Καθημερινά ακούμε και βλέπουμε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να υμνούν την απλή αναλογική και την ίδια στιγμή να την απαξιώνουν παίζοντας με τη λογική μας. Κατ’ αρχάς ο Αλέξης Τσίπρας έχει διαβεβαιώσει ότι δεν θα κάνει κυβέρνηση ηττημένων, ακυρώνοντας δηλαδή την ουσία του εκλογικού συστήματος που υποτίθεται πως υποστηρίζει. Κατά δεύτερον, ενώ απευθύνει γενναιόδωρο προσκλητήριο στις «προοδευτικές δυνάμεις», την ίδια στιγμή τα στελέχη του διαγράφουν το ένα πρόσωπο πίσω από το άλλο. Λέει, για παράδειγμα, ο Κώστας Ζαχαριάδης πως δεν υπάρχει ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Γιάνη Βαρουφάκη, αφού «οι διαφορές που έχουν προκύψει εδώ και 8 χρόνια ούτε έχουν γεφυρωθεί ούτε μπορούν να γεφυρωθούν». Ωραία, τότε με ποιον θα συνεργαστούν από το ΜέΡΑ25; Με τον Κρίτωνα Αρσένη;

Εκτός βέβαια και αν πιστεύουν πως θα έχουν τέτοια ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ώστε να βγαίνουν τα κουκιά για μια συνεργασία των δυο τους. Ομως εδώ υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα: ο δεύτερος της συνεργασίας, διότι ως γνωστόν it takes two to tango. Ο Νίκος Ανδρουλάκης λέει «όχι» σε πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά λέει «όχι» και σε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, κάτι που φυσικά δεν το δέχεται κανείς άλλος πλην του ιδίου. Αλλά ας πούμε πως στο απίθανο σενάριο κάποια στιγμή να σταματήσουν να παίζουν το παιχνίδι της κολοκυθιάς και συμφωνήσουν στο όνομα του πρωθυπουργού, τι θα κάνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ όταν έρθει η στιγμή τις προγραμματικής σύγκλισης; Εκεί θα αρχίσουν πραγματικά τα όργανα.

Το ηθικό πολιτικό δίδαγμα που προκύπτει από όλα αυτά είναι πως η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για άσκοπες πολιτικές περιπέτειες και κυρίως δεν έχει την ανάγκη για τους πειραματισμούς που συνοδεύουν την απλή αναλογική. Η χώρα χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση με ξεκάθαρο, συνεκτικό και ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Ενα πρόγραμμα με αρχή, μέση και τέλος, και όχι ένα αλισβερίσι διαπραγματεύσεων, συμβιβασμών και συγκρούσεων, όπως αυτό που ζήσαμε στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.