Το πολιτικό παράδοξο είναι πως αν υπήρχε κάτι που έκανε την παρουσία Φάμελλου να φαίνεται ακόμα πιο μετριοπαθή και σοβαρή, ήταν ο προεκλογικός αγώνας των συντρόφων του. Των δύο υποψηφίων, δηλαδή, που έφθασαν τελικό, αφού οι δηλητηριώδεις ατάκες και τα σκληρά βέλη που αντάλλαξαν μετέτρεψαν μια πολιτική διαδικασία σε τοξική αρένα. Τα μαχαίρια που βγήκαν από τα θηκάρια δύσκολα θα ξαναμαζευτούν. Ειπώθηκαν πολλά, υπονοήθηκαν ακόμα περισσότερα, στραπατσαρίστηκε με κάθε δυνατό τρόπο η περιλάλητη αριστερή συντροφικότητα. Πώς θα μπορέσουν, άραγε, οι άσπονδοι φίλοι να βρεθούν την επόμενη ημέρα στο ίδιο τραπέζι;

«Ολοι μας έχουμε την ευθύνη να είναι δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. την επόμενη μέρα. Επομένως, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις εντάσεις και τις αντιθέσεις που δημιουργούνται», έλεγε το βράδυ της Πέμπτης ο Σωκράτης Φάμελλος (στο Attica). Ομως, μάλλον ήταν πολύ αργά. Το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο βαθύ, που μοιάζει με αγεφύρωτο χάσμα. Πολλοί θα πουν πως αυτό είναι πρόβλημα που αφορά ένα κόμμα και όχι την κοινωνία. Δεν είναι έτσι ακριβώς.

Από τη στιγμή που το διακύβευμα είναι η εκλογή νέας ηγεσίας στην αξιωματική αντιπολίτευση, σαφώς και αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και των πολιτών αυτής της χώρας. Ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύονται και αντιπολιτεύονται τα ηγετικά στελέχη, οι πολιτικές θέσεις που εκφράζουν, κρύβουν ή δεν έχουν, ακόμα και η στενή ομάδα των συνεργατών και των συμβούλων τους, έχουν σημασία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο «πολακισμός» ως πολιτικό εργαλείο και ο Παύλος Πολάκης ως πρόσωπο πρωταγωνίστησαν στην εσωτερική σύρραξη. Αν η Εφη Αχτσιόγλου αποδοκιμάζει τον λόγο του και αν ο Στέφανος Κασσελάκης τον υιοθετεί επειδή «γουστάρει» αποτελούν ένδειξη για τον τρόπο που θα πολιτευτούν την επόμενη ημέρα.

Ομως, εδώ θα πρέπει να βάλουμε μια άνω τελεία και να κάνουμε μια μικρή αναδρομή. Ο κ. Πολάκης δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στο σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ (τέτοια υπερδύναμη μόνο ο κ. Κασσελάκης). Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας και επί πολλά έτη φίλος και συνοδοιπόρος του Αλέξη Τσίπρα που τώρα επιτίθεται στην Εφη Αχτσιόγλου είναι ο ίδιος που «στόλιζε» πολιτικούς αντιπάλους και έκανε προγραφές δημοσιογράφων. Μέχρι το κατώφλι της διαγραφής είχε φτάσει ο αψύς Κρητικός. Και όταν τολμούσε κάποιος να ζητήσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάσει τις ανοίκειες επιθέσεις, εισέπραττε στην καλύτερη περίπτωση τη σιωπή και την αδιαφορία.

Το ίδιο ισχύει και για τον τοξικό λόγο που σπέρνουν τώρα τα τρολ του Διαδικτύου. Είναι τα ίδια ακριβώς τρολ που τραμπούκιζαν όποιον τα έβαζε με τον ΣΥΡΙΖΑ και διακινούσαν αήθη και προσβλητικά συνθήματα. Τι άλλαξε, λοιπόν, τώρα; Μήπως αυτή η όψιμη αντίδραση είναι πολύ λίγη και πολύ αργά; Μήπως η αυτοκριτική που θα κάνουν -κάποια στιγμή- θα πρέπει να εμπεριέχει και αυτό το κομμάτι;