Το Παράρτημα Ελλάδας της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη πραγματοποίησε και φέτος, όπως κάθε χρόνο, τρισάγιο στον τάφο του, στο Μαρτινένγκο του Ηρακλείου.

Όπως δήλωσε η πρόεδρος του Παραρτήματος Ελλάδας της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη Κατερίνα Ζωγραφιστού, «κάθε χρόνο την ημέρα του θανάτου του μεγάλου συγγραφέα, κάνουμε αυτό το τρισάγιο, για να δείξουμε ότι τον θυμόμαστε, ότι ζει ανάμεσα μας ακόμα. Βέβαια δεν ζει με φυσική παρουσία, αλλά μέσα από το έργο του που είναι τεράστιο, έχει αγαπηθεί και αγαπιέται, έχει διαβαστεί και διαβάζεται ακόμα σε όλο τον κόσμο».

Στο τρισάγιο βρέθηκαν και μέλη του ΔΣ του Μουσείου «Ν. Καζαντζάκη», με τον πρόεδρο Μιχάλη Ταρουδάκη, να σημειώνει ότι «πρόκειται για ένα αντάμωμα, την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης» και πως αυτό «είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κάποιος, για έναν άνθρωπο τόσο μεγάλου βεληνεκούς, έναν άνθρωπο που τίμησε την Ελλάδα, την Κρήτη και το Ηράκλειο, σε όλα τα μέρη του κόσμου».

Με συγκίνηση, στο τρισάγιο παραβρέθηκαν και άτομα από το χωριό της μητέρας του Νίκου Καζαντζάκη, οι οποίοι, αφήνοντας ένα λουλούδι στον τάφο του, υποσχέθηκαν ότι η μνήμη του όσο ζουν, θα είναι ζωντανή.

Ποιος ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς.

Από νωρίς, δείχνει ιδιαίτερο ζήλο ως προς τις θεωρητικές σπουδές και ολοκληρώνει με επιτυχία τις μαθητικές του υποχρεώσεις τόσο στην Κρήτη, όσο και στη Νάξο.

Το 1902, ο Καζαντζάκης πηγαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική. Εκεί, εξελίσσει και μία ακόμα αγάπη του, αυτή της λογοτεχνίας. Τέσσερα μόλις χρόνια μετά, εκδίδει με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή το μυθιστόρημα «Όφις και Κρίνο», πρώτο επίσημο δείγμα της γραφής του.

Λίγο αργότερα βέβαια, ο Νίκος Καζαντζάκης ανακαλύπτει ένα ακόμα πάθος του, τα ταξίδια. Κάνει το μεταπτυχιακό του στο Παρίσι, πηγαίνει στο Άγιο Όρος με τον πλέον στενό του φίλο Άγγελο Σικελιανό, έπειτα γυρίζει την Ευρώπη και τέλος, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, φτάνει στην Ιαπωνία.

Από όλα αυτά τα ταξίδια όμως, ένα θα τον ανεβάσει στο υψηλότερο βάθρο της λογοτεχνίας. Το 1917, ο μέχρι τότε μεταφραστής Νίκος Καζαντζάκης θα προσπαθήσει να απλώσει τα φτερά του στον κόσμο των επιχειρήσεων και θα συνεργαστεί με τον εργάτη Γιώργη Ζορμπά, στην εκμετάλλευση ενός λιγνιτωρυχείου στη Μάνη.

Οι εμπειρίες του αυτές μπορεί να ήταν αποτυχημένες, οδήγησαν όμως στη δημιουργία ενός από τα πιο γνωστά και πολυμεταφρασμένα έργα της λογοτεχνίας, το μυθιστόρημα «Bίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».

Το 1919, ο Ελευθέριος Βενιζέλος διορίζει τον Καζαντζάκη Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως με αποστολή τον επαναπατρισμό Ελλήνων από την περιοχή του Καυκάσου. Οι εμπειρίες του συγγραφέα από αυτήν την περίοδο, θα μετουσιωθούν λίγο αργότερα σε ένα ακόμα γνωστό μυθιστορήματά του, το «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται».

Ένα χρόνο μένει στο Υπουργείο, και το 1920 συνεχίζει τα ταξίδια του. Στη Βιέννη γνωρίζει και σαγηνεύεται από τον κόσμο του Φρόυντ, ενώ στο Βερολίνο έρχεται σε επαφή με τα κομμουνιστικά ιδεώδη του Λένιν.

Νίκος Καζαντζάκης: Το λογοτεχνικό ταξίδι του

Τα χρόνια περνούσαν, οι εμπειρίες του Καζαντζάκη πλήθαιναν και μαζί με αυτές και τα έργα του. Μέχρι το 1952, ο λογοτέχνης έχει ολοκληρώσει το επικό του ποίημα «Οδύσσεια», και τα μυθιστορήματα «Καπετάν Μιχάλης», και «Ο Τελευταίος Πειρασμός», έργο που παραλίγο να τον οδηγήσει στον αφορισμό από την Εκκλησία.

Το χωρίς όρια όραμα του Καζαντζάκη και οι φιλελεύθερες ιδέες του τον έφεραν πολλές φορές αντιμέτωπο με τη σκληρή κριτική του κοινού και δεν ήταν λίγες οι φορές που ήρθε σε ρήξη και με την Εκκλησία. Παρόλα αυτά, η λογοτεχνική του αξία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, και έχει μάλιστα σπάσει τα όρια της Ελλάδας, χαρίζοντας στον λογοτέχνη 14 υποψηφιότητες για τα βραβεία Νόμπελ.

«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»

Ταλαιπωρημένος από τον 20ετή αγώνα του με τη λευχαιμία και χάνοντας μία τελική μάχη με την ασιατική γρίπη που τον ταλάνιζε τους τελευταίους μήνες της ζωής του, στις 26 Οκτωβρίου του 1957, ο Νίκος Καζαντζάκης αφήνει την τελευταία του πνοή στη Γερμανία.

Η σορός του αγαπητού και αρκετές φορές παρεξηγημένου λογοτέχνη μεταφέρεται τότε στην πατρίδα του, το Ηράκλειο Κρήτης, και η ταφή γίνεται με ιδιαίτερες τιμές και συγκίνηση. Στον τάφο του μάλιστα χαράσσεται η ανατριχιαστική φράση που θα συντροφεύει το όνομά του για πάντα στις μνήμες όλων, «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».

Ειδήσεις σήμερα

Απίστευτη καταγγελία από Παπαδάκη: Η Αυγέρη απέκλεισε δημοσιογράφους – Ζητώ συγγνώμη, με ενόχλησε η στάση της

Σεισμικές δονήσεις μεταξύ Κρήτης και Κάσου: «Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα γίνει ισχυρός σεισμός»

«Έβρεξε»… λεφτά στην Τσεχία: Influencer σκόρπισε 1 εκατομμύριo δολάρια από ελικόπτερο