Στις 13 Ιανουαρίου, μία ακόμη «ημέρα οργής» ανέδειξε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη χώρα και τους παράγοντες που αναγκάζουν όλο και περισσότερους να διακινδυνεύσουν ένα ταξίδι προς την Ευρώπη. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκτίναξη των τιμών των καυσίμων, οι εθνικές απεργίες παρέλυσαν προσωρινά τη χώρα, με την κυβέρνηση, όμως, να αδιαφορεί για τις απεργίες.

Η ΟΛΟΕΝΑ και χειρότερη οικονομική κατάσταση του Λιβάνου έχει αφήσει την κυβέρνηση να μην μπορεί να αντέξει οικονομικά τις αποστολές καυσίμων μεταξύ άλλων εισαγωγών, οι οποίες συνήθως τιμολογούνται σε δολάρια ΗΠΑ (η λιβανική λίρα ισοδυναμεί με λιγότερο από 30.000 ανά αμερικανικό δολάριο, ενώ το 2019 ήταν 1.500 λίρες ανά δολάριο). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την κίνηση της κεντρικής τράπεζας να άρει τις επιδοτήσεις καυσίμων τον Αύγουστο, έκανε τα καύσιμα στον Λίβανο ακόμα πιο ακριβά και ελάχιστα σε ποσότητα. Η πρόσφατη κρίση καυσίμων επιδείνωσε περαιτέρω τις συνθήκες διαβίωσης στον Λίβανο, όπου το 80% των ανθρώπων εκτιμάται ότι ζει πλέον σε συνθήκες φτώχειας. Εχει, επίσης, αυξήσει την εξάρτηση της χώρας από την υποστηριζόμενη από το Ιράν οργάνωση Χεζμπολάχ, η οποία έχει οργανώσει μεταφορές ιρανικών καυσίμων μέσω της Συρίας.

 ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ θα υπάρξουν και άλλες απεργίες και βίαιες αναταραχές, καθώς η κυβέρνηση (βρίσκεται σε συνομιλίες με το ΔΝΤ για ένα πακέτο διάσωσης) συνεχίζει να καθυστερεί τις βαθύτερες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την αναστροφή της καθοδικής πορείας. Η πολιτική παράλυση έχει καταστήσει την κυβέρνηση ανίκανη να εκτελέσει ακόμη και βασικές λειτουργίες, με το υπουργικό συμβούλιο του Λιβάνου να μην έχει συνεδριάσει από τον Οκτώβριο του 2021. Και εν όψει των εκλογών της άνοιξης, δεν έχουν εμφανιστεί νέα πολιτικά κόμματα ή ηγέτες που θα μπορούσαν να αντιστρέψουν το κλίμα. Με ελάχιστες πιθανότητες για οποιαδήποτε βραχυπρόθεσμη βελτίωση των οικονομικών ή των πολιτικών συνθηκών, ολοένα και περισσότεροι Λιβανέζοι της μεσαίας τάξης θα προσπαθήσουν να εγκαταλείψουν τη χώρα με προορισμό την Ευρώπη, την Αμερική και τα κράτη του Αραβικού Κόλπου μέσω μιας επίσημης μεταναστευτικής διαδικασίας. Ομως, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης συνεχίζουν να επιδεινώνονται, ένας αυξανόμενος αριθμός φτωχότερων και όλο και πιο απελπισμένων Λιβανέζων πολιτών (μαζί με τους Παλαιστίνιους και Σύρους πρόσφυγες που ζουν στη χώρα) θα προσπαθήσουν, επίσης, να διαφύγουν προς την Ευρώπη μέσω παράνομων θαλάσσιων οδών.

ΣΥΜΦΩΝΑ με κυβερνητικές εκτιμήσεις, 10.000-12.000 Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τον Λίβανο το 2020 σε σύγκριση με τους περίπου 6.000-8.000 που έφυγαν το 2019. Τα Ηνωμένα Εθνη σημείωσαν, επίσης, αύξηση των προσπαθειών διέλευσης των συνόρων από Λιβανέζους μετανάστες στην Κύπρο (το πλησιέστερο σημείο εισόδου στην Ε.Ε. από τον Λίβανο). Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, τουλάχιστον 1.570 άτομα από τον Λίβανο προσπάθησαν να φτάσουν στην Κύπρο μέσω θαλάσσης το 2021, σε σύγκριση με τα μόλις 270 άτομα που προσπάθησαν να το κάνουν το 2019.

Η ΑΠΕΙΛΗ μιας νέας μεταναστευτικής κρίσης θα μπορούσε να ωθήσει την Ευρώπη να παράσχει οικονομική βοήθεια στην κυβέρνηση του Λιβάνου, αν και αυτό θα επέτρεπε σε αυτούς που δημιούργησαν τις κρίσεις της χώρας να παραμείνουν στην εξουσία. Τα τελευταία χρόνια, η Ε.Ε. έχει γίνει λιγότερο δεκτική στην υποδοχή παράτυπων (ή χωρίς έγγραφα) μεταναστών, όπως καταδεικνύεται από την επιθετική αντίδραση του μπλοκ στην πρόσφατη μεταναστευτική κρίση στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας. Στο πλαίσιο αυτής της μετατόπισης, οι Βρυξέλλες έχουν επιδείξει μεγαλύτερη προθυμία να βοηθήσουν τις κυβερνήσεις των χωρών από τις οποίες οι μετανάστες είτε προέρχονται είτε διέρχονται από αυτές (όπως με την Τουρκία), ακόμη και αν επικρίνουν τις άλλες πολιτικές αυτών των κυβερνήσεων. Σε σύγκριση με άλλες χώρες, η βοήθεια της Ε.Ε. έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να βελτιώσει τους κινητήριους μοχλούς της μετανάστευσης στον Λίβανο, όπου οι άνθρωποι φεύγουν, κυρίως, από τις κακές οικονομικές συνθήκες σε αντίθεση με τον πόλεμο και τη βία. Οι στενοί δεσμοί της Γαλλίας με τον Μπερουίτ παρέχουν, επίσης, στις Βρυξέλλες μεγαλύτερη επιρροή επί της κυβέρνησης. Ομως, η μεγαλύτερη οικονομική στήριξη από την Ε.Ε. δεν θα αντιμετώπιζε τον πυρήνα των προβλημάτων του Λιβάνου, ο οποίος έχει τις ρίζες του στο πολιτικό σύστημα της χώρας – γεγονός που την καθιστά μάλλον ως προσωρινή ανακούφιση, παρά λύση, για τον αυξανόμενο αριθμό μεταναστών που έρχονται από τον Λίβανο.