Η ανεργία σπάει ρεκόρ; Πείνα κατοχική; Αν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε όσοι έχουν χωραφάκια από τον πατέρα τους, και όσοι συγγενείς ξενιτεμένους, και όσοι βρίσκουν δουλειά στο εξωτερικό να τα «μαζεύουν», για να… περισωθούν από τον επερχόμενο… Αρμαγεδδώνα. Και τώρα αυτά λέγονται σοβαρή «δημοσιογραφία»;

Ναι, έχουμε, διαχρονικά, κοντή μνήμη. Ξεχνάμε τις περιπέτειες, στο πετσί μας, από το 2009. Μας έλεγαν «λεφτά υπάρχουν» και μετά ακούσαμε στο γιαλό του Καστελλόριζου: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ξεχάσαμε και «το μπουρδέλο, η Βουλή, να καεί». Τι ζήσαμε από το 2015, όταν στεκόμασταν φτωχοί συγγενείς, «απροσάρμοστοι», στο χαλάκι της εξόδου της Ευρωπαϊκής Ενωσης και είχαμε γλέντια στο Σύνταγμα, ώσπου η λέξη «kolotoumba» αποτέλεσε τη σύγχρονη ελληνική συνεισφορά στο διεθνές πολιτικό λεξιλόγιο.

Και τώρα που, από τον Ιούλιο του 2019, με εκπεφρασμένη πολιτική βούληση, δίνεται μάχη να μπει τάξη, προγραμματισμός, σχέδιο, πιστεύουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να μιζεριάζουμε; Περιμένουμε από την κυβέρνηση να θεραπεύσει «τραύματα» που πληγώνουν τη διοίκηση του κράτους από συστάσεώς του. Τα θέλουμε όλα. Και τα θέλουμε τώρα, εθελοτυφλώντας για τα σύννεφα στη γειτονιά μας, όπου κάθε μέρα σκοτώνονται, άδικα, χιλιάδες άνθρωποι, επειδή δεν αποδέχονται ότι η συμβίωση απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εκδίκηση, ρουκέτες και οι κομάντος του θανάτου οδηγούν μόνον στη δυστυχία των λαών.

Είπαμε ότι είμαστε επιρρεπείς στην γκρίνια και δεν μας αρέσει τίποτε που δεν είναι στα δικά μας μέτρα. Αλλά τα μέτρα «του καθενός μας» δεν μπορεί να ταιριάζουν με τα μέτρα που οφείλει να σχεδιάζει και να προωθεί μια διακυβέρνηση που είναι αναγκαία συμπεριληπτική. Είπαμε ότι αρεσκόμεθα να περνάμε όλες τις ευθύνες -και τις δικές μας- στο «κράτος», λες και είμαστε ουρανοκατέβατοι και το κράτος είναι κάτι έξω από μας: Αλλοτε υποστηρικτικό κι άλλοτε να έχουμε κάτι να μισούμε. Με πόση ευκολία πετροβολάμε τους θεσμούς που εγγυώνται την ασφαλή πορεία της Δημοκρατίας.

Κανείς Μητσοτάκης δεν είπε ότι όλα πάνε πρίμα. Εχει αντιμετωπίσει, από το 2019, τις «επτά πληγές», που τις διαχειρίζεται με σύνεση, και ταυτόχρονα βλέπει την Ελλάδα του 2030.  Πολιτικές κοντόφθαλμες και φοβιστικές, που υπαγορεύονται από την εξασφάλιση μιας «παραχρήμα ηρεμίας», είναι για τους λαϊκιστές, που όσες φορές τους πιστέψαμε και όσες τους αναθέσαμε τις τύχες μας, οδήγησαν σε καταστροφή τον τόπο.

Βγήκε και ο «νεόνυμφος», από τη Θεσσαλία, να δηλώνει ότι «πέντε χρόνια δεν υπάρχει κράτος». Μία και μόνη λογική ερώτηση αποδεικνύει το ανερμάτιστο, το νεφελοκοκκυγές, το άχρονο και άτοπο στο οποίο ζει:

Εσύ δεν ήσουν ο Αριστοτέλης – ζηλώσας τον Ωνάση- Οικονόμου, που πέντε χρόνια αρθρογραφούσες σε έντυπο της Αμερικής, απαιτώντας από τον Μητσοτάκη απολύσεις και φόρους; Μέσα σε έντεκα μήνες διέλυσες την Αριστερά και τολμάς να μιλάς με θράσος χιλίων πιθήκων;