Γράφει ο Άρης Σώζος

Όσο και αν ήθελα να διαβάσω το πολλά υποσχόμενο βιβλίο (το οποίο τελικά έγινε ένα ακόμη best seller), έκανα υπομονή και ξεκίνησα από την αρχή. Από το πρώτο βιβλίο που άκουγε στο όνομα Νυχτερίδα και σου γνώριζε τον επιθεωρητή Χόλε και τις περιπέτειες του. Και η άποψη μου είναι πως παραμένει ένα κορυφαίο  βιβλίο.

Ο Μάικλ Φασμπέντερ ωστόσο, για τη νέα ταινία που ξεκίνησε να προβάλλεται από την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες, πήδηξε κατευθείαν στο 7^ο βιβλίο της σειράς. Υποδύεται τον αστυνομικό επιθεωρητή Χάρι Χόλε, ο οποίος αν και με προβλήματα αλκοολισμού, λύνει τις πιο σκοτεινές υποθέσεις με ανορθόδοξες μεθόδους, που θα έκαναν τον Σέρλοκ Χολμς να ζηλεύει και τον Γουίλ Γκράχαμ από την τηλεοπτική σειρά Χάνιμπαλ να αισθάνεται λίγος. Ο «Χιονάνθρωπος» ωστόσο είναι από αυτές τις ταινίες που αναγκάζονται, εκτός από το στόρι, να σου πετάξουν και αρκετά χαρακτηριστικά του ήρωα μαζεμένα, ώστε να καταλάβεις τι σόι χαρακτήρας είναι ο πρωταγωνιστής. Το είδαμε και σχετικά πρόσφατα στο «Μονοπάτι του Θανάτου» με τον Λίαμ Νίσον, που προσπάθησε να συστήσει όσο καλύτερα μπορούσε τον πρώην ντετέκτιβ Ματ Σκάντερ.

Η υπόθεση του Χιονανθρώπου είναι από αυτές τις κλασσικές των νόρντικ μυθιστορημάτων – των αστυνομικών διηγημάτων δηλαδή που εξελίσσονται στις Σκανδιναβικές χώρες. Ξεχωρίζει για το σκοτεινό τοπίο, την ιδιαίτερη βία και την ακόμη πιο ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των εγκληματιών. Στην ταινία ο Φασμπέντερ προσπαθεί να λύσει το μυστήριο πίσω από μία σειρά εξαφανίσεων γυναικείων θυμάτων, με αφορμή την εύρεση από ένα κασκόλ γύρω από έναν χιονάνθρωπο. Και στην προκειμένη περίπτωση, ο χιονάνθρωπος δεν έχει καθόλου την παιδική και ανέμελη εμφάνιση.

Σε κάθε περίπτωση είναι μία από τις μεγαλύτερες αστυνομικές περιπέτειες που έρχεται στη μεγάλη οθόνη. Και αν οι εισπράξεις αποδειχτούν ικανοποιητικές, μάλλον θα υπάρξει και συνέχεια.

Καλή διασκέδαση.