Το Vox περίμενε να αυξήσει τα ποσοστά και τις έδρες του έναντι του 2019, αλλά τελικά έχασε 2,7 ποσοστιαίες μονάδες και 19 βουλευτές.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η τοξική παρουσία του εμποδίζει το Λαϊκό Κόμμα να προσεγγίσει τα συντηρητικά τοπικιστικά κόμματα της Καταλoνίας και της Χώρας των Βάσκων, ώστε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες 176 έδρες για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Aντιθέτως, το αριστερό Sumar, της κομμουνίστριας υπουργού Εργασίας, Γιολάντα Ντίαθ, παρότι τερμάτισε οριακά πίσω από το Vox (12,4%-12,3%), έχει περισσότερες πιθανότητες συμμετοχής σε κυβέρνηση μειοψηφίας του «τεφάλ» σοσιαλιστή πρωθυπουργού, Πέδρο Σάντσεθ.

Φαινομενικά, ο καβγάς κορυφής στο Vox (ένα από τα σκληρότερα mainstream ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, με πλεόνασμα μισογυνισμού και αντιδημοκρατικής νοοτροπίας απέναντι στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα Βάσκων-Καταλανών) γίνεται για ιδεολογικούς λόγους. Ομως ο πολιτικός επιστήμονας από τη Μαδρίτη, Πάμπλο Σιμόν, τον αποδίδει στην απώλεια της εξουσίας.

Την Τρίτη, o Ιβάν Εσπινόζα ντε λος Μοντέρος, εκπρόσωπος Τύπου του Vox και ένα από τα ιδρυτικά του στελέχη, παραιτήθηκε από τη θέση του και από βουλευτής, επισήμως «για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένειά του».

Ωστόσο ήταν κοινό μυστικό ότι ο σκληροπυρηνικός ηγέτης του Vox, Σαντιάγο Αμπασκάλ, τον είχε βάλει στο περιθώριο επειδή ο Μοντέρο ανήκε στη μετριοπαθή τάση, που είχε πρότυπο τους Βρετανούς Συντηρητικούς, τον Ρίγκαν και τη Θάτσερ.

Η πλευρά Αμπασκάλ -πλειοψηφούσα στο κόμμα- ταυτίζεται με την εθνολαϊκιστική ευρωπαϊκή (ακρο)Δεξιά των Μελόνι, Ορμπαν, Κατσίνσκι και AfD, ίσως όχι τόσο στο ευρωσκεπτικιστικό κομμάτι όσο σε επίπεδο κοινωνικού (υπερ)συντηρητισμού.

Στο τέλος της ημέρας, χαμένος βγαίνει ο… νικητής των εκλογών, Αλμπέρτο Φεϊχό, που αναγκάζεται να πάρει αποστάσεις από το Vox και βλέπει την προοπτική της πρωθυπουργίας να απομακρύνεται.