Ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί είδε το τυράκι χωρίς να δει τη φάκα είτε γιατί, καταλαβαίνοντας απολύτως, φοβήθηκε, αρκέστηκε σε μια επιφανειακή και επιπόλαιη ανάγνωση του νέου δεδομένου που μπήκε ερήμην του στο τραπέζι. Με μια ολιγόλογη ανακοίνωση του κ. Ηλιόπουλου, απέδωσε τη «μετατόπιση» του Κ. Μητσοτάκη από το «αυτοδυναμία ή χάος» στο «δεν είναι στόχος επί τούτου η αυτοδυναμία» και «ο λαός θα επιλέξει αν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα ή δύο κόμματα» στην «κατάρρευση» της κυβέρνησης…

Η αμηχανία, ο φόβος και η κουτοπονηριά του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανείς. Οπως εμφανής είναι η «κίνηση ματ» που κάνει ο πρωθυπουργός. Ο Κ. Μητσοτάκης επανέλαβε ότι η αυτοδυναμία είναι η απόλυτη προτεραιότητά του. Και είναι, γιατί όπως πιστεύει αυτή είναι η καλύτερη λύση για το μείζον πρόβλημα της χώρας, που είναι η σταθερότητα. Η οποία -και λόγω παγκόσμιων συνθηκών- δεν έχει ημερομηνία λήξεως ως αναγκαιότητα. Και τι είπε; Αν ο λαός δεν επιλέξει την αυτοδυναμία, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί από δύο κόμματα και να έχει σταθερότητα. Τι πιο δημοκρατικό και κυρίως ορθολογικό; Τίποτα.

ΑΛΛΑ εδώ ακριβώς είναι και η τεράστια «παγίδα» στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε σπασμωδικά. Ενστικτωδώς ή με επίγνωση, μένει να αποδειχθεί. Σε ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απολύτως καμία πιθανότητα συμμετοχής. Η μόνη κυβέρνηση που μπορεί να σχηματιστεί είναι μια κυβέρνηση του πρώτου και του τρίτου κόμματος, δηλαδή της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛ. Το ΚΙΝ.ΑΛ., το οποίο ουσιαστικά δέχεται την πίεση από τη νέα κίνηση του Κ. Μητσοτάκη, κατάλαβε και σιώπησε. Δεν αντέδρασε επιπόλαια και με λογική «πολιτικού τρολ». Γιατί το θέμα που έθεσε ο πρωθυπουργός εξ αντικειμένου μειώνει τη χαλαρότητα της ψήφου της απλής αναλογικής και θέτει τον κάθε πολίτη και το κάθε κόμμα ενώπιον των ευθυνών του. Το πρώτο κόμμα που καλείται να αντιμετωπίσει το πρώτο σοβαρό ενδεχόμενο κυβέρνησης συνεργασίας είναι το ΚΙΝ.ΑΛ. Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον αφορά, γιατί ως δεύτερο κόμμα δεν έχει ουσιαστικό λόγο, παρά πολιτικές αστειότητες περί «κυβέρνησης μειοψηφίας», την ώρα που ο κόσμος χάνεται. Το ΚΙΝ.ΑΛ., όμως, οφείλει και αναγκαστικά θα πάρει και θέση και τις ευθύνες που του αναλογούν. Αλλωστε, είναι ένα κόμμα το οποίο ποτέ δεν απέφυγε να πάρει τις ευθύνες του σε κρίσιμες περιόδους της χώρας. Εφόσον δεχθεί, π.χ., πρόταση συνεργασίας από τη Ν.Δ., που θα βγάζει κυβέρνηση, θα την απορρίψει όπως και να έχει ή θα συζητήσει τους όρους και το πολιτικό πλαίσιο της συνεργασίας; Αν την απορρίψει, κινδυνεύει να χάσει εκείνο το σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του το οποίο θέλει πολιτική σταθερότητα και παραμένει στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Αν πει κατ’ αρχήν ναι, γίνεται ξανά ρυθμιστικός παράγων στο πολιτικό παίγνιο και υπερπηδά σε πολιτική αξία τον ΣΥΡΙΖΑ. Κινδυνεύει ίσως με απώλειες από «αντιδεξιούς» ψηφοφόρους του, αλλά εμπεδώνει το ρόλο του στο χώρο του Κέντρου.

Ο μόνος που είναι ο σίγουρος χαμένος, αν η Ν.Δ. δεν πετύχει την αυτοδυναμία -κάτι που ενδόμυχα αρκετοί εύχονται μέσα τους χωρίς να το λένε- είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος: Θα μείνει εκτός κυβέρνησης. Θα έχει καταγράψει μια σημαντική φθορά σε σχέση με την εκλογική επίδοση του 2019. Ο Α. Τσίπρας θα έχει υποστεί τέταρτη σερί ήττα. Και το σημαντικότερο: Αναγκαστικά θα επιτεθεί στο ΚΙΝ.ΑΛ. στην προσπάθειά του να σταματήσει την αιμορραγία του προς τη Χ. Τρικούπη και να δυσκολέψει την ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΚΙΝ.ΑΛ. Το ΚΙΝ.ΑΛ., αμυνόμενο, ασφαλώς και δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Θα αντιδράσει στις γνωστού τύπου επιθέσεις στις οποίες καταφεύγει ο πληγωμένος ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει αυτόματα παύση οποιασδήποτε συζήτησης περί κυβέρνησης των «προοδευτικών δυνάμεων», αλλά και εξώθηση του ΚΙΝ.ΑΛ. να συμμετάσχει στην πολιτική απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ και στην αναζωογόνηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου.

ΟΣΟΙ βλέπουν ηττοπάθεια στη νέα κίνηση του Κ. Μητσοτάκη είτε εθελοτυφλούν είτε στρατεύονται στην κομματική μυωπία. Και σε κάθε περίπτωση βρίσκονται «αλλού» ή αντιμετωπίζουν την πολιτική με όρους 15μελούς μαθητικού συμβουλίου.

«ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΑΟ»…

Εως χθες ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγελλε αδιακρίτως τις δημοσκοπήσεις ως «στημένες» και «πετσοταϊσμένες», ότι παραποιούν σκόπιμα την πραγματικότητα. Ο λόγος ήταν απλός και σύμφωνος με τη λογική, «δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας; Κακό για την πραγματικότητα». Οι δημοσκοπήσεις δεν βοηθούσαν το αφήγημά του περί πλαστής διαφοράς και το καλύτερο όλων, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Χθες, όμως, έγινε το θαύμα! Ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε «γλέντι αλά Σύνταγμα» για τη δημοσκόπηση της MRB. Η οποία δείχνει φθορά της κυβέρνησης. Η ίδια μέτρηση, όμως, δείχνει και κάτι άλλο που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει: Στην πρόθεση ψήφου η Ν.Δ. προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ με 9% (34,9%-25,9%). Αποκρύπτει, δηλαδή, ότι παρά τη φθορά της κυβέρνησης που βρίσκεται στη δίνη του πολέμου και της ακρίβειας, ο ίδιος πλέει ανέμελα στα νερά της πολιτικής απαξίωσης. Ακόμα και σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες δεν επωφελείται σχεδόν καθόλου από τη φθορά της κυβέρνησης. Δεν είναι εύκολο αυτό που έχει καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το δείχνουν πεισματικά όλες οι δημοσκοπήσεις. Ομως, το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι η Κουμουνδούρου στην προσπάθειά της να εμφανίσει την κυβέρνηση περίπου σαν να έχει καταρρεύσει -ίσως και να έχει… πέσει, αλλά δεν το ξέρει- συγκρίνει τη μέτρηση της MRB με προηγούμενες μετρήσεις που τις είχε… καταγγείλει ως αναξιόπιστες! Πρόκειται για τον ορισμό του παραλογισμού και της πολιτικής αγυρτείας. Ας πρόσεχε λοιπόν η πραγματικότητα, όταν έχει να κάνει με τους «μάγους της διαστρέβλωσης». Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να την τιμωρήσει και να την «αλλάξει». Οπως μπορεί, στην ίδια παράλογη «λογική» που αποτύπωσε θαυμάσια ο Μπρεχτ -«δεν συμφωνεί μαζί μας ο λαός; Θα αλλάξουμε λαό»- να αλλάξει και λαό.

Συναυλία για δύο κόσμους

«Η πλατεία ήταν γεμάτη» όχι μόνο «με το νόημα που είχε κάτι από τις φωτιές», όπως θα έλεγε και ο Δ. Σαββόπουλος. Ηταν γεμάτη με νότες σημαντικών καλλιτεχνών, αλλά και με κόσμο που πήγε στη «Συναυλία Ειρήνης» για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Της συναυλίας που ξεκίνησε με το εντελώς «ουδέτερο» σύνθημα «Ειρήνη είναι η απάντηση όποια και να είναι η ερώτηση». Και κατέληξε κάτω από τη γενική κατακραυγή στο σύνθημα «Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία – Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες». Σαφώς καλύτερη η κατάληξη, αφού διευκρίνιζε τουλάχιστον ότι η διαμαρτυρία δεν αφορούσε το Βιετνάμ ή το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Πολλοί απ’ αυτούς που ήταν εκεί ήταν απλοί πολίτες, οι οποίοι, έστω κι έτσι, ήθελαν να καταδικάσουν την εισβολή της Ρωσίας και να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στο λαό της Ουκρανίας. Κι ήταν μαζί με σχεδόν σύσσωμη την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Α. Τσίπρα και κάποιους που φώναζαν το «επίκαιρο» σύνθημα «Αυτοί σκότωσαν Λαμπράκη, Μπελογιάννη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»… Εκεί ήταν και σπουδαίοι καλλιτέχνες. Μαζί με κάποιους κωμικούς, όπως κάποιος Ζαραλίκος. Ο οποίος έκλεισε τη συναυλία μιλώντας και κάνοντας χιουμοράκι με ένα μίξερ στο οποίο υπήρχαν από «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» μέχρι Λαμπράκης, Γκοτζαμάνης και Σάσα Σταμάτη και ως σαντιγί χλευασμός για όσους ενοχλήθηκαν με τον αρχικό ισαποστακισμό της συναυλίας και αποδοκιμασία του γιου του πρωθυπουργού. Ηταν μια ωραία συναυλία την οποία παρακολούθησαν δύο κόσμοι. Αυτοί που ήθελαν να καταδικάσουν τον Πούτιν. Κι αυτοί που ήθελαν να κάνουν τη συναυλία αντικυβερνητικό συλλαλητήριο και να καταδικάσουν το ΝΑΤΟ.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου