Οχι ως θέμα πολιτικής παράδοσης ότι αρχηγός ηττημένος παραιτείται, αλλά πρωτίστως ως θέμα πολιτικής εντιμότητας και σεβασμού στη λαϊκή ετυμηγορία. Να μπορέσει το ηττημένο κόμμα να ανασυνταχθεί.

Θυμάστε εσείς αν κατά την αποχώρηση από την ηγεσία του Κ. Καραμανλή ή του Αντώνη Σαμαρά, ή του Γ. Παπανδρέου ή του Σημίτη έγινε θρήνος και κοπετός στη Νέα Δημοκρατία ή στο ΠΑΣΟΚ -καλά αυτοί δεν ήθελαν τον Σημίτη, εξ αρχής- γιατί ερευνώντας σχετικά, βρίσκω κάποια σημειώματα αξιολόγησης της διακυβέρνησής τους, αλλά «γενναίος και μεγάλος» -ο Μαραντζίδης που έβγαλε το συμπέρασμα είναι της πλάκας, μετά από όσα του είχε σούρει- «τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο παγκοσμίως» -κόψτε κάτι κυρία Αχτσιόγλου- και «πολιτική ιδιοφυία» -«Εφ.ΣΥΝ»- δεν θα τα έλεγες για έναν πολιτικό που έχει ηττηθεί κατά κράτος και αποφάσισε μετά από την πέμπτη ήττα όχι να παραιτηθεί, αλλά να «παραμερίσει για να περάσει το κύμα». Δήλωση, μάλλον επηρεασμένος «από τα μπάνια του λαού» στο Σούνιο.

Αντιλαμβάνομαι να δηλώνει η κ. Ακρίτα ότι «θα σταθεί δίπλα του ό,τι κι αν αποφασίσει», τη στιγμή που του χρωστάει τη θέση της στη Βουλή. Κατενόησα απολύτως την άρνηση της κ. Γεροβασίλη να μη θέλει να γίνει σάκος του μποξ, αναλαμβάνοντας την προεδρία χωρίς να έχει και όφελος. Αν θέλετε, μου είναι περισσότερο δύσκολο να κατανοήσω τη «σεντονιάδα» που εκφώνησε ο κ. Τεμπονέρας, ο οποίος ασκεί κριτική εκ των υστέρων, περί στρατηγικής ήττας του Τσίπρα, ενώ ως τώρα δεν είχα δει να έχει κάποιο πρόβλημα -ως επικεφαλής και της προεκλογικής εκστρατείας- με τον τέως πρόεδρο, ο οποίος τον προώθησε στην ιεραρχία του ΣΥΡΙΖΑ, με διαβατήριο την οικογένειά του. Εντάξει, για τον κ. Κούλογλου έχουν μιλήσει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εκτενώς, «περί αγνωμοσύνης του ευεργετηθέντος».

Ομως, ο ορυμαγδός που ξεσηκώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτώντας ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συμμετάσχει με δήλωση συμπαθείας στο «εθνικό πένθος» επί τη αποχωρήσει Τσίπρα; Πώς αλλιώς θα αποδείκνυε η Κουμουνδούρου ότι εγκαταβιώνει σε έναν δικό της περίκλειστο κόσμο; Πιο διασκεδαστική απαίτηση από κόμμα που οι πολίτες το βύθισαν αύτανδρο, δεν έχω συναντήσει στη μακρά δημοσιογραφική μου πορεία. Ο Μητσοτάκης να βγει και να «χαϊδέψει» με δήλωση «αποχαιρετισμού» εκείνον ο οποίος εξύβριζε, επί οκταετία, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τον πατέρα του, τον ίδιο με χυδαία γλώσσα την οποία έχουμε πάψει, προ πεντηκονταετίας να αποδίδουμε στους λιμενεργάτες; Ελεος!

Ναι, ο Μητσοτάκης είναι χριστιανός. Είναι αστός και ευγενής. Με λαμπρές σπουδές. Με επιτυχημένη καριέρα στις θέσεις ευθύνης που ανέλαβε. Από οικογένεια πολιτικών. Είναι ο πρωθυπουργός που χρειάζεται η Ελλάδα. Αλλά και να θρηνήσει για τον Τσίπρα; Ε, όχι! (Κωλύομαι να γράψω για τι ακριβώς έψαχναν συριζαίοι…)