Η αποχώρηση του Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε σοκ στην Κουμουνδούρου, γιατί όλοι αίφνης ανακάλυψαν ότι τα κορυφαία στελέχη περισσότερο ασχολούνταν με τους «διαδρόμους» και τις ίντριγκες παρά με την οργάνωση των δομών του κόμματος, και κυρίως την παραγωγή πολιτικών. Αυτή τη στιγμή εμφανίζεται το κόμμα να είναι όχι απλώς ακέφαλο, αλλά και «ορφανό». Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες, κανείς δεν βγαίνει μπροστά, όλοι έχουν άποψη, αλλά κανείς δεν διαθέτει λύσεις.

Ορισμένοι θα μπορούσαν να επικαλεσθούν ως δικαιολογία για το τωρινό «μπάχαλο» το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δομήθηκε ως ένα αρχηγικό κόμμα, επομένως με την παραίτηση Τσίπρα χάθηκε η «βιτρίνα» του κόμματος. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι τις 21 Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι διεκδικούσε την εξουσία. Ακόμη κι αν παρέμενε πρόεδρος ο Τσίπρας, η εικόνα θα ήταν ίδια στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέμεινε από αρχηγό αλλά από πολιτικό χώρο, εκπροσωπούσε ένα τμήμα της κοινωνίας το οποίο μπορεί το 2015 να ήταν πλειοψηφικό αλλά σήμερα δεν υπάρχει.

Για αυτό και οι πιο νουνεχείς στον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν ανοιχτά την άποψη ότι το κόμμα τους δεν είχε αντιληφθεί τι πραγματικά τρέχει στην κοινωνία. Μιλούσαν για «κύματα αγανάκτησης» όταν κάθε Σαββατοκύριακο δεν έβρισκες ούτε καρέκλα σε καφετέρια, χαρακτήριζαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως τη «χειρότερη της Μεταπολίτευσης» όταν η οικονομία αναπτυσσόταν δυναμικά και η ανεργία έπεφτε στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2010. Η απόσταση μεταξύ της εικονικής πραγματικότητας που είχαν πλάσει στην Κουμουνδούρου και της πραγματικής ζωής ήταν χαώδης και αποτυπώθηκε πλήρως στα αποτελέσματα της διπλής εκλογικής αναμέτρησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στα αζήτητα της πολιτικής ζωής γιατί πλέον δεν εκφράζει παρά μόνο τον φανατισμένο πυρήνα του, έχασε την επαφή του με την κοινωνία, δεν ήταν απλώς αρχηγικό κόμμα, αλλά και μονοπρόσωπο. Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι πια ξεπερασμένες, δεν υπάρχουν περιθώρια για λαϊκισμούς και ακρότητες, άλλωστε ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος με τα κομματίδια της Ακρας Δεξιάς και Αριστεράς. Οι πολίτες πάντα επιλέγουν κυβέρνηση με την αίσθηση ότι θα οδηγήσει τη χώρα μπροστά, άσχετα αν αυτό δεν συμβαίνει πάντα, ποτέ όμως δεν στέκονται σε αμφισημίες, χρησμούς και αναστοχασμούς, όπως βλέπουμε τώρα να κυριαρχούν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι επόμενες εκλογές για δημάρχους και περιφερειάρχες θα είναι μία ακόμη δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ, που παραδοσιακά δεν είχε ισχυρές δυνάμεις στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ο Τσίπρας εξέφραζε μια εποχή που απλώς ολοκλήρωσε τον κύκλο της, η αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μονόδρομος για τις προσωπικές του αντοχές και ο διάδοχός του θα έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για κάθε κόμμα, την έλλειψη ακροατηρίου.