Πηγαίνουν από λάθος σε λάθος, δεν έχουν αφήσει ούτε έναν κανόνα πολιτικής σκέψης που να μην τον έχουν παραβιάσει, συνεχίζουν, όπως έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, από αποτυχία σε αποτυχία με τον ίδιο πάντα ενθουσιασμό.

Και να έλεγε κάποιος ότι αιφνιδιάστηκαν από τις εξελίξεις ή ότι δεν είχαν χρόνο να προετοιμασθούν… Μία ολόκληρη τετραετία είχαν μπροστά τους για να δουλέψουν σε όλα τα επίπεδα. Από το κυβερνητικό πρόγραμμα και τον πολιτικό λόγο μέχρι τη διαφημιστική εκστρατεία και την επιλογή νέων προσώπων. Κι όμως, σε όλα αυτοσχεδιάζουν με τραγελαφικά αποτελέσματα.

Ο Τσίπρας έχει προτείνει στο εκλογικό σώμα πάνω από πέντε παραλλαγές κυβέρνησης. Ξεκίνησε απορρίπτοντας την κυβέρνηση των ηττημένων, στη συνέχεια προώθησε την ιδέα της συγκυβέρνησης με τις προοδευτικές δυνάμεις εντάσσοντας το ΠΑΣΟΚ και το ΜέΡΑ25. Υστερα από την αποκάλυψη του σχεδίου «Δήμητρα», επήλθε πανικός και αλλαγή πλάνων. Ο ίδιος μίλησε για κυβέρνηση ανοχής, άρα ηττημένων, αργότερα ζήτησε στήριξη από ΚΚΕ και Βαρουφάκη εάν λείπουν 5-10 βουλευτές και μετά επανήλθε λέγοντας ότι αρκεί η συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ για «προοδευτική διακυβέρνηση», την οποία ο γραμματέας του ΚΚΕ χαρακτήρισε «μούφα».

Γιατί λοιπόν ένας αναποφάσιστος ψηφοφόρος να επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ούτε και ο ίδιος πρόεδρός του δεν έχει αποφασίσει τι θέλει; Ποιος ακούει τα περί «προοδευτικής» κυβέρνησης, όταν βασικό μέρος της θα πρέπει να είναι το ΜέΡΑ25, που σε καθημερινή βάση ανατινάζει τον καπιταλισμό, βομβαρδίζει τα χρηματιστήρια και κλείνει τις κεντρικές τράπεζες;

Ιδιες παλινωδίες και με τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφίστε μας για «πολιτική αλλαγή», λέει η Κουμουνδούρου, υπογράφουμε «συμβόλαιο με το λαό», διατυμπανίζει ο Τσίπρας. Μίμο του ΠΑΣΟΚ και τυμβωρύχο του Ανδρέα Παπανδρέου τον αποκάλεσε ο πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ., Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος και αυτός στην προεκλογική του εκστρατεία μιλά για αλλαγή.

Με συνθήματα της δεκαετίας του ’80 και αιτήματα τα οποία δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ξεμακραίνει από το χώρο του Κέντρου, ενώ ταυτόχρονα χάνει δυνάμεις από τα ακραία τμήματά του που καλοβλέπουν τις «Δήμητρες» και τις άλλες θεωρίες του Βαρουφάκη.

Οταν η ανεργία μειώνεται στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2009 και οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν εργαζομένους, το κεντρικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ως θέμα το λουκέτο ενός μικρομεσαίου ο οποίος σκέφτεται τι θα πει στη μοναδική υπάλληλό του, δεν βασίζεται στα όσα πραγματικά συμβαίνουν στην αγορά. Οι επιχειρήσεις που ανοίγουν είναι περισσότερες από εκείνες που κλείνουν και η εικόνα στην αγορά σήμερα δεν έχει την παραμικρή σχέση με την περίοδο Τσίπρα, όταν οι τράπεζες ήταν με capital controls, η μερική απασχόληση των 300 ευρώ κυριαρχούσε και η αβεβαιότητα για τους εργαζομένους βρισκόταν στα ύψη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει στις κάλπες χωρίς κυβερνητικό αφήγημα, αξιόπιστο πρόγραμμα (το 2015 είναι κοντινό για να ξεχασθεί) και με μία εκστρατεία που τρέχει με αντιφάσεις και παλινωδίες. Ολα αυτά δείχνουν ότι το κόμμα δεν δούλεψε ποτέ συστηματικά για να διαμορφώσει μία εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Βολεύτηκε με τον ακραίο λόγο των «τρολ», που έδιωχνε κόσμο αντί να προσελκύει ψηφοφόρους από άλλους χώρους. Και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν.