Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν στη Χώρα των Βάσκων και εκεί έκανε πέρυσι παγκόσμια πρεμιέρα, ενώ στη συνέχεια προβλήθηκε στις αίθουσες της Ισπανίας. Πέρα από την πανδημία που εν τω μεταξύ έβαλε στον πάγο τις κινηματογραφικές πρεμιέρες, η ταινία του Γούντι Αλεν δεν είχε τη συνηθισμένη της πορεία στις αίθουσες και για άλλο λόγο ασφαλώς.

Η αναζωπύρωση, εν μέσω #MeToo, της κατηγορίας σεξουαλικής κακοποίησης της υιοθετημένης του κόρης Ντίλαν, όταν εκείνη ήταν 7 ετών, στάθηκε ως αφορμή για να ακυρωθεί το συμβόλαιο που ο Αλεν είχε υπογράψει με την Amazon για τέσσερις ταινίες και ο ίδιος ο σκηνοθέτης να γίνει… κόκκινο πανί στις ΗΠΑ.

Οι ηθοποιοί που συνεργάστηκαν μαζί του στο «Mία βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη» χάρισαν τις αμοιβές τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς και δύσκολα ακουγόταν καλή κουβέντα για εκείνον από τους πρώην συνεργάτες του. «Μπορείς να τους δώσεις τα στοιχεία της υπόθεσης ξανά και ξανά. Ομως, αυτά δεν μετράνε. Για κάποιο λόγο, συναισθηματικό ίσως, είναι σημαντικό για εκείνους να πιστέψουν την ιστορία της Μία Φάροου», λέει ο Αμερικανός σκηνοθέτης για τους ηθοποιούς που δήλωσαν μετανιωμένοι που δούλεψαν μαζί του. «Ο,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν πω, θα είναι σαν να αμύνομαι, οπότε θεωρώ ότι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να επιστρέψω στη δουλειά», συμπληρώνει.

Η υπόθεση

Και αυτό έκανε. Στο «Φεστιβάλ του Ρίφκιν» ο Γούντι Αλεν μάς εισάγει εκ νέου στον δικό του κόσμο, όπου ένας νευρωτικός συγγραφέας (Γουάλας Σον) ακολουθεί τη σύζυγό του (Τζίνα Γκέρσον) στο Σαν Σεμπαστιάν, η οποία κάνει δημόσιες σχέσεις για έναν νεαρό Γάλλο σκηνοθέτη, που τον ενσαρκώνει ο Λουί Γκαρέλ. Οταν οι δυο τους θα φλερτάρουν, όχι και τόσο διακριτικά, ο συγγραφέας θα αποταθεί σε μια καρδιολόγο (Ελενα Ανάγια), την οποία θα ερωτευθεί βεβαίως, όπως συχνά γίνεται στις ταινίες του Γούντι Αλεν. Δεν λείπουν, φυσικά, από την ταινία σχόλια περί τέχνης, περί της κινηματογραφικής βιομηχανίας, του έρωτα και του θανάτου, με το χαρακτηριστικό χιούμορ της πένας του Γούντι Αλεν.

Ο ίδιος προσπαθεί κάθε φορά να διατηρεί την ψυχραιμία του στις επιθέσεις που δέχεται. Δηλώνει ότι δεν είναι οργισμένος και παραθέτει τα ονόματα τόσων γυναικών που έπαιξαν όλα αυτά τα χρόνια στις ταινίες του και ποτέ δεν ακούστηκε το παραμικρό για τη συμπεριφορά του. «Δεν είμαι οργισμένος», λέει. «Αλλά λυπάμαι πολύ, γιατί όλη αυτή η ιστορία μού στέρησε τα παιδιά μου. Δεν τα έχω δει να μεγαλώνουν. Νιώθω οργή μόνο για την Ντίλαν και τον Ρόναν και αυτό που τους έχουν κάνει. Να πιστέψουν δηλαδή ότι εγώ παρενόχλησα με οποιονδήποτε τρόπο την Ντίλαν. Εχω να μιλήσω 25 χρόνια στα παιδιά μου και μεγάλωσαν πιστεύοντας τα χειρότερα για μένα. Γι’ αυτό, ναι, είμαι οργισμένος», προσθέτει.

Ο ίδιος λέει ότι κάποτε πίστευε ότι ο κόσμος θα συνειδητοποιούσε ότι άδικα κατηγορήθηκε. Αλλά πλέον είναι πεπεισμένος ότι κάποιοι, ίσως οι περισσότεροι, θα συνεχίσουν να μην τον πιστεύουν. Ολη αυτή η ιστορία θα επανέρχεται κάθε φορά που τα φώτα της επικαιρότητας θα πέφτουν πάνω του. «Ετσι είναι τα πράγματα και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παραμένω ψύχραιμος και να ελπίζω ότι κάποτε ο κόσμος θα καταλάβει τι έγινε. Αλλά, αν δεν συμβεί αυτό, τι να κάνουμε; Υπάρχουν τόσο πολλές αδικίες στον κόσμο σήμερα, πολύ χειρότερες από αυτήν εδώ. Θα ζήσω με αυτήν», καταλήγει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής