Τα τελευταία 24ωρα το κλίμα άλλαξε όταν κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να διαπομπεύσουν τον ίδιο και τη σύζυγό του επειδή αποφάσισαν να δώσουν –για προσωρινή φύλαξη- τα τρία τους σκυλιά στο καταφύγιο του Δήμου Αθηναίων. Φυσικά, ήταν πολύ περισσότεροι εκείνοι που τους υπερασπίστηκαν, όμως το ερώτημα που παραμένει και από αυτή την υπόθεση είναι ένα: Πόση υπερβολή και τοξικότητα μπορεί να χυθεί στα σόσιαλ μίντια με ή χωρίς αφορμή;

Αήθεις χαρακτηρισμοί, υπερβολές, δολοφονία χαρακτήρων, απειλές, σεξιστικά σχόλια είναι μερικά μόνο από αυτά που συνθέτουν το καθημερινό «μενού» της διαδικτυακής ανθρωποφαγίας. Υπό το μανδύα πάντα μιας κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας που προσπαθεί να επιβληθεί με το ζόρι, χωρίς να αφήνει περιθώρια για άλλη άποψη ή άλλη εκδοχή. Τα δικαιώματα των ζώων, όπως και τα δικαιώματα των ανθρώπων, υπάρχουν και κανείς δεν τα αμφισβητεί, όμως ακόμα και για εγκλήματα το νομικό αξιακό μας σύστημα προβλέπει πρώτα την έρευνα και μετά, αν αποδειχθεί, την τιμωρία. Στον κόσμο του Ιντερνετ όμως αυτά θεωρούνται λεπτομέρειες…

Δεν θα σταθούμε στα προφανή στοιχεία της συγκεκριμένης περίπτωσης, που ούτε κακοποίηση υπάρχει, ούτε καμία παρατυπία ή παρανομία. Αλίμονο αν δεν έχει δικαίωμα μια οικογένεια να αποφασίζει αν μπορεί ή δεν μπορεί, αν θέλει ή δεν θέλει, για τους δικούς της λόγους, να κρατήσει τα ζώα που έχει. Ομως το θέμα δεν είναι το μη θέμα Ξαρχάκου. Είναι η ακατανίκητη ανάγκη κάποιων χρηστών να διοργανώνουν ψηφιακές σταυροφορίες, να αστυνομεύουν, να δικάζουν και να καταδικάζουν ερήμην των «κατηγορουμένων».

Παρόλο που πολλές φορές μια διαδικτυακή διαμαρτυρία λειτουργεί θετικά για κακώς κείμενα της δημόσιας ζωής και βοηθά στην ευαισθητοποίηση μεγάλου αριθμού πολιτών σε άμεσο χρόνο, εντούτοις παραμένει μια διαδικασία που ισορροπεί ανάμεσα στην κοινωνικότητα και την αντικοινωνικότητα. Ανάμεσα στην υγιή αντίδραση και την εμμονική στοχοποίηση. Πολλές φορές δε, ένα «παράπτωμα» της διπλανής πόρτας γιγαντώνεται σε κακούργημα με συνοπτικές διαδικασίες.