Είναι αλήθεια ότι μετά την αποκάλυψη ότι η «Κιβωτός» στραβά αρμένιζε, η κοινωνία υπέστη τρομερό σοκ. Το αποτέλεσμα ήταν να κοπούν μαχαίρι οι χορηγίες και οι προσφορές των ανθρώπων που πίστευαν ότι με λίγα ή πολλά που έδιναν συμμετείχαν στην αναγέννηση των παιδιών.
Πέρασε κάμποσος καιρός μετά το βύθισμα της «Κιβωτού». Ηρθε τώρα η περίπτωση του « Αλλου Ανθρώπου» που μας ξαναγύρισε στην υπόθεση που κάναμε και για την « Κιβωτό»: Οταν π. Αντώνιοι ή Πολυχρονόπουλοι καταφέρνουν να πάρουν στην κοινωνία ηρωικές διαστάσεις, με κίνητρα που πόρρω απέχουν από την εικόνα που συστηματικά φιλοτεχνούν, εμείς τι κάνουμε;
Ο «Αλλος Ανθρωπος» -γράφαμε με Α κεφαλαίο και το άλλος και το άνθρωπος- από εκεί που ήταν ένας υποδειγματικός λαϊκός ήρωας, με αυθόρμητη συμπεριφορά, που με το καζάνι και την κουτάλα του έκανε χιλιάδες κόσμου να του στέλνουν από το υστέρημά τους και άλλους να του κάνουν γενναίες δωρεές, ξαφνικά αποδείχτηκε πράγματι «άλλος» και «άνθρωπος» που δεν είχε φροντίσει κανείς να τον μάθει καλύτερα…
Δρόμος χωρίς γυρισμό…
Ωστόσο, δεν μπορώ να μη σημειώσω το εξής: Στη μεν « Κιβωτό» το σύστημα εξουσίας ήταν στα χέρια του π. Αντωνίου και της πρεσβυτέρας, με έξωθεν καλή μαρτυρία. Μόνον όταν «επαναστάτησαν» κάποια παιδιά, έψαξε το κράτος στα ενδότερα. Δεν υπήρχαν εθελοντές και δεν ήθελε εθελοντές στα πόδια του ο π. Αντώνιος. Αλλά στην περίπτωση του
«Αλλου Ανθρώπου» ήταν πολλοί εθελοντές, και δη επώνυμοι. Πώς γίνεται, λοιπόν, σήμερα να έρχονται και να καταγγέλλουν «την αυλή των θαυμάτων» και τον αρχιμάγειρα Πολυχρόνοπουλο για τη διπλή «ζωή» του;
Είναι πολλοί που δούλεψαν μαζί του. Είδαν με τα μάτια τους όσα τώρα καταγγέλλουν, τα αποτρόπαια και θλιβερά, και απομακρύνθηκαν κρατώντας κλειστό το στόμα τους. Ηταν εθελοντές που είδαν πού κατέληγαν τα τρόφιμα και πού τα κρέατα και σε ποια «φρουτάκια» και μπουζουκομάγαζα οι δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Γιατί δεν είχαν τη γενναιότητα να βγουν να τα πουν; Γιατί κράτησαν το στόμα τους κλειστό; Ας αναλογιστούν αν έχουν ευθύνη…
«Κιβωτός» και «Άλλος Ανθρωπος» άνοιξαν βαθύ φαράγγι καψυποψίας στην κοινωνία. Αλλά σας γράφω αυτό που λέω στον εαυτό μου: Να έχουμε τη δύναμη να μη βρούμε δικαιολογία τις ανοίκειες πράξεις για να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από αυτούς που έχουν ανάγκη. Αυτό θα είναι δικό μας λάθος.