Η μεγάλη ανατριχίλα
ΕΝΑΣ κόμπος στο λαιμό, μια αναγούλα στο στομάχι, μια άρνηση της σκέψης. Τόσες μέρες που η «υπόθεση Πισπιρίγκου» βρισκόταν στο προσκήνιο, όλα αυτά δεν με άφηναν να γράψω έστω μια λέξη. Δεν είναι μόνο ότι δεν το χωράει ο νους. Είναι η άρνηση της αποδοχής ότι η Μήδεια ωχριά μπροστά στην «Πάτρα». Κι όμως, η βρεφοκτονία όπως φαίνεται «έχει δεθεί». Η φρίκη σουλατσάρει μεταξύ μας. Δίπλα μας. Γύρω μας. Η σιωπή καθίσταται συνενοχή. Κι όπως είπε η καθηγήτρια Ψυχολογίας Φ. Τσαλίκογλου, «η άσκηση ουδετερότητας αυτή τη στιγμή θα ήταν μια άσκηση στην αποδοχή του θανάτου ως μορφή ζωής». Δεν μπορώ να την κάνω αυτή την «άσκηση». Δεν αντέχεται. Πάμε λοιπόν..