Οι συνομιλίες του σταθμάρχη με το Κέντρο Ελέγχου των Αθηνών πιστοποιούν ότι βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση, δεν ήξερε ούτε τι είχε κάνει ούτε μπορούσε να καταλάβει το λάθος του που προκάλεσε την πολύνεκρη τραγωδία.

Ενας πρώην αχθοφόρος, μετέπειτα κλητήρας στο υπουργείο Παιδείας, έγινε σταθμάρχης στο τέλος του εργασιακού του βίου για να πάρει υψηλότερη σύνταξη. Σύμφωνα με έναν βετεράνο σιδηροδρομικό, δυστυχώς στις σχολές εκπαίδευσης για θέσεις σταθμάρχη όλοι αποφοιτούν, κανείς δεν κρίνεται ακατάλληλος για ένα τόσο υπεύθυνο πόστο. Αυτή είναι η μία πλευρά της τραγωδίας, ένας ακατάλληλος σταθμάρχης, ένας δυο άλλοι «κοπανατζήδες» συνάδελφοί του, ένα ανίκανο σύστημα που δεν αξιολογεί προσωπικό, δεν αποβάλλει τους ανίκανους, δεν προστατεύει τελικά το δημόσιο συμφέρον και πολύ περισσότερο τις ανθρώπινες ζωές.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, που συνδέεται με το πολυδαίδαλο και εν πολλοίς διεφθαρμένο σύστημα εκτέλεσης των σιδηροδρομικών συμβάσεων. Είναι σαφές ότι τα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο θρέφονται από τις ενστάσεις, την ατιμωρησία για τις καθυστερήσεις, τους διαγωνισμούς που δεν καταλήγουν πουθενά ή απαιτούν χρόνια για να τελεσφορήσουν. Αυτό είναι και το πραγματικό άχθος της Δημόσιας Διοίκησης. Το σύστημα τηλεδιοίκησης που υπεγράφη το 2014 με χρόνο παράδοσης έως το 2017 έχει υλοποιηθεί σήμερα μόνο κατά το 70%, αν και έχει περάσει σχεδόν μία δεκαετία.

Ποιος ευθύνεται για αυτή την καθυστέρηση; Γιατί απαιτήθηκαν επτά αναθεωρητικές συμβάσεις (εκ των οποίων οι έξι αποφασίσθηκαν από τον «εξαφανισμένο» υπουργό Υποδομών του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστο Σπίρτζη) προκειμένου να τρέξει το έργο; Γιατί κανείς δεν υπέστη την παραμικρή κύρωση για το γεγονός ότι ένα κρίσιμο για την ασφάλεια των μεταφορών έργο που έπρεπε να ολοκληρωθεί στην τριετία απαιτεί υπερτριπλάσιο χρόνο αποπεράτωσης;

Ολα αυτά δείχνουν ότι πρέπει να αλλάξει πλήρως το σύστημα παραγωγής έργων και να υπάρξει διαφάνεια στις συμβάσεις, όχι μόνο της ΕΡΓΟΣΕ, αλλά όλου του δημόσιου τομέα. Οι ενστάσεις για κάθε διαγωνισμό πρέπει να εξετάζονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το πρόβλημα στην ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης είναι καυτό και στον τομέα των δημοσίων συμβάσεων. Προβληματικοί διαγωνισμοί φέρνουν προβλήματα και στην εκτέλεση των έργων, που σημαίνει πρόσθετο κόστος για τους φορολογουμένους και βέβαια κίνδυνος διαφθοράς από τις αλλεπάλληλες «υπογραφές».

Το σύστημα πάσχει συνολικά και απαιτείται ριζική αλλαγή με πρώτη τη διαφάνεια σε όλες τις συμβάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα, μα όλα τα σιδηροδρομικά έργα εκτελούνται με καθυστερήσει ετών, κανένα χρονοδιάγραμμα δεν τηρείται και οι αναθεωρήσεις ή οι «συμπληρωματικές» συμβάσεις πέφτουν βροχή προς όφελος εργολάβων και προμηθευτών.

Ο πρωθυπουργός με τη χθεσινή του εισαγωγική ομιλία στο Υπουργικό Συμβούλιο έδειξε ότι έχει τη βούληση να αλλάξει τα πάντα στο σιδηρόδρομο και συνολικά στη λειτουργία του κράτους. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναβολές, το άχθος είναι μεγάλο και πρέπει να δοθεί λύση πριν υπάρξουν κι άλλες τραγωδίες.

ΥΓ.: Η προχθεσινή απεργία της ΑΔΕΔΥ είχε ως αίτημα, μεταξύ άλλων, την ανάκληση των ρυθμίσεων του νόμου 4940/2022 που αφορούν «στην αντιδραστική στοχοθεσία και “αξιολόγηση” για τους υπαλλήλους όλων των φορέων του Δημοσίου». Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι μία από τις αιτίες της τραγωδίας ήταν η απουσία κάθε μηχανισμού αξιολόγησης του προσωπικού του ΟΣΕ. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα.