Ο Δημήτρης Κουτσούμπας είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Είναι ο αρχηγός κόμματος με τη μεγαλύτερη ταύτιση σε συμπεριφορά και εμφάνιση με τον μέσο Ελληνα. Η φράση «για να είμαι σουλουπωμένος», που είπε όταν τον ρώτησαν πριν από το debate, είναι το ατού του Κουτσούμπα να ακούγεται φυσικός. Το πρόβλημα του Κουτσούμπα είναι ο λόγος, που είτε τον ρωτήσουν για τη νεολαία είτε για την πράσινη ανάπτυξη, κάπου θα κολλήσει το ΝΑΤΟ.

Μπορείς να πάρεις τον πολιτικό από τις τηλεπωλήσεις, αλλά όχι τις τηλεπωλήσεις από τον πολιτικό. Στη διάρκεια του debate ο Κυριάκος Βελόπουλος κούνησε ντοσιέ, μαύρες και κίτρινες Παναγίτσες, έκανε ό,τι μπορούσε για να περάσει σαν αρχηγός μιας νέας μεγάλης συντηρητικής παράταξης αλλά μοιάζει περισσότερο να πουλάει παρά να πιστεύει. Ακόμα και το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», που κατά τον Βελόπουλο πρέπει να συνδυαστεί με το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», μοιάζει ιδεολογικό πολυεργαλείο, σαν τους ελβετικούς σουγιάδες.

Το 2015 ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε πει ότι άρχισε να γράφει το μικρό του όνομα με ένα «ν» επειδή αρχικά το είχε κάνει λάθος στο δημοτικό και αργότερα ένιωσε δικαιωμένος όταν ανακάλυψε ότι έτσι το έγραφε και ο Κορδάτος. Το χαμένο «ν» του Γιάνη, όμως, κάτι λέει για τον χαρακτήρα του. Ο Βαρουφάκης δεν αντέχει αν δεν είναι μοναδικός. Αν το ευρώ ή η δραχμή δεν μπορούν να δείξουν τη μοναδικότητά του, υπάρχουν οι «Δήμητρες». Και αν σαν λύση στο ενεργειακό ο ένας θέλει πετρέλαιο και ο άλλος επίγειες ανεμογεννήτριες, ο Βαρουφάκης θέλει «πλωτές ανεμογεννήτριες από αλουμίνιο, από τη Θράκη μέχρι τις Κυκλάδες». Και αν του πουν «εντάξει», θα ρωτήσει «θα είναι ριγέ ή πουά;». Γιατί όχι μόνο ο Γιάνης είναι μοναδικός, αλλά πρέπει να του υπενθυμίζει.

Τώρα, στην ερώτηση του εκατομμυρίου «αν κέρδισε κάποιος αρχηγός από το debate;», η απάντηση είναι «ούτε σε ποσοστά πίσσας και νικοτίνης». Και το ελπίζουμε να επαναληφθεί, που έλεγαν οι δημοσιογράφοι μετά την ολοκλήρωσή του, ακουγόταν λιγότερο υπόσχεση και περισσότερο απειλή.

Η κάθοδος Τσίπρα στον Πειραιά

Την περασμένη εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τον Πειραιά. Οχι κάτι αναπάντεχο, αφού ο Τσίπρας έχει επιλέξει σαν μία από τις περιφέρειες που βάζει υποψηφιότητα την Α’ Πειραιά. Μία όχι τόσο προβλεπόμενη επιλογή, αφού, εκτός του ότι, αντίθετα με τη Β’ Πειραιά που παραδοσιακά ήταν αριστερή, η Α’ Πειραιά, δηλαδή η περιοχή που ψηφίζει για δήμαρχο, είναι δεξιά και η κοινή πεποίθηση είναι ότι αβαντάζ έχουν οι Ολυμπιακοί και οι Μανιάτες. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ενημερώθηκε για τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής Πειραιώς και φωτογραφήθηκε με τον μητροπολίτη Σεραφείμ μπροστά από την προτομή του Μιλτιάδη Μαρινάκη, πατέρα του προέδρου του Ολυμπιακού.

Ενας συνδυασμός που μοιάζει απίθανος. Μόνο που ο Τσίπρας δείχνει άνετος σε ό,τι να έχει να κάνει με την εκκλησία και όσοι νομίζουν ότι από τον Μαρινάκη τον χωρίζει άβυσσος, ζουν στο 2019. Τον Ιανουάριο ο Τσίπρας με τον Μαρινάκη είχαν ανταλλάξει ευχές στον Πειραιά στην τελετή των Θεοφανίων. Ακόμα σημαντικότερο, δύο φορές ο Ολυμπιακός επιτέθηκε στην κυβέρνηση, τη μία φορά μετά το ματς της Λεωφόρου με τον Βρέντζο και την άλλη μετά το ματς με την ΑΕΚ. Οσο για το ότι ο Τσίπρας είναι Παναθηναϊκός, δεν νομίζω ότι θα έχει πρόβλημα να το διορθώσει. Αν όχι να πει ότι είναι Ολυμπιακός, να πει «εγώ δύο ομάδες συμπαθώ. Τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό».

ΝΕΟΙ ΚΑΙ BOOMERS ΣΤΟΝ «ΜΥΛΟ» ΤΩΝ ΓΚΑΛΟΠ

Στις δημοσκοπήσεις μοιάζει τα ποσοστά να έχουν σταθεροποιηθεί. Η διαφορά στη δημοσκόπηση της Marc ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε μειωθεί μετά τα Τέμπη, βρίσκεται στο 5-6%. Ενδιαφέρον όμως είχαν και οι μετρήσεις των ποσοστών σε σχέση με τις ηλικίες, που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερέχει καθαρά στους κάτω των 26, αλλά η Ν.Δ. συντριπτικά στους άνω των 43. Είναι η στιγμή που ακούγεται το «Time is on my Side» των Rolling Stones.

Ενα soul τραγούδι της Irma Thomas, που το 1964 ηχογραφήθηκε από τους Rolling Stones και ενώ ήταν ένα ερωτικό τραγούδι, απέκτησε πολιτικό χαρακτήρα και έγινε ύμνος της νεολαίας. Στη λογική του «ο χρόνος είναι στο πλευρό μου» και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, όταν στη φυσική διαδοχή των πραγμάτων αναλάβουμε τα ηνία. Αναφέρομαι στους boomers, αυτούς που γεννήθηκαν στα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που οι σημερινοί νέοι νιώθουν ότι με τον συντηρητισμό εμποδίζουν την πρόοδο.

Κάτι που δένει με την παραλλαγή του αφορισμού του Γάλλου ιστορικού Φρανσουά Γκιζό από τον Τσόρτσιλ, «Το να είσαι κάτω από τα 30 και να μην είσαι φιλελεύθερος δείχνει έλλειψη καρδιάς. Το να είσαι πάνω από τα 30 και να μην είσαι συντηρητικός, έλλειψη μυαλού».