιοθετηθούν. Και ειδικά η Τουρκία έχει εμπειρία κυρώσεων σε γειτονικές χώρες (Συρία, Ιράκ, Ιράν) και πώς να τις αποφεύγει. Αρα τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εύκολα, ρεαλιστικά καταγράφοντας την κατάσταση.

Συμπερασματικά στα ελληνοτουρκικά θα διατηρηθεί επί του παρόντος η ένταση, ενώ και η πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ προς το παρόν δεν φαίνεται να αποδίδει καρπούς. Ενα ένοπλο επεισόδιο ή ατύχημα είναι πάντα μέσα στα πιθανά ενδεχόμενα. Σε ό,τι αφορά τους εξοπλισμούς αυτοί θα έπρεπε να είχαν γίνει… χθες από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις που είναι υπεύθυνες για τα κενά μας. Ο απέναντι εχθρός είναι ρεβιζιονιστική δύναμη και απαιτεί μεγάλη προσοχή.

*Ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος είναι Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr