Ηταν μια χώρα όπου τα βιβλία ήταν απαγορευμένα και ο πυρονόμος είχε μοναδική αποστολή να καίει τα βιβλία για να ζει. Η φιλία του με τη γειτόνισσά του Κλαρίς τον κάνει να αποστασιοποιείται από τους συναδέλφους του και να αλλάζει γνώμη. Αναχωρεί για την απόμερη περιοχή όπου ζουν κρυφά οι αναγνώστες βιβλίων. Κάθε ένας από αυτούς έχει απομνημονεύσει στην εντέλεια ένα βιβλίο και όλοι μαζί αποτελούσαν μια «ζωντανή» βιβλιοθήκη.

Το ξέρω πως είναι ανατριχιαστικό και να το σκεφτόμαστε ότι μπορεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο αυταρχισμού και φασισμού, αλλά χθες, διαβάζοντας ότι «οι διορθωτές για τον ορθό λόγο» σκέφτονται πώς θα αλλάξουν τις αφηγήσεις της Αγκαθα Κρίστι για να συμβαδίζουν με τις απόψεις της εποχής μας και τους απασχολεί πώς θα αποδοθεί ο τίτλος του αριστουργηματικού της αστυνομικού μυθιστορήματος «Δέκα μικροί νέγροι» -τίτλος που προέρχεται από ένα τραγούδι που παίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή του έργου- τρόμαξα.

Και φυσικά έχω διπλά τρομάξει όταν μεγάλα ιδρύματα όπως το Χάρβαρντ και το Πρίνστον έχουν απαγορεύσει την «Οδύσσεια» του Ομήρου, διότι θεωρούν εξαιρετικά σεξιστικό ότι η Πηνελόπη περίμενε δέκα χρόνια την επιστροφή του άνδρα της και δεν ενέδιδε στις προσκλήσεις νέου γάμου με τους μνηστήρες. Επίσης, τους ενοχλεί η σχέση Οδυσσέα με Κίρκη και Ναυσικά, γιατί «οι περιγραφές αποδεικνύουν ότι στην ομηρική κοινωνία οι γυναίκες ήτα υποδεέστερες». Καλά, το συμπέρασμα είναι τόσο ανελλήνιστο και ανιστόρητο ώστε δεν προτίθεμαι να το αναλύσω. Αλλωστε, δεν τους ενοχλεί μόνον ο Ομηρος. Εν μέρει δεν τους βρίσκει σύμφωνους και ο Θουκυδίδης και ο Ευριπίδης.

Και τι θυμήθηκα; Είμαστε μαθητές -σε Πρότυπο Γυμνάσιο- και είχαμε καθηγητή Ιστορίας έναν άνθρωπο για τον οποίο οι άλλοι καθηγητές μας λέγανε ότι είχε υπάρξει μάρτυρας στη δίωξη του Γιαννάκη Συκουτρή για την εισαγωγή του στο «Συμπόσιο», και ειδικά για όσα έγραφε περί παιδεραστίας και γενετήσιων σχέσεων στην αρχαία Ελλάδα. Θυμάμαι το όνομά του και δεν το γράφω γιατί ζουν τα παιδιά του. Αλλά για να πάει ένας φοιτητής μάρτυρας κατά του Συκουτρή, δεν ήταν απλός χαφιές, αλλά τέλεια ανήθικος.

Λοιπόν, μια μέρα, στο μάθημα της Ιστορίας, όπου υπήρχε μια άθλια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ερμή του Πραξιτέλη, τον είδαμε να αγωνίζεται πολλή ώρα να κόψει ένα μικρό κομματάκι άσπρο χαρτί και με το σάλιο του να το κολλάει πάνω στον γυμνό Ερμή. Δεν είναι ότι έγινε επανάσταση. Είναι ότι απαιτήσαμε από τον λυκειάρχη μας -και τότε πρόεδρο της ΟΛΜΕ- να μην ξαναπατήσει στην τάξη μας, αλλιώς δεν θα μπαίναμε στο μάθημά του. Οχι και πως θα χάναμε τίποτε!

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι εκείνο το λευκό χαρτάκι στα γεννητικά όργανα του Ερμή εν έτει 2023 θα επανερχόταν πλησίστιο!