«Το Τατόι αποτελεί κτήμα του ελληνικού λαού, που πλήρωσε γι’ αυτόν τον λόγο αδρά αποζημίωση στην τέως βασιλική οικογένεια, η οποία -ως γνωστόν- είχε προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της Ελλάδας». Πώς γίνεται κάποιος να έχει πληρωθεί αδρά αλλά να προσφεύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για να ακυρώσει τη συμφωνία, ακόμα και στην Κουμουνδούρου θα έχουν πρόβλημα να το εξηγήσουν. Το εξοργιστικό με το Τατόι είναι το πώς 20 χρόνια μετά την απόκτησή του από το Δημόσιο παρέμεινε ανεκμετάλλευτο.

Από το Τατόι μέχρι το Φαληρικό Μέτωπο και το Πυριτιδοποιείο, το Δημόσιο είναι ιδιοκτήτης εκτάσεων και ακινήτων που έχουν κόστος φύλαξης, ρημάζουν και περνάν από τη μία κυβέρνηση στην άλλη σαν τα κεντητά μέσα στις κασέλες που οι μάνες έδιναν στον γάμο στις κόρες. Μέχρι να τα φάει ο σκόρος. Το μόνο που συμβαίνει είναι κάποιος καινούργιος πρωθυπουργός να ασχοληθεί περιστασιακά μαζί τους. Οπως είχε κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου όταν είχε φέρει τον Ισπανό αρχιτέκτονα Ζοζέ Ασεμπίγιο για να επιθεωρήσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Φαλήρου το 2009. Και φυσικά να μη γίνει τίποτα.

Για την αξιοποίηση των δημοσίων κτιρίων το κράτος πρέπει επίσης να ξεφύγει από την ομηρία που διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες έχουν επιβάλει. Στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης υπήρχε ένας υπό κατάληψη χώρος που ονομαζόταν «Στέκι στο Βιολογικό». Η σύγκλητος του πανεπιστημίου αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον χώρο για βιβλιοθήκη. Χρειάστηκε η προστασία της αστυνομίας για να ξεκινήσουν οι εργασίες. Μια αστυνομία που όχι μόνο έπρεπε να επιτηρεί τις εργασίες για να αποφευχθεί επέμβαση των αντιεξουσιαστών αλλά και να απολογείται σε καθηγητές του ΑΠΘ που για να πουλήσουν προστασία στους καταληψίες πήγαν για να ζητήσουν τον λόγο από τους αστυνομικούς επειδή «η παρουσία τους ντροπιάζει το ίδρυμα». Οχι οι κουκουλοφόροι που επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους αλλά οι δυνάμεις της τάξης της συντεταγμένης πολιτείας που νόμιμα εκλήθησαν από την πρυτανεία.

Το παράδειγμα με τις καταλήψεις σε δημόσιους χώρους δεν είναι φυσικά αποκλειστικότητα του ΑΠΘ. Θυμάμαι, όταν είχα ρωτήσει γιατί δεν προχωράει η ανάπλαση του Πάρκου Τρίτση, η απάντηση να είναι ότι μπορεί να ενοχληθεί μια αντιεξουσιαστική ομάδα που έχει αποφασίσει ότι θα στεγάζεται στο Πάρκο. Η αξιοποίηση μπορεί να γίνει φτάνει να υπάρχει η διάθεση να αναληφθεί το πολιτικό κόστος.

Ρωσική διείσδυση στην Ευρώπη

Οι καταλήψεις δεν είναι αντιεξουσιαστικό προνόμιο. Την περασμένη εβδομάδα ο αρχιμανδρίτης της Μονής Εσφιγμένου Βαρθολομαίος κατήγγειλε ότι στο παρελθόν ομάδα Ρώσων υπερεθνικιστών με σημαία της ρωσικής αυτοκρατορίας μπήκε στο κατειλημμένο κεντρικό κτίριο της Μονής.

Λεπτομέρειες δεν υπήρξαν αλλά η συντονισμένη βοήθεια της Ρωσίας σε κινήματα και κόμματα στην Ευρώπη έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Τα περισσότερα αντισυστημικά, στη λογική ότι ενώ οι δυτικές δημοκρατίες δεν μπορούν να απαγορεύσουν την ύπαρξή τους αυτά ροκανίζουν τα θεμέλια του συστήματος. Τα πλέον ασφαλή είναι εκείνα που η ορθόδοξη πίστη μπορεί να δώσει άμεση στήριξη στη ρωσική πολιτική. Χωρίς όμως να υποτιμούνται οι ανασφάλειες που δημιούργησε η έξαρση στο μεταναστευτικό. Κάτι που η Ρωσία μπόρεσε να προβλέψει βοηθώντας τη «Λέγκα του Βορρά» στην Ιταλία αλλά και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία.

Σε κάποιες περιπτώσεις η Ρωσία μοιάζει να βοηθούσε δύο συγκρουόμενες πλευρές, ας πούμε τη μία υπέρ των ελεύθερων συνόρων και την άλλη υπέρ της αυστηροποίησης του ελέγχου στοχεύοντας στο χάος που θα δημιουργείτο. Η ρωσική διείσδυση στην ευρωπαϊκή και όχι μόνο πολιτική αναλύεται διεξοδικά στο Putin’s People, το βιβλίο της ανταποκρίτριας Catherine Belton των Financial Times στη Μόσχα το 2007-2013 που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.

Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι άμεση…

Ενα χιλιοειπωμένο κλισέ είναι ότι η δημοκρατία δεν έχει να φοβάται τίποτα. Χωρίς να προστίθεται ένα βασικό στοιχείο. Η δημοκρατία δεν έχει να φοβάται τίποτα όταν οι δημοκρατικά ψηφισμένοι νόμοι εφαρμόζονται ανελλιπώς. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεως όπως η σημερινή.

Οπως τα κάστρα πέφτουν από μέσα η δημοκρατία καταρρέει όταν οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά ή μετά από τόσο χρονικό διάστημα μετά την πράξη ώστε η επιβολή τους να μην έχει νόημα. Με το δεύτερο να αφορά ιδιαιτέρως την Ελλάδα που πρόσφατα απολύθηκε γυναίκα εισαγγελέας της Κέρκυρας επειδή καθυστερούσε 3.020 δικογραφίες εκ των οποίων οι 950 βρισκόντουσαν σε φιλικά της σπίτια ενώ 153 αγνοούνται ακόμα. Με την Ενωση Εισαγγελέων Ελλάδας (ΕΕΕ) να χαρακτηρίζει το γεγονός μεμονωμένο, την αξιολόγηση των δικαστικών λειτουργών «αντικειμενική και αμερόληπτη» και το σύστημα αξιόπιστο.

Τώρα πώς γίνεται όλα αυτά να ισχύουν και να μπορέσουν να σωρευτούν πάνω από τρεις χιλιάδες εκκρεμείς δικογραφίες δεν δίνεται εξήγηση στην ανακοίνωση της ΕΕΕ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η «συναγωγή αβασίμων συμπερασμάτων» στην οποία αναφέρεται η ανακοίνωση δεν «πλήττει τη δικαιοσύνη» αλλά τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι άμεση, αναπόφευκτη και ορατή από όλους, διαφορετικά δεν έχει αποδοθεί.