Το πώς ένας «άντρας», που κάνει κάτι κατ’ εξοχήν άνανδρο, όπως το να ξυλοκοπά βάναυσα τη σύζυγό του, μπορεί να έχει «αντρική» συμπεριφορά, μόνο ο Α. Κούγιας το καταλαβαίνει. O οποίος μπορεί να είναι (;) φίλος με τον Α. Λύτρα, μπορεί να τον χαρακτηρίζει «100% κακοποιητή», αλλά στην τελική και στο όνομα του «αντριλικίου» τον «αθωώνει» για την «κακή στιγμή».

Το πώς πρέπει να παρέμβει ο εισαγγελέας, γι’ αυτό που είπε ο γνωστός δικηγόρος, μόνο ο Στ. Κασσελάκης το ξέρει. Αλλά και η ανταπάντηση του Α. Κούγια στη δημόσια παρέμβαση-έμμεσο αίτημα παρέμβασης του εισαγγελέα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει σε μια ταυτοτική σύγκρουση, η οποία δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά να διχάσει. Τι νόημα έχει ποιος έχει τον «αντρικό ρόλο» στη σχέση Στέφανου -Τάιλερ και ποιον αφορά εκτός από τους ίδιους; Κανένα νόημα και κανέναν άλλον, εκτός από τους δυο τους, δεν αφορά. Από την άλλη, τι νόημα έχει ο πρόεδρος ενός κόμματος να αντιπαρατίθεται δημοσίως και προσωπικά με έναν απλό πολίτη, ο οποίος συχνά «ξαφνιάζει» με τις απόψεις του; Απόψεις που είναι λίγο-πολύ γνωστές και εντελώς διαφορετικές από τις απόψεις του Στ. Κασσελάκη. Το ότι διαφωνούν στο προκείμενο, το ξέρουν και οι δύο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, διαπληκτίζονται δημοσίως. Προφανώς επειδή και οι δύο έχουν κι ένα κοινό στοιχείο: τους αρέσει να προκαλούν σηκώνοντας «σημαίες».

Ο Στ. Κασσελάκης, από την πρώτη στιγμή που συστήθηκε στην ελληνική κοινωνία, ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε είναι πως είναι ομοφυλόφιλος και ότι είναι ζευγάρι με τον Τάιλερ. Απολύτως σεβαστό και καθ’ όλα αποδεκτό. Η ιδιωτική ζωή του καθενός και της κάθε μίας είναι απολύτως προστατευμένη και προϊόν ελεύθερης βούλησης και επιλογής. Τελεία και παύλα. Αν υπάρχει κάποιο ζήτημα, είναι όταν κάποιος «χτίζει» και πολιτικό προφίλ και υπερπροβάλλει την ιδιαιτερότητά του. Τότε πέφτουν τα τείχη της προστασίας, χωρίς να αλλάζει τίποτε άλλο. Οι πολίτες, εφόσον πρόκειται για δημόσιο πρόσωπο που επιλέγει την προβολή της ιδιαιτερότητάς του, απλώς κρίνουν και επιλέγουν. Οπως κρίνουν κι αν οι χειρισμοί τού αυτοβούλως «εκτιθέμενου» προάγουν τα ανθρώπινα δικαιώματα ή υπηρετούν την «επιθετική woke ατζέντα».

Από την άλλη, ο πανταχού παρών, από τη μάχιμη δικηγορία μέχρι την πολιτική και το ποδόσφαιρο, Α. Κούγιας, μπορεί να λέει ό,τι θέλει, πόσω μάλλον αν δεν έχει και θεσμικό αξίωμα. Απλώς κι αυτός κρίνεται από τους πολίτες, που επιλέγουν να ασχοληθούν μαζί του. Υπερασπιζόμενος την «αντρική σχολή». Ο οποίος επίσης μοιράστηκε στιγμές της οικογενειακής κατάστασής του με δική του πρωτοβουλία. Με αποτέλεσμα -εκτός των άλλων- από προσκεκλημένος στις βραδινές πολιτικές εκπομπές (που ήταν κάποτε), να βρεθεί τώρα θαμώνας «πρωινάδικων» και «μεσημεριανάδικων». Κι αυτό είναι επίσης ένα σχετικά κοινό σημείο μεταξύ Α. Κούγια και Στ. Κασσελάκη.

Ολη αυτή συζήτηση πραγματικά δεν θα είχε καμία αξία, αν, άθελά της ή ηθελημένα, δεν πρόσθετε ένταση και θολούρα σε έναν ήδη βεβαρημένο δημόσιο διάλογο. Ο οποίος πασχίζει να γίνει διάλογος, αλλά προς το παρόν παραμένει μόνο δημόσιος. Αποπροσανατολιστικός, διχαστικός κι εν πολλοίς παράλογος.

ΑΙΧΜΗ

ΜΕ ΕΝΑ REBRANDING ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ…

Αρκεί ένα rebranding για να ξεχαστεί τι εστί Α. Τσίπρας; Οσο καλό και καλοπληρωμένο κι αν είναι. Μπορεί η ύστερη ηπιότητα και η όψιμη ανακάλυψη της Αμερικής της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας να λειτουργήσουν σαν «σφουγγάρι» για το μακρύ παρελθόν του;

Προφανώς την τελική απόφαση θα την πάρει η Ιστορία, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Και θα «μιλήσει» χωρίς να αγνοεί και την ενδεχόμενη «ωρίμανση» του σημαιοφόρου του λαϊκισμού, ούτε την όχι ανύποπτη στιγμή που επέλεξε για το rebranding. Η Κεντροαριστερά ψάχνεται και ψάχνει ηγέτη.

Ωστόσο, ο Α. Τσίπρας μάλλον βιάζεται. Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από τότε που: 1. Ξεπετάχτηκε με οργή από τις πλατείες των αγανακτισμένων και προσπάθησε όχι μόνο να τους εκφράσει, αλλά και να τους αποθεώσει. 2. Δεν δίστασε να τσαλακώσει τη χώρα του με το δημοψήφισμα-«μαϊμού» του 2015, αλλά και να τη φεσώσει με ένα αχρείαστο και πανάκριβο Μνημόνιο, στο όνομα των «αυταπατών» του, αλλά και του στυγνού κυνισμού του.

3. Τόλμησε να πει σε προεκλογικό μπαλκόνι ό,τι πιο διχαστικό και τοξικό έχει ειπωθεί στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».
4. Προσπάθησε να το εφαρμόσει όταν κέρδισε τις δεύτερες εκλογές του 2015. Με τα «παραδικαστικά», με τους διαγωνισμούς-«μαϊμού», με τη Novartis, με το αμείλικτο κυνήγι οποιουδήποτε ήταν απέναντί του, κάνοντας σημαία τον Πολάκη και τον πολακισμό, με το να κάνει επάγγελμα το βούρκο του Διαδικτύου δολοφονώντας εν ψυχρώ χαρακτήρες και με το επιδιώκει να μπουν φυλακή πάσης φύσεως πολιτικοί του αντίπαλοι. 5. Να φτιάξει μια «κυβέρνηση κουρελού» -έχοντας χάσει τη δεδηλωμένη- για να ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία τώρα εμφανίζει ως σπουδαία και ιστορική. Η οποία, όμως, ΠΟΤΕ δεν ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Στις εκλογές του 2019, που έγιναν μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών του 2018, υπέστη συντριπτική ήττα και στις εκλογές του 2023 σχεδόν εξαϋλώθηκε. Ουδέποτε ο ελληνικός λαός συμμερίστηκε τη μεγάλη χαρά του για αυτή τη Συμφωνία και ποτέ δεν την επικρότησε. Εκανε προσχηματικό δημοψήφισμα το 2015 για το τίποτα, αλλά δεν έκανε δημοψήφισμα το 2018 για ένα μείζον εθνικό ζήτημα.

Βιάζεται, λοιπόν, ο Α. Τσίπρας. Βιάζεται, ενώ είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από τα έργα και τις ημέρες του. Και προφανώς αυταπατάται για μια ακόμα φορά πιστεύοντας ότι όσοι μη δεξιοί τον «μαύρισαν» και πήγαν για πρώτη φορά στη Ν.Δ. και τον Κ. Μητσοτάκη έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Κι άλλη PISA…

Μιας και η κυβέρνηση ψάχνει πώς και τι πρέπει να αλλάξει ώστε να βελτιωθούν το κράτος και η καθημερινότητα των πολιτών, ο διεθνής διαγωνισμός PISA του OOΣΑ δείχνει ένα μεγάλο πρόβλημα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά του, που ανακοινώθηκαν χθες, οι Ελληνες μαθητές εξακολουθούν να έχουν από τις χαμηλότερες επιδόσεις στη δημιουργική σκέψη. Η Ελλάδα κατατάχθηκε στην 38η θέση μεταξύ 68 χωρών. Και το τραγικότερο -που δείχνει την καταφανή ανεπάρκεια του ελληνικού σχολείου- είναι πως τα Ελληνόπουλα παράγουν πρωτότυπες ιδέες (δεν φταίνε τα μυαλά λοιπόν…), αλλά δεν έχουν δημιουργική σκέψη (το ελληνικό σχολείο δεν μπορεί να την αναπτύξει και να την οργανώσει, κάνοντάς την δημιουργική). Εκτός από τους οπισθοδρομικούς εκπαιδευτικούς που αρνούνται την αξιολόγησή τους, υπάρχει κι ένα κράτος που δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά του…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Τελικά, όσοι δεν σαπίζουν τις γυναίκες τους στο ξύλο, δεν είναι επαρκώς άντρες;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Οταν ο Γ. Παπανδρέου θύμισε στον Α. Τσίπρα τον «Ολαντρέου», ποιος από τους δύο είχε το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Κατάλαβα καλά, κ. Ξανθόπουλε, ότι είπατε πως οι «ορίτζιναλ Μακεδόνες» είναι οι Σκοπιανοί;