Στο νέο ET Magazine στο EleftherosTypos.gr θυμόμαστε κινηματογραφικά τέρατα που μας μάγεψαν, τα φοβηθήκαμε, αλλά και τα αγαπήσαμε!

Κινγκ Κονγκ

85 χρόνια μετά. 85 χρόνια από την πρώτη στιγμή που ο τεράστιος γορίλλας άρχισε να βρυχάται. Το μεγάλο outbreak του έγινε το 1976. Τότε που η ωραία και μοιραία Τζέσικα Λανγκ μπήκε στην παλάμη του για πρώτη φορά. Αυτή ήταν η ταινία που απογείωσε τον μύθο του franchise.

Πέρασαν τρεις δεκαετίες για να έρθει ο Πίτερ Τζάκσον και να κάνει την καλύτερη ταινία μέχρι σήμερα. Ήταν το 2005 όταν η Ναόμι Γουότς, αυτό το υπέροχα αγγελικό πρόσωπο ακολούθησε τα χνάρια της Λανγκ. Τελευταία απόπειρα ήταν αυτή του 2017 με το Kong: Skull Island. Αναμφίβολα η φιγούρα του Κινγκ Κονγκ έχει ακόμα να προσφέρει πράγματα σε κινηματογραφικό επίπεδο.

https://www.youtube.com/watch?v=P33u7en-qVU

Γκοτζίλα

Μπορεί η πρώτη σύσταση του Γκοτζίλα να ήταν το 1954, αλλά η στιγμή που αγαπήθηκε από το κοινό ήταν το 1962 στο crossover με τον Κινγκ Κονγκ. Εκεί όπου αναμετρήθηκαν δύο ιερά τέρατα του σινεμά. Ειδικά σε μια εποχή που δεν υπήρχε CGI και η ευρηματικότητα των σκηνοθετών έπιανε το απόγειο της. Συνολικά πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει κοντά στις 30 ταινίες με τον Γκοτζίλα, με πιο πρόσφατη αυτή του 2014. Σε εντελώς άλλη εποχή, με την τεχνολογία να κάνει ακόμα πιο θηριώδες το τέρας και να το οδηγεί σε μια άλλη λογική.

Το Αμφίβιο στο Shape of Water

Το new entry. Μια ταινία που σάρωσε σε μια από τις πιο αμφίρροπες βραδιές Όσκαρ, μας προσφέρει τον Αμφίβιο άντρα. Αυτόν που μας μαθαίνει ότι δεν είναι απαραίτητο το διαφορετικό να έχει επιθετικές διαθέσεις. Παίζει και μάλιστα έντονα να είναι φιλικό, να έχει συναισθήματα, να αναζητά τα ίδια πράγματα. Και για να το καταλάβουμε πρέπει να μπούμε στη θέση του. Αυτό έκανε η κωφάλαλη Ελίζα Εσπόζιτο.

https://www.youtube.com/watch?v=yX37yEYDl18

The Thing-Sloth

Το Goonies είναι θρησκεία, είναι το Ιερό Δισκοπότηρο του science fiction με τέρατα. Είναι πηγή έμπνευσης του Stranger Things. Ο Sloth ή αλλιώς το Thing είχε μεν μια αρκετά τρομακτική μούρη για να την βλέπει ένα 12χρονο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου εντυπώθηκε στο μυαλό ως μια τρομερή φιγούρα. Μια δυσανάλογη πατάτα. Αυτό είναι ο Sloth.

Γκόλουμ

Στην χομπιτοζωή του λεγόταν Σμήγκολ. Όμως το δαχτυλίδι ρούφηξε για πάντα την ψυχή του εκείνη την ημέρα που σκότωσε τον φίλο του στη λίμνη. Πάλεψε πολύ με την κακή πλευρά του εαυτού του. Μπόρεσε να την φιμώσει για λίγο στη δεύτερη ταινία, αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Ο Γκάνταλφ είχε πει στα υπόγεια του Κάζαντ Ντουμπ ότι «ο Γκόλουμ έχει ακόμα κάποιο ρόλο να παίξει. Για καλό ή κακό θα φανεί στο τέλος». Και εν τέλει ήταν για καλό. Πήρε πάνω του το κρίμα και αυτό που κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε. Έπεσε με το δαχτυλίδι μέσα στη φωτιά και πέθανε.

Φρανκενστάιν

Τότε που το σινεμά ήταν αποκλειστικά βωβό. Τότε που το ασπρόμαυρο ήταν σαν θαύμα. Τότε αναδύθηκε ο Βίκτορ Φρανκενστάιν. Μια από τις πρώτες horror ταινίες που στην πράξη δεν είναι horror, αλλά ψυχολογική εμβάθυνση μέσα από την αλληγορία του τέρατος.

Ο Χάρι ο Μεγαλοπόδαρος

Η μοναδική κωμωδία που μας χάρισε ένα τέρας. Κατ΄ευφημισμόν βέβαια, μιας και ο Μεγαλοπόδαρος που επισκέφτηκε τους Χέντερσονς στην ταινία Harry and the Hendersons, ήταν καλοκάγαθο. Ήθελε απλώς να αράξει στον καναπέ, να φάει, να πιει μια μπύρα και να κάνει φιλίες. Εντάξει, είχε και μερικές τρίχες παραπάνω.

E.T.

Ένας εξωγήινος διαφορετικός από τους άλλους. Ένας εξωγήινος με παιδική ψυχή. Που δεν αντίκρυζε κακό στους άλλους. Τους πλησίαζε με τόση ομορφιά ψυχής. Γι΄αυτό και στον αποχωρισμό στο τέλος ο Έλιοτ του ζητάει να μείνει. Γιατί ένα παιδί βλέπει μόνο την αλήθεια. Ο E.T. είναι ο φανταστικός φίλος που όλοι μας ντρεπόμασταν να αποκαλύψουμε στους άλλους.

Γκρέμλινς

Παρά το ότι βγήκαν δεύτερη και τρίτη ταινία, η πρώτη του 1984 είναι αυτή που έκανε όλη τη δουλειά. Εκεί τα Γκρέμλινς είχαν την εικόνα που καρφιτσώθηκε διά παντός μέσα μας. Ήταν στο σημείο που δεν είχαν βγει τα πιο άγρια τους ένστικτα, έκαναν τις σκανταλιές τους και κανείς δεν πάθαινε κακό. Τουλάχιστον όχι πολύ κακό. Εκεί έγινε το bonding.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]