Περιοδικά κοσμούν τα πολύχρωμα εξώφυλλά τους, τηλεοπτικές εκπομπές καταγράφουν πλάνα με τις ακτίνες του ήλιου να διαπερνούν παιχνιδιάρικα τα φύλλα μιας καστανιάς, μιας μηλιάς, μιας ροδακινιάς.

Το χωριό Δράκεια είναι ένα από όσα επλήγησαν σοβαρότερα από τον Ντάνιελ. Βρίσκεται περίπου στη μέση της διαδρομής μεταξύ της παραλιακής Αγριάς (Παγασητικός) και του Χιονοδρομικού Κέντρου στα Χάνια. Εχει περίπου 350 μόνιμους κατοίκους. Ενα ολοζώντανο χωριό με τη δική του ιστορία, είναι επίσημα χαρακτηρισμένο ως Μαρτυρικό Χωριό λόγω της εκτέλεσης 118 αντρών του χωριού, στις 18 Δεκεμβρίου 1943, μόλις πέντε ημέρες μετά το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.

Μεταξύ των άλλων, πολύ σοβαρών, ζημιών που υπέστη το χωριό από τον Ντάνιελ ήταν και η καταστροφή του δρόμου σε πολύ ζωτικά σημεία. Σε ένα που ενώνει το χωριό με την Αγριά και σε ακόμα ένα που οδηγεί απευθείας στα Χάνια. Τα σημεία αυτά κατέρρευσαν σαν σπασμένες φρυγανιές από το βάρος των νερών και των χωμάτων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν. Οι συγκοινωνίες διακόπηκαν, η ζωή σταμάτησε σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της, τεράστιες σοδειές, π.χ. από μήλα και κάστανα, καταστράφηκαν, μουλάρια και γαϊδούρια επιστρατεύτηκαν για τη μεταφορά εμφιαλωμένων νερών και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Η κυβέρνηση έπεσε πάνω με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις της. Μετά από μερικούς μήνες και  ύστερα από σκληρές εργασίες αποκατάστασης η ζωή φάνηκε να επιστρέφει στους κανονικούς ρυθμούς.

Αμ δε… Το κομμάτι του δρόμου που ενώνει τη Δράκεια με την Αγριά είναι προχειροφτιαγμένο με πατημένο χώμα. Δεν ξέρω τι εργασίες έχουν γίνει ακριβώς, ποιος έχει πληρωθεί, σε ποιον χρωστάει, ποιος χρωστάει και πόσα, πόσα είναι τα ποσά των απλήρωτων τιμολογίων, ποιος τσακώνεται με ποιον και ποιος τα έχει βρει με ποιον, ποιος περιμένει και τι ακριβώς από το κράτος, ποιος δεν ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του, ποιες ακριβώς είναι οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το βέβαιον είναι ότι σε μια περιοχή που θεωρείται ένα από τα παγκόσμια τουριστικά στολίδια, το ελληνικό κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση πέρασαν επικοινωνιακά και φουριόζικα, παραδομένοι στις χρόνιες, αγιάτρευτες παθογένειες. Αυτά λένε, με τον τρόπο τους, οι κάτοικοι του χωριού. Αφησαν πίσω τους ένα χωμάτινο μπάλωμα που κάνει τους πάντες να αναρωτιούνται πότε θα ξανακαταρρεύσει. Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο στοίχημα της όποιας μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Αν δεν θέλει να είναι ακόμα ένα μπάλωμα που θα ξεκολλήσει με το πρώτο ανεμοβρόχι…