ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ ότι προβλέπεται μακρά η διάρκεια των ψυχολογικών, κυρίως, επιπτώσεων και η δυσπραγία προσαρμοστικότητας και επιστροφής στην κανονικότητα. Ουσιαστικά, θα βιώνουμε, για μεγάλο διάστημα, μια μετά τον covid κανονικότητα, η οποία παρουσιάζει στοιχεία μη προβλέψιμα και με ανατροπές σε πράγματα που θεωρούσαμε ως κατακτήσεις.

ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ενδεικτικό είναι και η επιστροφή της πατριαρχικής αντίληψης στη σχέση μας με το άλλο φύλο. Από τον προηγούμενο αιώνα, η αποδοχή της ισότητας των δυο φύλων έτεινε να εμπεδωθεί στη δημόσια σφαίρα, καθώς επιβλήθηκε από το προοδευτικό θεσμικό πλαίσιο. Ισχύει για τις εργασιακές σχέσεις αλλά ισχύει και στις προσωπικές, εντός και εκτός γάμου, σχέσεις; Θεωρούσαμε ότι είχαν γίνει άλματα και όχι απλώς μεγάλα βήματα στην παραδοχή ότι ο καθένας μας ορίζει τον εαυτό του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών του. Κανείς δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να επιβάλλει τη βούλησή του σε άλλον, μεταχειριζόμενος οποιοδήποτε μέσο καταναγκασμού ή αυτοδικίας.

ΑΥΤΗ Η ΣΥΡΡΟΗ γυναικοκτονιών που προέκυψε, στη διάρκεια αλλά και στη συνέχεια του εγκλεισμού, προβληματίζει τους ειδικούς, καθώς διαπιστώνεται ότι αντί να προοδεύουμε στην απόλυτη παραδοχή της ελεύθερης βούλησης του άλλου, διολισθαίνουμε σε μια κατάσταση επώδυνης ανατροπής.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ στον Τύπο -της δεκαετίας του ‘50 και ‘60- γυναικοκτονιών για λόγους τιμής, ανικανοποίητου έρωτα, φθόνου, θιγμένου ανδρισμού είναι συνήθεις. Λαϊκές εφημερίδες, της εποχής, παρουσιάζουν μια ειδίκευση αλλά και εμμονή στην παρουσίαση εγκλημάτων πάθους. Με πρωτοσέλιδα και πολυσέλιδα ρεπορτάζ κρατούσαν το θέμα στην επικαιρότητα, αποτελώντας λόγο υψηλής αναγνωσιμότητας, ανάλογης με εκείνης των Βίπερ Νόρα.

ΩΣΤΟΣΟ, αυτά τα εγκλήματα που μας πάνε σχεδόν εβδομήντα χρόνια πίσω, κάποιες φορές, απολάμβαναν ενός είδους κοινωνική ανοχή, υπηρετώντας το αμφισβητούμενο ηθικά -απορριπτέο νομικά- περί δικαίου αίσθημα. Σήμερα μας φαίνονται αποτρόπαια και είναι κοινή απαίτηση η δικαστική κάθαρσή τους.

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ στη μακρά συζήτηση, αν αυτές οι κακουργηματικές πράξεις πρέπει να αποκαλούνται γυναικοκτονίες. Θα προτιμούσα πέρα από τη χρήση του όρου, ο οποίος όμως είναι η απόλυτη απόδοση του συγκεκριμένου εγκλήματος που έχει στόχο ένα άτομο επειδή είναι γυναίκα, να άνοιγε η συζήτηση για τρεις παράγοντες sine qua non: Ο πρώτος για την υποδειγματική εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο δεύτερος για την παραδειγματική τιμωρία του γυναικοκτόνου και ο τρίτος για τα άμεσα αντανακλαστικά που πρέπει να επιδεικνύει η Αστυνομία, η οποία περιμένει να εκτελεστεί το έγκλημα… για να επιληφθεί.

ΑΛΛΑ ΠΟΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ καταφεύγει στην Αστυνομία εναντίον του συζύγου ή του συντρόφου της, αν δεν ψυχανεμίζεται ότι κινδυνεύει η ζωή της; Η τήρηση των τύπων είναι πολλές φορές αναγκαία αλλά όχι εις βάρος του υπέρτατου αγαθού της ζωής…