Γράφει η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου*
Μετά τη νίκη της Τζόρτζια Μελόνι και του συνασπισμού των κομμάτων που ηγείται, η απάντηση που μπορεί να δοθεί στην ερώτηση είναι ότι όλα θα φανούν, και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο που μας πέρασε και οι βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν στο ίδιο κράτος τον Ιούνιο ήταν δύο γεγονότα που έκρουαν επιτακτικά τη θύρα για αλλαγές στο ενωσιακό οικοδόμημα… Και μάλιστα μεσούντος ενός πολέμου στο «ακροτελεύτιο» τμήμα της Ευρώπης να μαίνεται και με όλες αυτές τις γεωπολιτικές εξελίξεις να διαδέχονται η μία την άλλη…
Η Ευρώπη ήθελε την αλλαγή και, πιο συγκεκριμένα, τις αλλαγές στα Οργανα και τις συνθήκες του θεσμού της προκειμένου να επιβιώσει, και αυτό αποτυπώθηκε στην άνοδο της ακροδεξιάς παράταξης στη χώρα της δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού, όπου ένας λαός, όπως είναι ο γαλλικός, αναγκάστηκε για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ιστορία του (και σε όλη την Ιστορία του, με μόνη εξαίρεση την περίοδο του Φιλίπ Πεταίν) να έχει ως διέξοδο ένα ακροδεξιό κόμμα, αυτό της Λεπέν…
Η Γαλλία έφτασε κοντά στην εκλογή ακροδεξιάς προέδρου, και μας φαίνεται παράδοξο που η Ιταλία εξέλεξε ένα συνασπισμό που αποτελείται από κόμματα με πρόσημο από το κέντρο της δεξιάς παράταξης μέχρι τα άκρα της; Εχει, άλλωστε, μία (ιστορική) παράδοση η Ιταλία ως προς αυτό…
Χριστουγεννιάτικα μηνύματα σε διαφορετικό ύφος από Μπάιντεν και Τραμπ
Όμως, το ζήτημα είναι όχι το πώς θα πορευτεί η Ιταλία, αλλά το πώς θα κινηθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μετά τον ευρωσκεπτικισμό που επικρατεί ιδιαίτερα σε υπέρτερα επίπεδα εδώ και σχεδόν μία πενταετία, εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης και μόνιμης εγκατάστασης μουσουλμανικών πληθυσμών στα ευρωπαϊκά περιβάλλοντα και έχοντας, πλέον, η τρίτη οικονομία του ως εκλεγμένη κυβέρνηση ένα συνασπισμό που αποτελείται από ακροδεξιούς σχηματισμούς…
Μήπως δεν θα αργήσει η ώρα να δούμε μια «ευρωσκεπτικιστική» παράταξη εντός του ενωσιακού θεσμού με προεξάρχουσες χώρες την Ιταλία, την Ουγγαρία και την Πολωνία, από τις οποίες οι δύο τελευταίες έχουν δείξει τις προθέσεις τους εδώ και καιρό απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Αλλά το ενδιαφέρον του πράγματος θα καταστεί το ιδεολογικό «πάντρεμα» πάνω σε κρίσιμα ζητήματα εντός του θεσμού ενός κράτους της Δυτικής Ευρώπης με κράτη της ανατολικής κουλτούρας, των οποίων, για να είμαστε ρεαλιστές, η μετάβαση στον ενωσιακό θεσμό (και εν γένει στο δυτισμό) κάθε άλλο παρά κρίνεται επιτυχής…
Γιατί δεν είμαι πολύ σίγουρη, με έναν Σαλβίνι και έναν Μπερλουσκόνι ως εταίρους στην ιταλική συγκυβέρνηση, κατά πόσο η Μελόνι προτίθεται να εφαρμόσει την προεκλογική δέσμευσή της και να ευθυγραμμιστεί με τις ενωσιακές επιταγές.
* Ιστορικός-Διεθνολόγος, διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, επιστημονική συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Αμυνας (ΣΕΘΑ)
Ροή Ειδήσεων 
